Of mice and men

Καλή χρονιά και ημερολογιακά.

Αντί να ξεκινήσουμε ανάλαφρα θα σας απασχολήσω με το αγαπημένο μου θέμα. Μάλιστα, το βρήκατε. Η φύση του ανθρώπου και η αγωνία μου για το πόσο ακόμη θύλακες εξουσίας, που ονομάζονται θρησκείες, θα συνεχίζουν να αποβλακώνουν τις μάζες.

Τα θέματα που αφορούν τη βιοτεχνολογία σίγουρα δεν είναι ιδιαίτερα εύπεπτα για τους περισσότερους. Κάτι οι λίγες κατακερματισμένες γνώσεις που έχουμε από το σχολείο, κάτι η συνήθης τάση να πιστεύουμε ότι σχετικές ειδήσεις ανήκουν περισσότερο στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας [αγνοώντας το γεγονός ότι η επιστημονική φαντασία αποδείχτηκε ξανά και ξανά προφητική] έχουν σαν αποτέλεσμα λίγοι να δίνουν σημασία σε τέτοια άρθρα και ακόμη λιγότεροι να σκέφτονται τις προεκτάσεις για το τι σημαίνουν.

Αφήνοντας για λίγο στην άκρη τις εικόνες από το Brave New World που εύλογα δημιουργούνται, η συμβατότητα των πολυκύτταρων οργανισμών στο χαμηλό επίπεδο είναι μια ηχηρή απόδειξη της εξέλιξης, της εξέλιξης από ένα πρωτόλειο σχέδιο ζωής. Αυτό σε κάνει να αναρωτιέσαι δύο πράγματα. Πρώτον αν υπάρχει τίποτα άλλο μέσα σε αυτό το κέλυφος που περιέχει συμβιωτικούς κυτταρικούς σχηματισμούς, λέγε με ανθρώπινο σώμα και δεύτερον πως είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσα εκατομμύρια άνθρωποι που τόσο πειθήνια πιστεύουν διάφορα παραμύθια σχετικά με την φύση μας και τη θέση μας στον κόσμο.

Ναι έχω προσωπική κόντρα με τη θρησκεία, αλλά δεν είναι αυτό το νόημα του post. Το νόημα είναι πως αν επιτέλους ο άνθρωπος αρχίσει να ερευνά ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ τη φύση του χωρίς ψευτο-ηθικούς περιορισμούς από θρησκείες που φοβούνται ότι θα χάσουν την πελατεία τους, τότε μπροστά στο αίσθημα της ταπεινότητας που θα φέρει η διαπίστωση πως δεν είναι τόσο διαφορετικός από τα υπόλοιπα πλάσματα αυτού του κόσμου, πώς δεν είναι το αγαπημένο παιδί του μπαμπά Θεού, τότε ίσως επαναπροσδιορίσει τη συμπεριφορά του, ίσως καταλάβει ότι ο πόνος και η καταστροφή που προκαλεί στον εαυτό του και στον κόσμο δεν έχουν κανένα νόημα... Ίσως...