2007 bpm

Άλλη μια χρονιά τελειώνει και μας βρίσκει χωμένους μέχρι τα αφτιά -κυριολεκτικά- στο ηχητικό σφυροκόπημα της αγαπημένης μας μουσικής. Πολλές κυκλοφορίες, αν και μάλλον έλειπαν τα πολύ βαριά ονόματα και πολύ λίγος χρόνος να ακούσει κάποιος πραγματικά όλους αυτούς τους δίσκους, αν την έχει βρει και τους "αγοράζει" [αχεμ] αβέρτα.

Εγώ προτιμώ μια σεμνή και ταπεινή δίαιτα, όπου ακουώ δουλειές που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Ποιότητα [δεν είναι ορθογραφικό :p] αντί ποσότητα. Επειδή το να βάζεις τη μουσική στη σειρά, λες και πρόκειται για κάτι που απλά ποσοτικοποιείται είναι βλακώδες και πρέπει να μείνει στα περιοδικά, απλά παραθέτω τους δέκα δίσκους που άκουσα περισσότερο φέτος και που ο καθένας έχει, αν μη τι άλλο, τη δική του ταυτότητα.

*Machine Head - The Blackening*

Αν πρέπει να χαρακτηρίσω κάτι ως δίσκο της χρονιάς, τότε αναμφισβήτητα η τιμή πάει στο απίθανο δημιούργημα των Machine Head. Σχεδόν από το πουθενά, οι πάλιουρες χτύπησαν με ένα μεταλλικό αριστούργημα. Ταχύτητα, θρασύτητα, ευθύτητα, τεράστια τσαντίλα και περίπου 666 riff που αφήνουν τον ακροατή με το στόμα ανοιχτό, το κεφάλι ξεβιδωμένο και την αδρεναλίνη σε επικίνδυνα ύψη. Μπορεί η μεγάλη διάρκεια και οι συνεχείς εναλλαγές να ξενίζουν αρχικά, αλλά έτσι και του δώσετε χρόνο θα καταλάβετε ότι μιλάμε για έναν δίσκο που θα αναφέρετε για πολλά χρόνια ακόμη. RaDiKaL's pick: A Farewell to Arms

*Dark Tranquillity - Fiction*

Μια από τις αγαπημένες μου μπάντες. Μια από τις μπάντες που καταφέρνουν να παγιδέψουν τη μελαγχολία, τη θλίψη, την απόγνωση και την οδύνη μέσα σε νότες και ρυθμούς. Χωρίς να ξεφεύγουν από το γνώριμο ήχο τους, δημιουργούν έξοχα δομημένα τραγούδια που αγγίζουν κατευθείαν τη ψυχή μου... RaDiKaL's pick: Misery's Crown



*Amorphis - Silent Waters*

Έχω πει ότι όταν τα τινάξω, η ψύχη μου θα στοιχειώσει τις Κουρούνες της Σαμοθράκης και θα ακούγεται το σούρουπο να παίζει το Brother Moon από το Eclipse των Amorphis. Αν και αρχικά το Silent Waters δεν μου έκανε τόση εντύπωση όσο ο προαναφερθείς δίσκος, μερικές προσεκτικές ακροάσεις [στο αστικό] αρκούσαν ώστε οι χαρακτηριστικές μελωδίες και αυτή η ατμόσφαιρα, που τόσο έντεχνα καταφέρνουν να δημιουργούν οι Φινλανδοί, να με στοιχειώσουν. Πανέμορφος δίσκος. Όσο όμορφη είναι μια παγωμένη σκοτεινή λίμνη, όσο όμορφη είναι η λύτρωση που έρχεται στο τέλος... RaDiKaL's pick: I Of Crimson Blood

