ΑΑ

Σκοπάνθρωπος εδώ από τη γαμημένη Σαμοθράκη.

Δεν έχω πολλά να πω, πλήν του ότι μετράω μέρες για να έρθω για Πάσχα στην αγαπημένη Θεασσαλονίκη και στα φιλαράκια μου. [εκτός ας πέσει άκυρο!]

Μπορώ να πω ότι έχω πήξει. Δεν είναι μόνο τα σκοπέτα, το σχολείο μαχητή, οι αψυχολόγητοι αξιωματικοί και όλα τα πράγματα που κάνουν τον ΕΣ ένα γιγάντιο και πανάκριβο τσίρκο παραλλαγής. Είναι εγώ. Μου αρέσει να ασχολούμαι με πολλά πράγματα συνεχώς. Πράγματα, ας τα πούμε, "δημιουργικά". Κλεισμένος μέσα στο κλουβί του Στρατοπέδου δεν μπορώ (δεν προλαβαίνω πραγματικά!] να κάνω τίποτα από αυτά τα πράγματα, ούτε καν να διαβάσω κάτι... Και αυτό μου σπάει τα νέυρα και με ξενερώνει, ακόμη και αν μερικές φορές η παρέα είναι ευχάριστη.

Φυσικά η θητεία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Πρώτα από το άτομο και μετά από τη μονάδα. Αν το άτομο αρκείται στη διασκέδαση της φράπας και του τσιγάρου μπορεί και να την παλεύει άνετα. Μερικοί πάλι καταλήγουν σε πολύ εύκολες μονάδες και προπαγανδίζουν το ότι ο ΕΣ είναι αραλίκι [ας πούμε ο Bullard]. Εγώ διαπιστώνω ότι το ΠΖ είναι μανίκι και χωσίδι.

Τεσπα. Διάβασα και αυτό που έγραφε ο Seventh και μου έκανε εντύπωση πως εξαπατήθηκε στο να πιστέψει ότι στον ΕΣ υπάρχει αναγνώριση της δουλειάς ή της στάση σου. Στη Σκατοθράκη έχουμε μάθει ότι αν για παράδειγμα μια μέρα χρειάζονται πχ. 20 φαντάροι για μια αγγαρεία θα καμπανωθεί ο αντίστοιχος αριθμός για παρανοικούς λόγους. Ειδικά από κάτι είρωνες, μαλάκες, παλιοαρχίδια ανθύπες...

Για όσους δεν έχουν γνωρίσει από πρώτο χέρι την αχαριστία και την απέραντη μαλακία του αληθινού κόσμου, τότε ναι, ο ΕΣ είναι ένα καλό προπαρασκευαστήριο. Για τους άλλους είναι απλά μια αστεία μικρογραφία, ένα θέατρο του παραλλόγου, ένας χακί αντικατοπτρισμός της Ελληνικής και όχι μόνο κοινωνίας.

Αυτά, ελπίζω την Παρασκευή να είμαι στο δρόμο για Θεσσαλονίκη, για Πάσχα και καλά [το "άλλο θέμα" έχει βαλτώσει].

Καλά να περνάτε και να προσέχετε.