Το απαράγραπτο δικαίωμα κατά του Spoiler

Με την πρόοδο την ανθρώπινης νόησης οι ανεπτυγμένοι πολιτισμοί απέδωσαν σε κάθε άτομο ορισμένα απαράγραπτα δικαιώματα. Το δικαίωμα στην ζωή, στην αναζήτηση της ευτυχίας, στην κατοχή πυροβόλων όπλων [...] και αν υπήρχαν τα torrent και τα social media στην εποχή του διαφωτισμού και στο δικαίωμα της προστασίας από το σπόιλερ.

Το σπόιλερ είναι σαν το κρύωμα, αποκλείεται να μην έχεις κολλήσει μια φορά. Είναι σαν την κουράδα, που όσο και αν προσέχεις που περπατάς μια φορά θα την έχεις πατήσει. Είναι σαν τον πόρδο, που όσο και αν νομίζεις ότι είσαι ο απόλυτος κυρίαρχος του εαυτού σου σου έχει ξεφύγει ένας που έτριξαν τα τζάμια. Καταλάβατε τι θέλω να πω.

Κάθε άνθρωπος γεννιέται με το απαράγραπτο αυτό δικαίωμα. Και η προστασία του είναι μια πράξη έντιμη και ιερή. Όμως όπως όλα τα δικαιώματα έχει και κάποια όρια, έχει νόημα μέσα σε ορισμένα πλαίσια.

Υπάρχουν δύο τύποι σπόιλερ,
Το παθητικό: είναι το σπόιλ που παθαίνεις χωρίς την θέληση σου. Ακούς για παράδειγμα μια εκπομπή πολιτικού περιεχομένου και η παρουσιάστρια θυμάται να σου πει την δραματική σκηνή στο νέο Star Wars [καριόλα!].
Το σπόιλερ από πλημμέλεια: είναι το σπόιλερ που εκτοξεύεις άθελα σου προς κάποιο ανυποψίαστο θύμα.

Είναι καθήκον κάθε ανθρώπου να προστατεύει τον συνάνθρωπο του από τον δεύτερο τύπο καθώς οφείλεται στον ίδιο. Αλλά που σταματάει αυτή η ευθύνη; Πότε η απαίτηση του άλλου για μια πρακτικά αιώνια προστασία από το σπόιλερ είναι απλά ανέφικτη και αγγίζει τα όρια της αυτάρεσκης αξίωσης στην προστασία από το σπόιλερ ως προνόμιο πλέον και όχι ως δικαίωμα; Ε; Πότε;

Πιστεύω ότι η διάρκεια της προστασία από το σπόιλερ δεν μπορεί να ξεπερνάει τις 30 ημερολογιακές ημέρες. Αυτό είναι 720 ώρες μέσα στις οποίες κάποιος οφείλει να δει/διαβάσει αυτό από το οποίο αξιώνει να τον προστατεύσουν από τα σπόιλερ.

Ας δούμε μερικούς χαρακτηριστικούς τύπους που εκμεταλλεύονται το δικαίωμα στην προστασία από το σπόιλερ και το εκφυλίζουν σε μια δικαιολογία για την κωλυσιεργία τους.

Ο σπαστικός: Αυτός που επικαλείται εις μάτην το όνομα του σπόιλερ ακόμη και αν αναφέρεις τον τίτλο του εν λόγω αντικειμένου του σπόιλ. Για παράδειγμα
-Το νέο Game of Thrones ξεκινάει τον Απρίλιο...
- Ε μαλάκα σπόιλερ!

Ο κακιασμένος: Αυτός που σου κρατάει κακία επειδή του αποκάλυψες συγκλονιστικές λεπτομέρειες, όπως ότι το τελευταίο γράμμα της αλφαβήτας είναι το Ω ή ότι η ταινία είχε τίτλους τέλους. Θα στο έχει φυλαγμένο.

Ο πιο αργός από την καθυστέρηση: Αυτός που ακόμη δεν ξέρει τι είναι το Matrix ή ότι ο Θορν πυροβόλησε τον Ριτζ το '88 και απαιτεί κανένας να μην του το πει.

Επομένως, μέσα στα πλαίσια της πολιτισμένης συμπεριφοράς, η αξίωση σε αυτό το ιερό δικαίωμα πιστεύω ότι πρέπει να γίνεται με τους ακόλουθους κανόνες.

Το άτομο έχει τέσσερις εβδομάδες για να δει την ταινία/σειρά, να διαβάσει το βιβλίο κτλ. Μετά από αυτό τον χρόνο δεν μπορεί να αξιώνει από τους πάντες να μην μιλάνε για αυτό.

Όμως σε μια συνάθροιση το έντιμο είναι να τεθεί η ερώτηση "έχεις δει/διαβάσει το τάδε;" Αν όχι μπορείς να κλείσεις τα αφτιά σου/αποχωρήσεις/δεις προεκλογικές υποσχέσεις του Τσίπρα, εμείς θα μιλήσουμε για αυτό.

Έτσι όλοι θα είναι ικανοποιημένοι. Αλλά ακόμη και αν φας το σπόιλερ δεν τρέχει και τίποτα. Στα αλήθεια υπάρχουν πολύ, πολύ πιο σημαντικά πράγματα... ;)