*Iced Earth - Framing Armageddon*

Γύρισε ο Barlow ρε! Άσχετο! :@ Ο δίσκος αυτός με έκανε να κάνω τούμπες αλλάζοντας 10 φορές γνώμη, μέχρι που έγινε ένας από τους αγαπημένους μου του 2007. Ο Schaffer [ο κιθαριστικός μου ήρωας! :@] έφτιαξε εδώ ένα προσεγμένο μουσικό διήγημα. Χωρίς να έχει τις συνθέσεις που να εντυπωσιάζουν ιδιαίτερα μουσικά, εντούτοις μας δίνει ένα πλήρες μουσικό σύνολο. Αυτό σημαίνει ότι οι στίχοι και οι φωνητικές γραμμές είναι εξίσου σημαντικές με τα riff και τις κιθαριστικές μελωδίες. Ο Owens -πότε φεύγω είπαμε;- σου τινάζει τα μυαλά στον αέρα ώρες, ώρες με τη δυσθεώρητη έκταση της φωνής του, ενώ η ιστορία, ειδικά αν είστε fan του Sci-Fi είναι ωραία δομημένη, συνεκτική και με νόημα. Περιμένω με τεράστια αγωνία το δεύτερο μέρος με τον Matt! ICED EARTH ρεεεεεεεεεεεεεεεεεε! RaDiKaL's pick: The Clouding

*Nightwish - Dark Passion Play*

H Tarja έφυγε, ζήτω η Anette! Ο δίσκος της νέας εποχής μιας αγαπητής μας μπάντας και ο δίσκος, που κατά τα λεγόμενα του, έσωσε τη ζωή του πειρατή της Καραϊβικής Holopainen. Η μουσική κινείται στο ύφος του Once, αν και ολίγον πιο ατμοσφαιρικό, λιγότερο edgy και over the top. Όμως δεν θα ήταν οι, πάντα ποιοτικές, συνθέσεις του κυρίου που θα έκαναν ή θα κατέστρεφαν το δίσκο, αλλά η επιλογή του στο πρόσωπο της Σουηδέζας pop τραγουδίστριας Olzon. Με πολύ διαφορετικό στυλ από το οπερατικό εύρος της Tarja, εν τούτης τα δίνει όλα και αφήνει το στίγμα της. Μακάρι να συνεχίσουν έτσι. Α και ο Hietala μοιάζει να παίρνει όλο και μεγαλύτερο μέρος στα φωνητικά, κάτι πολύ ωραίο καθώς δίνει έντονη δυναμική στα κομμάτια. RaDiKaL's pick: Sahara

*Apocalyptica - Worlds Collide*

Τι να λέμε πάλι. Το τσέλο είναι ένα από τα αγαπημένα σολιστικά όργανα της δυτικής μουσικής. Το ότι κάποιοι τύποι θα τα παίρνανε και θα φτιάχνατε metal με αυτά, μάλλον δεν το φαντάζονταν στα Ωδεία. Τα τύμπανα έχουν γίνει πια μόνιμοι ρυθμικοί σύντροφοι των τετράχορδων, οι ρυθμοί είναι σίγουρα metal, οι μελωδίες πάντα σκοτεινές και μελαγχολικές και οι συμμετοχές γνωστών ονομάτων του χώρου, δίνουν με τις ξεχωριστές φωνές τους τον αέρα μια σημαντικής παραγωγής. Οι Apocalyptica δεν αποτελούν πια τους περίεργους της μουσικής μας, είναι μια μπάντα που δημιουργεί πανίσχυρη μουσική, απλά διαλέγουν να το κάνουν με άλλα όπλα. RaDiKaL's pick: I Don't Care

*Shadows Fall - Threads Of Life*

Τα παιδιά από τη Ματσατσούτσες :p θα έπρεπε να είναι αποδέκτες πολύ μεγαλύτερης αναγνώρισης από την μεταλλική κοινότητα. Ίσως σε κάποια φάση μπλέχτηκαν με τον όλο συρφετό του Metallcore και έχασαν κάποια από την αναμφισβήτητη λάμψη τους. Το να τους απορρίψεις με βάση μια τέτοια προκατάληψη είναι κάτι βλακώδες, καθώς τότε χάνεις έναν από τους πιο καλοπαιγμένους δίσκους που έχω ακούσει ποτέ. Εξαιρετική μουσική δεινότητα και δεν μιλάω για ατελείωτο μουσικό αυνανισμό, αλλά μιλάω για ικανότητα στο να συνθέτεις τραγούδια και μετά να τα εκτελείς κάτι περισσότερο από τέλεια. Ο δίσκος είναι απλά φανταστικός, μουσικά και στιχουργικά. Μια μίξη όλων των στοιχείων του μοντέρνου και του κλασσικού metal. RaDiKaL's pick: Redemption

