Τα νήματα της μαριονέτας

Το ότι οι επαγγελματίες της πολιτικής, σε παγκόσμια κλίμακα, είναι τουλάχιστον ανεπαρκείς είναι προφανές. Από τους Έλληνες δειλούς λαϊκιστές μέχρι τους Αμερικάνους προεδρικούς υποψηφίους που κάνουν τζόκινγκ έχοντας μαζί τους ένα πρόχειρο πιστόλι με διόπτρα λέιζερ ή που πιστεύουν ότι οι καταιγίδες είναι η γνώμη του Θεού για το ανεξέλεγκτο έλλειμμα, οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι εκπαιδευμένοι για να λύνουν προβλήματα. Είναι εκπαιδευμένοι στη φτηνή ρητορεία και στην συνέχεια, σπρωγμένοι από τον κομματικό σωλήνα, πλασάρονται σε θέσεις ευθύνης για να παίξουν το ρόλο τους σαν μαριονέτες του κομματικού μηχανισμού.

Όμως δεν είναι ακριβώς οι πολιτικοί, ως ανίκανοι διαχειριστές, το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Το πρόβλημα είναι ότι παγκοσμίως, το πολιτικό σύστημα σαν τρόπος διαχείρισης, ελέγχου και λήψης αποφάσεων υψίστης σημασίας έχει καταρρεύσει. Οι δαιδαλώδεις, ατελείωτες διαπραγματεύσεις, οι συμβιβασμοί, τα συμφέροντα, η διαφθορά, η προοπτική της επανεκλογής των επαγγελματιών του χώρου ως αυτοσκοπός οδηγούν σε μια κατάσταση όπου πολλά πράγματα διατυπώνονται, λίγα γίνονται και ακόμη λιγότερα αλλάζουν.

Μπορεί να βρίσκουμε γοητευτικές τις θεωρίες συνωμοσίας, όπου δήθεν δέκα-είκοσι άνθρωποι έχουν ένα τρομακτικά πλήρες σχέδιο ελέγχου των πάντων και το εκτελούν τόσο πιστά όσο μια ορχήστρα παίζει μια συμφωνία, αλλά μάλλον δίνουμε πολύ αξία σε διάφορους που απλά εκμεταλλεύονται τα κενά ελέγχου και διαχείρισης.

Το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα είναι τόσο ισχνό και άνευρο που αυτό που θεωρούμε ως σχέδιο δεν είναι τίποτα άλλο παρά η χαοτική αυτονόμηση ομάδων και πεδίων οικονομικής δραστηριότητας, που ανθούν κάτω από την αδυναμία ελέγχου και ρύθμισης και επιβάλουν τους κανόνες τους. Το να υπήρχε σχέδιο μπορεί να ήταν και ενθαρρυντικό, εφιαλτικό μεν, αλλά τουλάχιστον κάποιος θα ήξερε τι κάνει...

Αυτό που βιώνουμε είναι το ξήλωμα κάθε οργάνωσης, είναι το σταδιακό ξήλωμα του ίδιου του πολιτισμού. Όλος ο κόσμος πάει κατά διαόλου και αν αυτό σας ακούγεται ως μια ακόμη απαισιόδοξη οπτική αυτού του blogger θα απαντούσα με δυο φράσεις, πρώτον "ξυπνήστε" και δεύτερον "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι..."

Ο κόσμος εύκολα "αγανακτεί", όμως δύσκολα θυμάται γιατί και ακόμη πιο δύσκολα, αν ποτέ, συνειδητοποιεί το τι συμβαίνει πριν είναι πολύ αργά. Το σημείο χωρίς επιστροφή, όπου τα πράγματα απλά θα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο πλησιάζει γοργά...