Και να διάγω εν γένει...

Όσες ιστορίες και αν έχει ακούσει κάποιος για τον στρατό, δεν μπορεί να τις κατανοήσει πραγματικά αν δεν φορέσει ο ίδιος τη βρωμερή παραλλαγή της υποχρεωτικής θητείας.

Βέβαια, λίγο πολύ, όλοι ξέρουν τι να περιμένουν. Τσουτσέκια Ανθυπ. που μετά το σκίσιμο της Ευελπίδων τη βλέπουν κομάντο και ξεσπούν σε απλούς πολίτες που πάγωσαν τη ζωή τους για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη των αργόμισθων αξιωματικών, δηλαδή για να υπηρετήσουν, υποτυπώδης εκπαίδευση, λίγο τέντωμα, αγγαρείες και τα σχετικά.

Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι όλες οι τυπικές στρατιωτικές διαδικασίες (αναφορές, επιθεωρήσεις) παίρνουν απίστευτα πολύ χρόνο, ο οποίος προηγείται από τουλάχιστον μία ώρα ορθοστασίας. Για πράγματα που απαιτούν βαριά πέντε λεπτά, ο φαντάρος σέρνεται από δω και από κει με τις ώρες, τρώει το κρύο και το ήλιο στη μούρη χωρίς να κάνει τίποτα ουσιαστικό.

Βλέπετε στον ΕΣ δεν πρέπει να κάθεσαι. Έστω και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δείχνεις ότι είσαι ένας «φιλότιμος στρατιώτης» κάνοντας γόπινγκ και μαζεύοντας πευκοβελόνες και φυλλαράκια από το στρατόπεδο...

Το δεύτερο πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι οι τουαλέτες! Εκτός από την αρωστημένη απάθεια που σε πιάνει :@ [ο φαντάρος είναι το μόνο ανθρωποειδές που μπορεί να κάνει ατελείωτες κουβέντες και χαβαλέ για… κουράδες!] συνειδητοποιείς πόσο βρωμίλοι είναι ορισμένοι που... χτυπάνε [αστοχώντας απελπιστικά!] και... τρέχουν! Απαράδεκτοι! :@

Πέρα όμως από το ατελείωτο σπάσιμο νεύρων, πέρα από τις στιγμές που αναρωτιέσαι τι υποτίθεται ότι κάνεις, πέρα από τις στιγμές που νιώθεις το μυαλό σου να γίνεται πουρές, γιατί δεν προλαβαίνεις καλά καλά να συγκεντρώσεις τις σκέψεις σου σε ένα συνεκτικό σύνολο, λίγα πράγματα συγκρίνονται με τον αυθόρμητο χαβαλέ, που είναι και το μοναδικό μέσο εκτόνωσης τόσων νέων ανθρώπων κλεισμένων σε μια συνταγματικά δικαιολογημένη φυλακή.

Το κέντρο εκπαίδευσης είναι μια βρωμερή, πιεστική, αλλά περίεργα ενδιαφέρουσα εμπειρία. Σου μένουν περιστατικά παραλογισμού και στρατιωτικής μη-λογικής, σου μένουν, ίσως, μερικοί φίλοι.

Τελικά σε αυτές τις ατελείωτες ώρες ορθοστασίας και αναμονής για το τίποτα είναι που το μυαλό σου προσπαθεί να πιαστεί από μικρά ασήμαντα πράγματα της πολιτικής ζωής. Από πρόσωπα, χρώματα, ήχους, πράγματα που τόσο εύκολα χάνονται μέσα στην αποπνικτική ομοιομορφία της παραλλαγής. Ίσως η μόνη προσφορά της θητείας είναι ότι σε αναγκάζει να θυμηθείς πόση αξία έχουν τα πράγματα που θεωρούνται τόσο τετριμμένα στην καθημερινή μας ζωή...

ΥΓ1. Πάλι μέσα για 10 μέρες και μετά μετάθεση ή αν είμαι τόσο γκαντέμης μετάταξη! Αν και δεν είμαι Seventh Son ;@ ετοιμάζω και εγώ τη δικιά μου version του «μεγάλου κόλπου» μπας και καταφέρω και έρθω Θεσσαλονίκη. Ίδωμεν! Αν και μιας και τώρα θα έχουμε και καλά εξόδους [δύσκολο με τόσα Κ που θα φάμε!] θα προσπαθήσω να γράψω τίποτα από κάποιο net café.

ΥΓ2. Σύμφωνα με πληροφορίες είμαστε η μοναδική σειρά στην ιστορία που στην ορκομωσία ήρθε Ταξίαρχος! Παραλίγο θα ερχόταν Λοχίας! :@ Όχι τιμιτική δεν πήραμε, αλλά τα αρχίδια μας τα δυο! Με κουτσουρεμένες τρεις μέρες, ουσιαστικά ένα ΣΚ μόνο, ήθελα να κάνω τόσα και να δω άλλους τόσους και δεν πρόλαβα τίποτα! Συγνώμη σε όσους και όσες δεν πρόλαβα να δω, ελπίζω να τα πούμε από κοντά σύντομα!

Blaze on...