Heading For (no) Tomorrow

Η πολιτική τακτική της κυβέρνησης είναι απλή. Εξαγγελίες μέτρων που φαίνονται καινοτόμα και τα οποία ποτέ δεν εφαρμόζονται για λόγους πολιτικού κόστους. Πες πες μένει στον κόσμο η εντύπωση πως κάτι αλλάζει, ενώ ουσιαστικά τα πράγματα είναι ίδια και χειρότερα. Ευφυές; Όχι. Αλλά μιλάμε για τους Έλληνες, τη φάρα του δημοσίου.

Έτσι και τώρα με τις δήθεν επαναστατικές δηλώσεις του Καραμανλή για ένα «νέο» δημοσιοϋπαλληλικό καθεστώς που όμως, συνταγματικά, ισχύει από το 2001. What the fucking ever...

Το δημόσιο είναι το όνειρο της πλειονότητας των νέων σε αυτή τη χώρα. Τόσες σπουδές για να γίνουμε ένας αρχιδοξύστης σε δημόσια υπηρεσία (και περιλαμβάνω και τους «καθηγητές»)...

Θα χαρακτήριζα την όλη νοοτροπία, την αντιπαραγωγικότητα, την ξάπλα και τα υπερβολικά προνόμια που δίνει το δημόσιο σαν έναν compressor ονείρων και ικανοτήτων. Παίρνεις το κάτω του μετρίου και το κάνεις μέτριο, παίρνεις το πολύ πάνω του μετρίου και το κάνεις μέτριο. Μια ευθεία γραμμή, ομοιόμορφη και χωρίς προοπτικές.

Και μιας και αυτό το όνειρο οδηγεί σε μια μέτρια, συνηθισμένη ζωή, γιατί μπαίνουμε στο κόπο; Ας φορέσουμε από τώρα τις παντόφλες και ας αράξουμε στην πολυθρόνα της σύνταξης. Κάνει καμιά διαφορά; Και αυτή η καραμέλα με τον ελεύθερο χρόνο που σου δίνει μια θέση, ας πω τυχαία ενός καθηγητή, μου τη σπάει, οι περισσότεροι δεν έχετε ιδέα τι να κάνετε με τον ελεύθερο σας χρόνο. Για να έχεις κάτι να κάνεις στον ελεύθερο σου χρόνο πρέπει να ενδιαφέρεσαι και για κάτι. Εκτός και αν τα ματς των άθλιων ομάδων μας, οι ατέρμονοι καφέδες στην παραλία και τα γαρύφαλλα στην πίστα πιάνονται ως χόμπι...