Forever... is waiting

2008... Πολλά τα χρόνια... Και όχι ιδιαίτερα ευχάριστος ο απολογισμός... Όμως έχω συνηθίσει να κάνω απολογισμό, δηλαδή να γίνομαι ψυχολογικά ράκος, στα γενέθλια μου...

Αν το έβλεπα συνολικά, θα θυμόμουν ότι το πρώτο μισό του 2007 ήταν ίσως μια από τις χειρότερες περιόδους που έζησα ποτέ και αυτό γιατί αν και έχω περάσει πολλά, μα πολλά χειρότερα, δεν θυμάμαι ποτέ να είχα νιώσει τόσο χαμένος και τόσο... άχρηστος...

Το δεύτερο μισό ήταν σαφώς καλύτερο. Δεν ξέρω αν όντως άλλαξε κάτι προς το καλύτερο, αν όντως δημιούργησα νέες προοπτικές ή αν απλά έγινα λίγο ακόμη πιο αναίσθητος... Τελικά μοιάζει πως το κόστος κάθε χρόνου της ζωής μας είναι να σκοτώνουμε λίγο ακόμη από τον εαυτό μας και από τα όνειρα μας.

Highlight θα έλεγα σίγουρα πως ήταν η αγορά της ηλεκτρικής κιθάρας μου, που κάνει πια παρέα στο μπάσο και η αρχή των προσπαθειών μου να γράφω ολοκληρωμένη μουσική, μουσική που γουστάρω, μουσική που με λυτρώνει, metal δηλαδή...

Εύχομαι το 2008 να είναι καλύτερο για όλους μας, ειδικά για τους δικούς μου ανθρώπους, αλλά και για την ταλαίπωρη ανθρωπότητα και τον πλανήτη που τη φιλοξενεί. Ελπίζω πως η ανάγκη για δημιουργία, ακόμη και αν αυτή πηγάζει από την αγωνία του τέλους που μας περιμένει, να γίνει η κινητήρια δύναμη μας και όχι η ατέρμονη ματαιοδοξία μας...

Τα λέμε του... χρόνου!
Take Care...