Bullshit (ή ακόμη ένα post που θα γράψετε στα παπάρια σας)

Πέρσι, νομίζω, η ομάδα μπάσκετ κέρδισε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Τότε με πήρε ο ύπνος. Σήμερα δεν θα έπρεπε καν να ξυπνήσω. Κάθισα και είδα περίπου 25 λεπτά ενός ελεεινού αγώνα. Η Ισπανία έπαιζε μόνη της. Δεν θα ασχοληθώ με τον σχολιασμό του παιχνιδιού, αν βαριέμαι κάτι περισσότερο από να παρακολουθώ δημοφιλή σπορ, αυτό είναι οι απίστευτα βαρετές αναλύσεις. Τέλος πάντων, νομίζω ότι ένας λόγος για τη βαβούρα ήταν ότι νικήσαμε τις ΗΠΑ. Ο αντιαμερικανισμός μας ικανοποιήθηκε πλήρως! Και μετά από αυτή την πανωλεθρία πιο είναι το σχόλιο; Εμείς είμαστε οι νικητές... Καλά... Οι νικητές ξέρουν να χάνουν. Ούτε αυτό δεν ξέρουμε εδώ πέρα... Η τελευταία ευκαιρία του ελληνικού μπάσκετ για ανανέωση του ενδιαφέροντος του κοινού τελείωσε κάπου στο δέκατο λεπτό. Μπροστά μας έχουμε μια ακόμη σαιζόν ΑΘΛΙΟΥ ποδοσφαίρου. Να το χαίρεστε...

Κάποιος με κορόιδεψε πρόσφατα επειδή είπα ότι προτιμώ να βλέπω ντοκιμαντέρ από άθλιους αγώνες. Ίσως γι’ αυτό ειδήσεις όπως αυτές περνάνε απαρατήρητες. Αυτά τα πλάσματα είναι μεγαλοπρεπή και ένα από αυτά αξίζει χίλιες ελεεινές ανθρώπινες υπάρξεις. Έχουμε γίνει η πανούκλα που κατατρώει αυτό τον υπέροχο κόσμο...

Ευτυχώς που υπάρχει η μουσική και εκτονώνομαι πριν προβώ σε ακραίες ενέργειες :@ Χάρη στο DSL ακούω την εκπομπή του Bruce online. Επίσης το DSL κάνει εξαιρετικά «προσιτά» ένα πλήθος «δεδομένων» που διαφορετικά δεν θα μπορούσα να απολαύσω. Σειρές απευθείας από την αμερικάνικη (ναι ρε) τηλεόραση, λογισμικό, ταινίες, μουσική. Το θέμα είναι ότι δημιουργείται ζήτημα ηθικής τάξης. Πόσο υλικό μπορεί να γίνει τόσο «προσιτό» πριν αρχίσω να αισθάνομαι ότι πρέπει να φορέσω κάλυμμα στο μάτι και ένα ξύλινο πόδι; Άτιμε καπιταλισμέ! Που να βρω λεφτά για να αγοράσω όλα αυτά; Bullshit...