Κοινωνική ασφυξία

Σε διάφορες πόλεις τις Ισπανίας πραγματοποιούνται τις τελευταίες μέρες κάποιες από τις πλέον αυθόρμητες και αληθινές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των τελευταίων ετών. Μακριά από ξύλινους συνδικαλιστικούς λόγους και προκάτ συνθήματα, οι νέοι απλά ζητούν κάτι το οποίο θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο, αλλά και βασική επιδίωξη κάθε σωστά οργανωμένης κοινωνίας. Ζητάνε πίσω την αξιοπρέπεια τους.

Η τάση που παρατηρείται σε όλες τις δυτικές οικονομίες είναι μια πρωτοφανής επίθεση στις οικονομικά ασθενέστερες ομάδες του πληθυσμού τους. Τους νέους και τους γηραιούς. Στο όνομα της δογματικής προσήλωσης στο ανέφικτο μοντέλο της διαρκούς εκθετικής οικονομικής ανάπτυξης και της δημοσιονομικής πειθαρχείας, οι γενιές αυτές συμπιέζονται στα όρια της εξόντωσης.

Δεν υπάρχει εύηχος τρόπος για να ειπωθεί αυτό, αλλά η πραγματικότητα που βιώνουμε δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας γενεαλογικός πόλεμος. Οι baby boomers πάτησαν πάνω στην σχετική ευημερία που με κόπο (και σφάλματα) έχτισε η μεταπολεμική γενιά, για να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους μια άνευ προηγουμένου επίπλαστη ευμάρεια στηριζόμενοι σε μια κουλτούρα σπατάλης και υπερχρέωσης. Και τώρα, μπροστά στο αδιέξοδο, μεταφέρουν τα δυσβάστακτα βάρη της κοντόφθαλμης και εγωιστικής πρακτικής τους σε κάθε άλλη γενιά, ακόμη και σε αυτές που δεν έχουν έρθει...

Καθώς οι δυτικές κοινωνίες πιέζονται προς την κατεύθυνση μοντέλων εργασίας που στο παρελθόν φρόντιζαν να καυτηριάζουν ως τριτοκοσμικά, οι νέοι βλέπουν να διαπράττεται εναντίον τους ένα έγκλημα ιστορικών διαστάσεων. Είμαστε ίσως η πρώτη γενιά που οι προκάτοχοι της προσπαθούν εμφανώς και συστηματικά να υπονομεύσουν για το ίδιο τους το όφελος, ενάντια ακόμη και στο εγγενές ένστικτο αυτοσυντήρησης κάθε συλλογικής ομάδας, κάθε κοινωνίας, η οποία γνωρίζει ότι πρέπει να προστατέψει το μέλλον της αν θέλει να επιβιώσει.

Και βρισκόμαστε εδώ, στο 2011, να κοιτάμε μουδιασμένοι τις εξελίξεις. Να κοιτάμε τα πτυχία και τις γνώσεις που μας έδωσαν να είναι άχρηστες, να διαβάζουμε ότι ευτυχώς δημιουργούνται θέσεις εργασίας, έστω και με ελαστικά ωράρια Μεξικού και να αναρωτιόμαστε τι πρέπει να κάνουμε.

Ίσως η καθιστική διαμαρτυρία των Ισπανών να είναι μόνο η αρχή. Γιατί μπορείς να πιέσεις κάποιον μέχρι ένα όριο, μπορείς να κόψεις μισθούς και να τον οδηγήσεις στην ανεργία, μπορείς να τον πείσεις ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και πρέπει να συμμορφωθεί, αλλά όταν αρχίσεις να εμπαίζεις την αξιοπρέπεια του, τότε αρχίζεις να παίζεις με τη φωτιά.