The memory bremains
Οι σημερινές αντιδράσεις όμως είναι υπερβολικές από όλες τις πλευρές. Προσωπικά δεν θεωρώ την απόφαση ούτε καλή ούτε κακή, την θεωρώ όμως ως μια εν δυνάμει ιστορική καμπή της μεταπολεμικής Ευρώπης της πολιτικής ολοκλήρωσης.
Η Βρετανία ποτέ δεν εντάχθηκε στον στενό πυρήνα αυτού [του τερατουργήματος] που αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν εντάχθηκε στην νομισματική ένωση και στα περισσότερα ζητήματα εθνικής σημασίας ακολουθούσε την δική της γραμμή. Ως εκ τούτου ο ξαφνικός τρόμος ότι αυτό το δημοψήφισμα θα οδηγήσει στην αυτόματη αποσύνθεση της Ε.Ε ή στην διακοπή κάθε σχέσης μαζί της είναι αδικαιολόγητος. Δεν είναι άλλωστε στο συμφέρον κανενός να καταργήσει αμοιβαία επωφελείς οικονομικές και πολιτικές συνθήκες και σχέσεις. Αυτό που θα κάνει είναι να κόψει την εξάρτηση της Βρετανίας από τις βλακώδεις αποφάσεις μη εκλεγμένων γραφειοκρατών στις Βρυξέλλες, που κατά τα φαινόμενα δεν μπορούν να δέσουν ούτε τα κορδόνια τους.
Η μεγάλη σημασία αυτού του αποτελέσματος έγκειται στο γεγονός ότι δίνει μια τελευταία ευκαιρία στις ευρωπαϊκές ηγεσίες για μια βαθιά και ειλικρινή ενδοσκόπηση. Όχι μόνο της λειτουργικότητας του μηχανισμού της Ε.Ε, αλλά και μια ευκαιρία να κατανοήσουν γιατί οι πολίτες τάσσονται πλέον όλο και περισσότερο εναντίον της.
Το να αποδίδουν την μεγάλη άνοδο του αποκαλούμενου ευρωσκεπτικισμού στην δημαγωγική ικανότητα των διάφορων λαϊκιστών δυστυχώς δείχνει τα χάσμα που τους χωρίζει από την πραγματικότητα. Εκτός αν πιστεύουν ότι ξαφνικά πολιτικοί του περιθωρίου βρήκαν το μαγικό φίλτρο που υπνωτίζει τις μάζες. Όχι. Πάντα χρειάζεται γόνιμο έδαφος. Και το έδαφος γίνεται γόνιμο από την απύθμενη ανικανότητα και κοντόφθαλμη δράση των Ευρωπαίων ηγετών.
Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε με σκοπό να σταματήσει τις εντάσεις που αιματοκύλησαν την ευρωπαϊκή ήπειρο τότε έχει αποτύχει εκ του αποτελέσματος. Μια αναδρομή στης συνόδους "κορυφής" μόνο πνεύμα ομοψυχία δεν δείχνει. Αντίθετα οι εντάσεις και οι διαφωνίες είναι τόσο έντονες όσο ήταν πάντα.
Αν κάποιος αφελής πιστεύει ότι γραφειοκρατικά μορφώματα μπορούν να ανακόψουν τους ανέμους ενός πολέμου καλύτερα να το ξανασκεφτεί. Υποκεινούμενοι, σκηνοθετημένοι ή ως απόρροια εθνικών και πολιτικών συγκρούσεων κανένας πόλεμος δεν εμποδίστηκε ποτέ όχι από ενώσεις, όχι από συνθήκες αλλά ούτε καν από κοινές σημαίες. Οι τελευταίοι είναι γνωστοί ως εμφύλιοι πόλεμοι. Και συνήθως είναι οι πιο αιματηροί όλων.
