Ο ύπνος του δικαίου

Είναι περίεργο πως αξιολογείται η ζωή ενός ανθρώπου. Γιατί το πιθανότερο είναι ότι σήμερα, σε ολόκληρο τον κόσμο, κάποιος χτυπήθηκε από μια αδέσποτη σφαίρα στο κεφάλι, κάποια μητέρα κομματιάστηκε από μία νάρκη, κάποιος έχασε το παιδί του σε ατύχημα, άνθρωποι έσβησαν και άνθρωποι βυθίστηκαν στη θλίψη για την απώλεια τους...

Όμως ένας που αυτόκλητα ανακηρύχτηκε "αξιωματούχος" [τίνος πράγματος;] τιμάται σαν κάποιος σπουδαίος άνθρωπος, σαν κάποιος που πρόσφερε κάτι στον κόσμο πέρα από παραμύθια, πέρα από μια ψεύτικη παρηγοριά στη λήθη του ατελείωτου κενού...

Γιατί αρμόζουν στον Χριστόδουλο αυτές οι τιμές και όχι σε κάθε άλλο "ανώνυμο" άνθρωπο; Γιατί αυτοί οι μικροί, ασήμαντοι άνθρωποι είναι που του έδωσαν την υπόσταση του "σπουδαίου", του "αρχηγού κράτους"...

Βυζαντινά διαδικαστικά και βλακώδεις υπερβολές, από τους μακάριους πιστούς και από τους ηθοποιούς της δημοσιογραφίας...

Εγώ θρηνώ για τη βλακεία του ανθρώπου. Γιατί αν και ο Χριστόδουλος στάθηκε αξιοπρεπής μπροστά στο επικείμενο τέλος του, οφείλω να του το αναγνωρίσω, δε παύει να ήταν εκπρόσωπους του πραγματικού καρκινώματος αυτού του κόσμου, των θρησκειών.

Ο Αρχιεπίσκοπος "κοιμήθηκε", οι άλλοι, οι ανώνυμοι άνθρωποι που άδικα χάνονται κάθε μέρα αξίζουν περίπου τρεις αράδες ή μερικά δευτερόλεπτα στα γαμημένα ΜΜΕ, γιατί στη συνείδηση του απλού, του ηλίθιου Χριστιανού, μάλλον δεν κάνουν καν register.

Εθνικό πένθος; Γιατί; Για να κάνουν πενθήμερο οι δημόσιοι υπάλληλοι;

The King is dead, long live the King.