Ο νεοφασισμός της πολιτικής ορθότητας
Ο πρωταρχικός σκοπός του ολοκληρωτισμού είναι ο έλεγχος. Ο έλεγχος σε τρία επίπεδα. Έλεγχος της εξουσίας, έλεγχος της δράσης και κυρίως έλεγχος της σκέψης.
Το να αποκτήσεις τον έλεγχο της εξουσίας με συνταγματικές ή αντισυνταγματικές μεθόδους δεν είναι κάτι δύσκολο, το ίδιο και το να επιβάλεις τον έλεγχο στις δράσεις των ατόμων. Οποιαδήποτε επίδοξη ολοκληρωτική δύναμη μπορεί να το επιτύχει είτε με πολιτικές μοχλεύσεις είτε με την βία. Όμως το να ελέγξεις την σκέψη των ατόμων είναι το πραγματικό κλειδί. Γιατί ελέγχοντας την σκέψη αυτόματα καθοδηγείς τις δράσεις τους και κατά συνέπεια τους ασκείς απόλυτη και ολοκληρωτική εξουσία.
Ιστορικά το να καταφέρει ένα καθεστώς κάτι τέτοιο και μάλιστα σε μαζική κλίμακα αποδείχτηκε αδύνατο. Ακόμη και τα πλέον επιτυχημένα ολοκληρωτικά καθεστώτα της μοντέρνας εποχής, το Ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας και το Κομουνιστικό καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης δεν μπόρεσαν ποτέ να πατάξουν τους αντιφρονούντες και για αυτό χαρακτηρίζονταν από παρανοϊκή μανία στην εξόντωση των "εχθρών" τους στο εσωτερικό.
Οποιαδήποτε φωνή που προκαλεί δυσαρμονία στο αφήγημα, που μπορεί να δημιουργήσει αμφιβολίες για την ακολουθούμενη πρακτική και σκέψη είναι κάτι που πατάσσεται μετά μανίας.
Στον 21ο αιώνα όμως οι παραδοσιακές μέθοδοι ολοκληρωτικού ελέγχου έγιναν πιο δύσκολες. Τα πολιτικά κινήματα ξέφτισαν, ξέπεσαν και παρήκμασαν, η επιρροή των πολιτικών περιορίστηκε στην εκλογική τους πελατεία και η εμπιστοσύνη του κόσμου στα εξόφθαλμα διεφθαρμένα ΜΜΕ περιορίστηκε στους αφελείς.
Όμως τα κέντρα που επιδιώκουν τον μαζικό έλεγχο της σκέψης, το άγιο δισκοπότηρο του ολοκληρωτισμού και εδώ μπορείτε να τους δώσετε ότι όνομα θέλετε ή ακόμη και να το θεωρήσετε ως μια γενίκευση που εξυπηρετεί την κουβέντα, βρήκαν τον Δούρειο Ίππο τους. Το νέο μέσο επικοινωνίας που αρχικά αδάμαστο και χαοτικό πήγε να πυροδοτήσει μια νέα αναγέννηση της σκέψης και της έκφρασης, το διαδίκτυο, τελικά τιθασεύτηκε στον τέλειο μηχανισμό κοινωνικής μηχανικής σε παγκόσμιο επίπεδο.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετατράπηκαν στους πομπούς του μηνύματος του νεοφασισμού. Του μηνύματος της πολιτικής ορθότητας, του μηνύματος της απόλυτης ομοιομορφίας μέσω μιας άμορφης, άχρωμης, αδύναμης, αόριστης ύπαρξης χωρίς ρίζες, χωρίς ιστορία, φύλο, πατρίδα και αξίες.
Βλέπετε μπορεί το κίνημα της πολιτικής ορθότητας να προωθεί σαν βασικό του σύνθημα την ανοχή στην "πολυχρωμία" όμως δεν πρόκειται για τίποτα άλλο παρά αποχρώσεις του τίποτα.
Αν δεν δέχεσαι να εγκαταλείψεις την ελευθερία και τον τρόπο ζωής σου για κάποιον που θέλει να σε σύρει στον μεσαίωνα είσαι φασίστας, αν έχεις πατρίδα είσαι εθνικιστής, αν έχεις φύλο είσαι ομοφοβικός, αν δεν ανέχεσαι κηρύγματα μίσους είσαι μισαλλόδοξος, αν θεωρείς ότι υπάρχει χάος και ασυμβατότητα στα επίπεδα πολιτισμικής ωριμότητας των ανθρώπινων κοινωνιών είσαι ρατσιστής, αν προτιμάς την επιλογή του να προστατέψεις την ύπαρξη σου από το να πας σαν πρόβατο επί σφαγής είσαι πολεμοκάπηλος.
Μπορεί αυτές οι διαφορές και διαφωνίες να οδήγησαν κατά καιρούς σε συγκρούσεις κάθε φύσεως, εθνικές, ιδεολογικές, πολιτικές και κοινωνικές. Όμως είναι αυτές οι διαφορές που γεννάνε τις επαναστάσεις και θέτουν τα θεμέλια για την πρόοδο της ανθρωπότητας ή την τελική της αυτοκαταστροφή.... Αυτό όμως είναι το ρίσκο που παίρνει κάθε είδος, γιατί η ομοιομορφία είναι ο θάνατος του. Είναι η εξημέρωση του.
Ο θρίαμβος του νεοφασισμού έγκειται στην ειρωνεία του ότι οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές και απόστολοι του πιστεύουν βαθιά ότι πολεμάνε κάποιου είδους φασισμό, ίσως κάποιες ασπρόμαυρες εικόνες από το 1940, ίσως την αποικιοκρατία άλλοτε κραταιών αυτοκρατοριών τώρα ξεπεσμένων, αλλά αντίθετα δρουν εξόχως φασιστικά. Αγωνίζονται με πάθος για το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, αρκεί αυτός ο λόγος να είναι αποκλειστικά ο δικός τους και η έκφραση να είναι ευνουχισμένη. Αυτό που δυστυχώς δεν καταλαβαίνουν είναι ότι οι ίδιοι καταπίνουν το νέο φασιστικό αφήγημα ολόκληρο, με το δόλωμα, το αγκίστρι και την πετονιά.
Και αυτός είναι ο απώτερος στόχος του φασισμού της πολιτικής ορθότητας. Να εξαφανίσει κάθε ποικιλομορφία. Να κόψει μια για πάντα τις ρίζες με το παρελθόν που αποτελούν την γέφυρα με το μέλλον. Να καλύψει τα πάντα κάτω από τον μανδύα της παθητικής μη-δράσης ή ακόμη και της απάθειας. Παθητικοί, αόριστοι οργανισμοί. Πειθήνια όντα. Πιόνια.
Πολύ ωραία τοποθέτηση επί του θέματος αλλά ως υποστηρικτής της ποικιλομορφίας θα το θεωρήσεις θετικό που δε συμφωνώ σε κάποια σημεία ή πιο συγκεκριμένα στην κατάληξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν προσφέρεται ο ιστοχώρος για ανταλλαγή επιχειρημάτων όσο τουλάχιστον προσφέρεται ο εκ του σύνεγγυς διάλογος.