Ο μόνος λόγος που η Ευρώπη δεν αιματοκυλίστηκε για έναν αιώνα ήταν η σύμπλευση των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων της, όχι η πεφωτισμένη ηγεσία από Μαθουσάλες γέροντες σε γυάλινα κτήρια στις Βρυξέλλες. Και αν τα ευρωπαϊκά έθνη έχουν ωριμάσει έστω και λίγο δεν χρειάζονται τέτοιους για να συνυπάρχουν ειρηνικά.
Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι όλα αυτά είναι προσπάθεια κέντρων του Ατλαντικού, λέγε με Αμερικάνοι, να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μα ποια Ένωση; Ήταν ποτέ η Ε.Ε το αντίπαλο πολιτικό ή οικονομικό δέος των ΗΠΑ; Μήπως είναι το βολικό υποχείριο; Δεν χρειάζεται προσπάθεια πίεσης κάθε χώρας ξεχωριστά. Το μόνο που χρειάζονται είναι ο έλεγχος μερικών ισχυρών παικτών και των δορυφόρων τους και μια ήπειρος βρίσκεται δεμένη χειροπόδαρα.
Μπορεί κάποιος να μου δικαιολογήσει με επιχειρήματα γιατί η Ε.Ε έχει επιβάλει εμπάργκο στις οικονομικές συναλλαγές με την Ρωσία; Εξυπηρετεί έστω και ΜΙΑ χώρα της Ευρώπης αυτός ο αποκλεισμός όταν η Ρωσία είναι μια από τις κύριες αγορές τους; Όχι φυσικά. Ο μόνος λόγος είναι η απόλυτη συμμόρφωση στα βλακώδη παιχνίδια της Ουάσινγκτον με τον νέου τύπου proxy πολέμου με την Ρωσία.
Ή μήπως το ΔΝΤ, ο οικονομικός δάκτυλος της Ουάσινγκτον που μπήκε στην Ευρώπη χάρη στην κερκόπορτα της Ελλάδας εκδιώχθηκε από τους Ευρωπαίους ηγέτες; Το αντίθετο! Είναι η Γερμανία που απαιτεί την παραμονή του.
Ή ας πάρουμε την τραγελαφική αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ρεύματος ή όπως εγώ θα χαρακτήριζα ισλαμικού εποικισμού. Τι ακριβώς έκανε η Ε.Ε για αυτό; ΤΙΠΟΤΑ. Επί μήνες κωλυσιεργούσε. Σφύριζε αδιάφορα, όσο οι ροές περνούσαν ανεξέλεγκτα κάτω από το βλέμμα της κυρίας Τασίας. Και μετά οι πεφωτισμένοι ηγέτες σε συνόδους σεμινάρια διπλωματικής ανικανότητας έλαβαν παιδαριώδεις αποφάσεις. Σύναψαν μια συμφωνία με την Υψηλή Πύλη, συγνώμη Ευρωπαϊκή Τουρκία, που δεν διήρκεσε ούτε αρκετά για να πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων και επέβαλε στις χώρες μέλη της quota υποδοχής προσφύγων χωρίς να τις ρωτήσει. Αποτέλεσμα; Οι ίδιες οι χώρες ακύρωσαν στην πράξη την συμφωνία. Εκτός φυσικά από τους αδύναμους και πρόθυμους. Εδώ βάζετε την λέξη Ελλάδα των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της πρώτης φοράς Αριστερά, μετατρέποντας μας σε υπερεθνική χωματερή.
Και τι θα γίνει όταν προχωρήσει ακόμη περισσότερο η πολιτική ολοκλήρωση; Ήδη η ευρωπαϊκή ελίτ θεωρεί κάτι σαν ανάθεμα την μεταβίβαση εθνικών αποφάσεων στους άμεσα ενδιαφερόμενους, στους Ευρωπαίους πολίτες. Ωραία. Είναι ακραίο λοιπόν να υποθέσουμε ότι κάτω από την πίεση της Ουάσινγκτον είτε γιατί αυτό θα βολεύει τις γεωπολιτικές της σκοπιμότητες είτε γιατί θα στοχεύει στην διάλυση της Ευρώπης είτε για χάρη όποιου άλλου σεναρίου, μπορεί να αποφασίσει πλειοψηφικά την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε; Τι θα εμποδίσει τους γραφειοκράτες να το κάνουν; Τίποτα. Γιατί ήδη εκχωρούνται όλο και περισσότερες αρμοδιότητες στο συγκεντρωτικό μόρφωμα.