*As I Lay Dying - An Ocean Between Us*

Άμα σας αρέσει ο αμερικάνικος ήχος, όπως εμένα, τότε αυτός ο δίσκος είναι το επόμενο εξελικτικό βήμα. Από δω και πέρα όλα τα συγκροτήματα του λεγόμενου NWOAHM ή Metallcore ή ότι στο διάολο άλλη ταμπέλα του βάζουν, πρέπει να αναμετρηθούν με αυτό το μουσικό θηρίο. Ένα θηρίο που βρυχάται, που ισοπεδώνει, που ουρλιάζει. Αν το Τhrash πήγαζε από τον αντικομφορμισμό και την αντίδραση, αυτό το ιδίωμα πηγάζει από κάτι ακόμη χειρότερο και επικίνδυνο, την απόγνωση. Όταν νιώθεις ότι βρίσκεσαι με τη πλάτη στο τοίχο, τότε το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να χυμήξεις μπροστά με λυσσαλέα και τυφλή οργή... Like those gasping for their last breath / We cannot hide there's nothing left... RaDiKaL's pick: Nothing Left

*Arch Enemy - Rise Of The Tyrant*

O Amott είναι τεράστιος. Μάλλον δε χρειάζεται να γράψω τίποτα άλλο. Τρομερή τεχνική, ατελείωτα, λαχταριστά και ωμά riff, solo που σε αφήνουν μαλάκα και ανελέητη ταχύτητα. Metal. Κάποιοι έχουν πρόβλημα με την Angela, αλλά μάλλον είναι σοβινιστικές βλακείες, γιατί υπάρχουν λικάρια με πολύ, πολύ χειρότερα φωνητικά. Σε κάθε περίπτωση ο δίσκος απλά σπέρνει. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. RaDiKaL's pick: The Day You Died

*Behemoth - The Apostacy*

Αν και δεν ακούω πολλά πράγματα από τα ερεβώδη, ακραία ιδιώματα του metal, ομολογώ πως αυτός με δίσκος με ισοπέδωσε :@ Εντάξει τα γιώμωσα :@ Επικίνδυνα [για τα τζάμια του σπιτιού σας] βαρύς ήχος, blast beats μέχρι να σας φύγουν τα δόντια και επαίσχυντα, βδελυρά, μιαρά riff. Άμα είστε σε διάθεση για μια γεύση της "κόλασης", δυναμώστε και διαλυθείτε! RaDiKaL's pick: Kriegsphilosophie


Αυτοί ήταν οι δίσκοι που ξεχώρισα φέτος. Όπως είπα δεν μπορώ να πω ότι άκουσα 666 νέες κυκλοφορίες, αλλά αυτά που άκουσα μου αρκούσαν για να έχω ατελείωτες ώρες μεταλλικής μουσικής απόλαυσης.

To 2008 αναμένω με τεράστια ανυπομονησία, φυσικά, το Framing Armageddon II με Barlow, καθώς και τον υποτιθέμενο νέο δίσκο των λατρευτών μου Nevermore! Α ναι και κάποιοι Metallica είναι να βγάλουν κάτι, αλλά πιο πιθανό είναι να τελειώσει το μετρό, η υποθαλάσσια και η διαγαλαξιακή αρτηρία της Θεσσαλονίκης πρώτα. Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να βγάλουν ένα ακόμα St. Sous-verre και να σαρώσουν κάθε στημένο και δήθεν βραβείο... :@ Ίδωμεν!

Stay heavy motherfuckers.