Η εποχή της μετά-αλήθειας

Μέσα στα πλαίσια της παγκόσμιας λογοτεχνίας υπήρξαν πάντοτε κάποιοι συγγραφείς τα έργα των οποίων χαρακτηρίζονται από μια σχεδόν απόκοσμη διορατικότητα για τα μελλούμενα.

Όταν ο Τζορτζ Όργουελ εξέδωσε το περίφημο έργο του 1984 το έτος 1949 δεν θα μπορούσε να πιστέψει ότι η εφιαλτική δυστοπία που περιέγραφε θα υλοποιούνταν με τόση ακρίβεια περισσότερο από μισό αιώνα αργότερα.

Η αιχμή του δόρατος τους καθεστώτος στον κόσμο του Όργουελ δεν ήταν η φυσική βία, αλλά ο απόλυτος έλεγχος της σκέψης μέσω του ελέγχου της γλώσσας με την λεγόμενη double-speak. Η χρήση της γλώσσας αποδεσμευμένης από την αντικειμενική πραγματικότητα και πλήρως ελεύθερη να πάρει όποια έννοια επιθυμούσε το καθεστώς.

Η λέξη της χρονιάς για το 2016 κατά το λεξικό της Οξφόρδης είναι η μετά-αλήθεια ή post truth.

Relating to or denoting circumstances in which objective facts are less influential in shaping public opinion than appeals to emotion and personal belief:
‘in this era of post-truth politics, it's easy to cherry-pick data and come to whatever conclusion you desire’

Στην εποχή της καθολικής σχεδόν επικράτησης της πολιτικής ορθότητας ως ένα νέο είδος life style και ηθικής επιδειξιομανίας, το γεγονός ότι πλέον κάθε συζήτηση πολιτική ή κοινωνική διεξάγεται σε ένα πλαίσιο φαντασίωσης και αποστασιοποίησης από την πραγματικότητα δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν.

Στην εποχή της μετά-αλήθειας το ζητούμενο είναι η ηθική επίδειξη, η απόδειξη ότι ο πολιτικά ορθός hipster είναι ο πιο ανεκτικός τύπος στο Facebook γιατί απλά αυτό τονώνει τον εγωισμό του. Δεν έχει σημασία αν τα επιχειρήματα του είναι ανυπόστατα, ανιστόρητα, κοντόφθαλμα και επικίνδυνα, σημασία έχει ότι θα κερδίσει την αποδοχή του κοπαδιού των εξίσου ηλιθίων.

Είναι τέτοιο το βάθος της αντιφατικότητας και της πνευματικής δυσαρμονίας τους που ενώ για παράδειγμα κόπτονται για την ανεκτικότητα φτάνουν να υποστηρίζουν με πάθος το μιαρό απομεινάρι του μεσαίωνα που είναι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός. Αρκεί ρε παιδί μου να μην είναι κάτι με το οποίο ταυτίζεται ένας μέσος "συντηρητικός" άνθρωπος, όπου το συντηρητικός στις μέρες μας σημαίνει ο σκεπτόμενος ορθολογικά, γνωστός και ως φασίστας στους κύκλους τους. Στην εποχή της μετά-αλήθειας αν τολμάς να αντιμετωπίζεις τα κρισιμότατα ζητήματα των ημερών μας με αντικειμενική ματιά είσαι ένας ακόμη από το καλάθι των επαίσχυντων.

Μέσα στην φαντασιακή σφαίρα των παρηκμασμένων ημιμαθών αστέρων του Χόλιγουντ, των ομιλούντων κεφαλών και ειδησιογραφικών ερμηνευτών και των χρηματοδοτούμενων, δήθεν αυθόρμητων, κοινωνικών εξεγέρσεων από τις ΜΚΟ ενός συγκεκριμένου πάντα κυρίου Εβραίο-Ουγγρικής καταγωγής το επικίνδυνο είναι το ακίνδυνο, το ανόητο είναι το σωστό, η ιστορία υπάρχει για να αναθεωρείται, η οικογένεια είναι ένα σοβινιστικό κατάλοιπο, το ήθος είναι φασισμός, η ευθύνη προς το μέλλον είναι ρατσισμός και η πολιτισμική αυτοχειρία είναι το τελικό ζητούμενο.