Μήπως η καθοδήγηση της πάντα άμεμπτου ηθικής Γερμανίας στον οικονομικό τομέα έχει οδηγήσει σε μια Ε.Ε ένωση τεράστιας οικονομικής ανάπτυξης; Μάλλον το αντίθετο. Είναι μια ένωση στασιμότητας.
Σε τι πέτυχε η Ε.Ε σαν μια προσπάθεια ομοσπονδιακής ένωσης; Τι παραπάνω πέτυχε από ότι πριν στα πλαίσια μιας ζώνης οικονομικής συνεργασίας; Έκανε εύκολα τα ταξίδια με φτηνά αεροπορικά εισιτήρια στους τουρίστες και την απόκτηση βρετανικών μεταπτυχιακών τίτλων αμφιβόλου αξίας;
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι υποστηρικτές της Ε.Ε, στην παρούσα της μορφή, βλέπουν τα πράγματα δυαδικά. Είτε έχουμε την ολοκλήρωση είτε την διάλυση. Γιατί;
Ποιος εμποδίζει τα ανεξάρτητα έθνη-κράτη (nation-states) από το να διεξάγουν εμπόριο και να συνυπάρχουν αρμονικά σε μία ήπειρο ή σε έναν πλανήτη; Την τελευταία φορά που κοίταξα δεν έχει ξεκινήσει κάποιος πόλεμος με την Αυστραλία ή το βασίλειο του Μπουτάν επειδή δεν ανήκει σε μια αστεία προσπάθεια πολιτικής ολοκλήρωσης κάτω από την ηγεσία οργάνων που δεν εκλέγονται και δεν λογοδοτούν.
Συγνώμη, μάλλον είμαι φασίστας. Μιας και όποιος βλέπει τα τρομερά αρνητικά της Ε.Ε όπως αυτή έχει εκφυλιστεί είναι κατά τα φαινόμενα εθνικιστής και βλαξ. Ίσως είναι το φτωχό μορφωτικό μου επίπεδο που δεν με βοηθάει να αναγνωρίσω την ποιότητα και το όραμα της ηγεσίας μιας δασκάλας από το Α.Βερολίνο, ενός σγουρού Αγροτικού Οικονομολόγου με πλαστό πτυχίο και ενός μέθυσου αξιολάτρευτου γεροντάκου.
Η ιστορική ευκαιρία του Brexit είναι η ευκαιρία της υπόλοιπης Ευρώπης να αποφασίσει τελικά τι θέλει να είναι. Αν θέλει να είναι μια ένωση κυρίαρχων Εθνών που επιδιώκουν να έχουν κοινή πορεία, χωρίς όμως να προσπαθούν να χωρέσουν το μέλλον τους κάτω από μια γαλάζια σημαία με αστέρια και έναν ξενέρωτο ύμνο ή αν θέλουν να συνεχίζουν να ασφυκτιούν κάτω από μια Ε.Ε που στην καλύτερη περίπτωση είναι μια ευρύτερη οικονομική ομοσπονδία της Γερμανίας και στην χειρότερη ένα ακόμη πιο βολικό υποχείριο άλλων κέντρων.
Σε κάθε περίπτωση, ελάχιστα η τρέχουσα μορφή της Ε.Ε εξυπηρετεί το κοινό μέλλον όχι της καριέρας κάποιων ανίκανων πολιτικών, που βρήκαν νέο πεδίο επαγγελματικής αποκατάστασης στις Βρυξέλλες, αλλά των λαών της.
Δεν υπάρχουν σχόλια: