Bottomed Out

Πολύ συζήτηση έγινε τις τελευταίες μέρες για τη ψήφιση του προϋπολογισμού της ΕΕ. Μεγάλες δυσκολίες και αντικρουόμενα συμφέρονται. Στη δωδεκάτη ώρα γλύτωσε η Ένωση άλλο ένα φιάσκο όπως αυτό του ευρωσυντάγματος.

Σε έναν οργανισμό 25 μελών φαίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να καθοριστεί και να εφαρμοστεί μια κοινή γραμμή, έναν κοινό όραμα. Και φυσικό είναι αφού η ΕΕ, στην πράξη, δεν είναι παρά μια οικονομική συνεργασία γειτονικών χωρών και τίποτα περισσότερο.

Αισθάνεται κανένας μας ευρωπαίος πολίτης; Αισθάνεται Ισπανός ή Γερμανός; Τα θεμέλια της ΕΕ τρίζουν όταν έρχεται η ώρα σημαντικών, κοινών αποφάσεων και αυτό δείχνει το χάσμα που χωρίζει το όραμα από την πραγματικότητα. Χρειάζεται ριζικός επαναπροσδιορισμός τόσο του ρόλου όσο και των στόχων της αν θέλει απλά και μόνο να επιβιώσει, ούτε καν να ανταγωνιστεί άλλες διεθνείς δυνάμεις...

Πάντως για εμάς, το τελικό ποσό που θα διατεθεί ελάχιστο ρόλο παίζει. Φαντάζομαι ότι το ΠΑΣΟΚ θα επικρίνει τη ΝΔ για υποχωρητικότητα και η ΝΔ θα καυχιέται για το νούμερο... Το θέμα είναι ότι δεκαετίες τώρα η απορροφητικότητα των κοινοτικών πόρων είναι τραγική.

Μια χώρα που υποτίθεται ότι θέλει να αναπτυχθεί διοικείται από πολιτικάντηδες και συμβούλους με ευνουχισμένα οράματα που πήραν πράσινο ή μπλε χρώμα στο πλυντήριο των προσωπικών τους φιλοδοξιών.

Έργα σε «ημέτερους» εργολάβους που κάνουν για τον πούτσο δουλειά [πόσο δύσκολο είναι να μάθουν να στρώνουν ΑΣΦΑΛΤΟ για όνομα του Βελζεβούλ;], επιδοτήσεις σε βαμβακοπαραγωγούς που βαριούνται να σπείρουν τίποτα άλλο και τεράστια μάσα στο ενδιάμεσο.

Νέες τεχνολογίες; Περιορισμός και αύξηση της παραγωγικότητας του δημοσίου με μηχανογράφηση; Παιδεία; ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ; Μα για την Ελλάδα μιλάμε...

Στο διάολο όλοι τους...