Το ημερολόγιο μιας απογραφής

Ο ταπεινός τούτος blogger, όπως και τα περισσότερα άνεργα παιδιά που ξέρω, απασχολείται αυτό το διάστημα στην απογραφή.

Πέρα από τη χρησιμότητα κάποιων στοιχείων όμως, σαν τον προσδιορισμό του τρέχοντος συνολικού πληθυσμού που διαμένει στη χώρα, επιτρέψτε μου να είμαι της άποψης ότι η όλη διαδικασία, στην έκταση των ερωτημάτων της, είναι λίγο ανούσια.

Τα στοιχεία των σπιτιών για παράδειγμα (τετραγωνικά κτλ) μπορούν να αντληθούν από τις πολεοδομίες, ο ενεργός πληθυσμός από τα ασφαλιστικά ιδρύματα, οι άνεργοι από τον ΟΑΕΔ. Εξάλλου, ο καθένας είναι ότι δηλώνει και μια απογραφή δεν θα προσφέρει πιο αξιόπιστα στοιχεία.

Φυσικά δεν είμαι ειδικός στατιστικολόγος, αν και η φήμη της Ελλάδας στον τομέα αυτό είναι ιδιαίτερη και όχι για τους καλούς λόγους [βλέπε Greek statistics].

Όμως, αν στα αλήθεια η Στατιστική Υπηρεσία ενδιαφέρεται για στοιχεία που έχουν πραγματική αξία, τότε αρκεί να ρωτήσει τους απογραφείς, που έρχονται σε επαφή με όλους αυτούς τους πολίτες, ποια είναι η αίσθηση που έχουν, πέρα από τα νούμερα, τα charts και τα κουτάκια. Και τότε θα τους πουν αυτό που δεν θα φανεί σε κανένα νούμερο, αλλά όλοι ξέρουμε...

Γιατί πίσω από την κ. Αικατερίνη Μ. που κατοικεί στον πέμπτο όροφο των 100τμ, βρίσκεται άλλη μια ιστορία μιας τσακισμένης οικογένειας, γιατί πίσω από τον χαμηλό, γεμάτο καχυποψία τόνο του “δίπλα μένουν Αρμένιοι”, κρύβονται μερικοί υπέροχοι άνθρωποι που απλά προσπαθούν όπως όλοι μας να επιβιώσουν.

Γιατί τα νούμερα, που με φανφάρες θα βγουν, δεν θα λένε τίποτα για την απελπισία των νέων ανθρώπων που βλέπουν ότι όχι απλά η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, αλλά που καταλαβαίνουν ότι δεν έχουν προοπτικές, σε μια χώρα βιασμένη από το τέρας της μεταπολίτευσης που κατάντησε την πάντα περήφανη Ελλάδα σε επαίτη και σε πορνείο.

Η χρήση της στατιστικής στις οικονομικές και κοινωνικές επιστήμες, όταν αφορά ανθρώπους, κατά την ταπεινή μου γνώμη ακροβατεί στα όρια της χυδαιότητας. Γιατί τα ποσοστά και τα νούμερα δεν λένε τίποτα. Δεν υπάρχει 10 τοις εκατό ανθρώπων, υπάρχουν ζωές ξεχωριστές.

Πίσω από κάθε πόρτα είναι και μια ιστορία. Ίσως είναι και η περιοχή μου, που δεν είναι και κάποια εύπορη συνοικία της Θεσσαλονίκης. Αλλά αν με ρωτούσαν οι κύριοι τι απέγραψα θα τους έλεγα ότι έκανα τις ερωτήσεις σας, συμπλήρωσα τα κουτάκια σας, όμως ξέχασα να σας πω... Είδα μια Ελλάδα που πεθαίνει... Είδα την Ελλάδα της ανεργίας, της χείριστης ψυχολογίας, της ξενοφοβίας, αλλά και την Ελλάδα εκείνη που πάντα σκεφτόμαστε, των ανοιχτόκαρδων ανθρώπων, του πόνου που κρύβουν μερικά τετραγωνικά και της προσπάθειας για επιβίωση.

Η διάλυση του κοινωνικού ιστού είναι προφανής γύρω μας και όχι μόνο από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Ζούμε σε ένα χρεοκοπημένο, πρωτίστως ηθικά και κοινωνικά, κράτος. Μια μικρή κάστα ανθρώπων με πάτημα τη μεταπολίτευση εκμεταλλεύτηκε, διέφθειρε και πλούτισε. Και οι περισσότεροι το αποδεχτήκαμε με αντάλλαγμα μερικά ψίχουλα. Και τώρα, μερικά εκατομμύρια απογεγραμμένα μάτια, κάτω από το γαλανό ουρανό και τον λαμπρό ήλιο της Ελλάδος κοιτάμε το κενό.

Αδιέξοδες πολιτικές, αδιέξοδες ζωές και ανέξοδος ρητορείες...

“Η Ελλάδα πεθαίνει, πεθαίνουμε σαν λαός. Κάναμε τον κύκλος μας... Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα... Και πεθαίνουμε... Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα, γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο...”
Θανάσης Βέγγος – Το βλέμμα του Οδυσσέα