Η ήττα της ελίτ και των mainstream media

Ο μόνοι που σήμερα δικαιούνται να ερμηνεύσουν με βαθύτερα πολιτικά κριτήρια τον θρίαμβο του Ντόναλντ Τραμπ είναι οι Αμερικανοί πολίτες. Βέβαια στην Ελλάδα υπάρχουν άπειροι ειδικοί επί παντός επιστητού που αντλούν την βαθιά τους γνώση για την αμερικάνικη κουλτούρα από πηγές όπως το House Of Cards, το Friends και διάφορες άλλες sitcoms.

Αυτό που μπορούμε όμως να εξετάσουμε ως ανεξάρτητοι παρατηρητές σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που βρίσκεται εδώ και χρόνια σε μια δυστυχή κατάσταση και βιώνει έναν συμπυκνωμένο πολιτικό χρόνο, είναι το κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο της νίκης του Τραμπ. Μιας νίκης απέναντι σε ολόκληρο το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο της Αμερικής.

Ο Τραμπ πολεμήθηκε με κάθε μέσο όχι μόνο από τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά ακόμη και από το ίδιο του το κόμμα. Σε αντίθεση όμως με τον Ρον Πολ, ο οποίος εδώ και χρόνια είναι συνεπής στην πολιτική του ιδεολογία και την στηρίζει με τεράστιο πολιτικό κόστος για τον ίδιο, ο Τραμπ δεν είχε καμιά συγκεκριμένη ιδεολογική πλατφόρμα πέρα από γενικολογίες, συνθήματα και τον μανδύα του "αντισυστημικού". Λογικά θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν ένας πάρα πολύ εύκολος αντίπαλος.

Και εκεί το κατεστημένο ολόκληρου του πολιτικού φάσματος έκανε το τραγικό σφάλμα που εμείς στην Ελλάδα έχουμε βιώσει τρεις φορές και που γίνεται προφανές ότι είναι πλέον ένα επαναλαμβανόμενο φαινόμενο και στην Ευρώπη.

Αντί να αντιμετωπίσουν τον Τραμπ με όρους πολιτικής και να αποδείξουν την ιδεολογική του γύμνια, γιατί στα αλήθεια όποιος συντηρητικός Αμερικανός πίστεψε ότι ένας δισεκατομμυριούχος είναι η έκφανση του "αντισυστημικού" θα πρέπει να είναι πολύ αφελής, τον αντιμετώπισαν προσπαθώντας να τον μειώσουν με όρους πολιτικής ορθότητας και τραγελαφικής κινδυνολογίας.

Όταν τα σκάνδαλα από το στρατόπεδο της Κλίντον έσκαγαν το ένα μετά το άλλο για σοβαρότατα ζητήματα τα mainstream media και οι πολεμιστές της πολιτικής ορθότητας εξεγείρονταν γιατί κάποτε ο Τραμπ είπε την λέξη "μουνί".

Όταν ο κόσμος φαινόταν να ακούει τα συνθήματα του η Κλίντον χαρακτήριζε τους κουρασμένους από την απίστευτη υποκρισία του πολιτικού κατεστημένου και της ψευτοδιανούμενης υποκολοτούρας έντιμους φιλελεύθερους πολίτες ως "καλάθι των επαίσχυντων".

Όταν έσκαγαν τα σκάνδαλα για τη κλοπή της εκλογής από τον Μπέρνι Σαντερς στο Δημοκρατικό κόμμα, της απίστευτη αμέλειας [στην καλύτερη περίπτωση] με τον προσωπικό email server της Κλίντον, τις χορηγίες της από τους χρηματοδότες του ISIS Σαουδάραβες και Καταριανούς και τις ακριβοπληρωμένες, πίσω από κλειστές πόρτες, ομιλίες της στην Καμπάλα της Wall Street σύσσωμα τα mainstream media κατηγορούσαν τον Τραμπ και όλους τους αηδιασμένους συντηρητικούς ψηφοφόρους ως φασίστες, σεξιστές, ρατσιστές και ομοφοβικούς. Και αυτό ενώ ο φάρος της ηθικής τους ήταν η Miley Cyrus, ένα πορνίδιο που βγαίνει στην σκηνή ημίγυμνη φορώντας ένα φουσκωτό ντίλντο και ο JayZ που έκανε καριέρα ραπάροντας για το πως σκοτώνει νέγρους [δικά του λόγια] και το πως γαμάει σκρόφες [επίσης δικά του λόγια].

Όταν πλέον κατάλαβαν ότι ο Τραμπ είναι ένας θανάσιμα επικίνδυνος αντίπαλος ξέθαψαν από το παρελθόν του ψυχρού πολέμου τον μπαμπούλα της Ρωσίας. Ξαφνικά όλα τα έκανε ο... Πούτιν.

Τα mainstream media και ολόκληρο το κατεστημένο μέσα στην απύθμενη διαφθορά και έπαρση του πόνταρε τα πάντα στην Κλίντον. Και έχασε οικτρά.

Μόνο που εδώ στην κατεστραμμένη Ελλάδα αυτό δεν μας κάνει καμία εντύπωση. Αυτό που στους Αμερικάνους μπορεί να φαντάζει συνταρακτικό γεγονός είναι πλέον η νέα στατιστική βεβαιότητα, σε αντίθεση φυσικά με την αποτυχία της στατιστικής των δημοσκόπων.

Στον πυκνό πολιτικό μας χρόνο είδαμε τρία παρόμοια γεγονότα. Πρώτα η άνοδος της Χρυσής Αυγής. Από ένα ακραίο και ασήμαντο κόμμα μετατράπηκε χάρη στη άγαρμπη και ατελείωτη επίθεση των mainstream media σε τρίτο κόμμα και εκφραστή ενός τρομακτικά παραπλανημένου αντισυστημικού ρεύματος.

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ αν και πολιτικά αναμενόμενη δεν θα γινόταν σε τόσο μεγάλο βαθμό κατά την πρώτη εκλογική του νίκη [καθώς η δεύτερη μετά τα πεπραγμένα του με ξεπερνά] χωρίς τον αδυσώπητο, εξόφθαλμα μεροληπτικό πόλεμο των mainstream media.

Το δημοψήφισμα φιάσκο που δίχασε άσκοπα την ελληνική κοινωνία δεν θα κατέληγε στον εκκωφαντικό θρίαμβο του τίποτα χωρίς και πάλι την απροκάλυπτα μεροληπτική στάση των media.

Το ίδιο συνέβη και στην Βρετανία με το Brexit. Σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο και τα media τάχθηκαν υπέρ της παραμονής και λάσπωσαν με όρους πολιτικής ορθότητας κάθε αντίθετη φωνή. Φασίστες και ομοφοβικοί όλοι. Ισλαμόφοβοι. Σεξιστές. Άσχετες ετικέτες σε άσχετα ζητήματα. Και φυσικά θριάμβευσε το ακριβώς αντίθετο.

Αυτό που δεν καταλαβαίνει η παγκόσμια ελίτ, τόσο πολιτική όσο και καλλιτεχνική/πνευματική είναι ότι ο κόσμος, η σιωπηλή πλειοψηφία όπως την ονομάζουν, ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΕ. Βαρέθηκε την υποκρισία αυτών και των φερέφωνων τους. Πλέον η ελίτ είναι προφανές ότι έχασε τον έλεγχο του αφηγήματος.

Όμως αυτές οι παταγώδεις ήττες του κατεστημένου, αν και σε πρώτη ανάγνωση μοιάζουν με δημοκρατικές πράξεις αψήφισης του από τους πολίτες, κρύβουν για εμένα ένα βαθύτερο αίτιο και έναν εξίσου μεγάλο κίνδυνο.

Για εμένα η σχεδόν οργισμένη αγκίστρωση της σιωπηλής πλειοψηφίας σε κάθε τι αντισυστημικό είναι μια κραυγή απόγνωσης για την κατάντια του πολιτικού και πνευματικού κόσμου. Είναι σχεδόν μια ενστικτώδης αντίδραση αηδίας για την υποκρισία του και δυστυχώς βλέπουμε ότι σταδιακά το αντισυστημικό δεν εκφράζεται από κάτι ιδεολογικά διαφορετικό αλλά από κάτι ακραίο.

Ο κίνδυνος λοιπόν της έπαρσης και της αποσύνδεσης της ελίτ από την πραγματικότητα στην οποία ζει η πλειοψηφία των δημοκρατικών, φιλελεύθερων [αυτό φίλοι της πολιτικής ορθότητας σημαίνει φίλων της ελευθερίας και όχι φασίστας] πολιτών είναι η διολίσθηση σε πολύ πιο σκοτεινές ατραπούς ωμής αντίδρασης και όχι πολιτικής σκέψης.

Μέχρι να το καταλάβουν και πολύ αμφιβάλω ότι μπορούν ή και θέλουν να το κάνουν το σύννεφα πάνω από την ανθρωπότητα θα μαζεύονται και πάλι. Και κανένα ρηχό, ανόητο και υποκριτικό πολιτικά ορθό ιδεολόγημα δεν πρόκειται να σταματήσει τον κατήφορο που έχουμε μπροστά μας.