Purgatory made in China

Η γιγάντια ανάπτυξη, πάντα με όρους οικονομίας, που γνωρίζει η Κίνα τα τελευταία χρόνια μαρτυράει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο δύο πράγματα, την αποτυχία του Κομουνισμού και το πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει ο ελεύθερος Καπιταλισμός.

Από τη μια πλευρά η ασυγκράτητη ορμή για τη δημιουργία πλούτου και πολυτελείας στα δυτικά πρότυπα, για τη δημιουργία μιας, ουσιαστικά, νέας κοινωνίας ανισοτήτων και αγεφύρωτων χασμάτων μεταξύ εχόντων και μη εχόντων είναι η καλύτερη απόδειξη για την αποτυχία του Κομουνιστικού μοντέλου. Μπορεί οι θεωρητικές του προθέσεις να ήταν ευγενείς, μπορεί να ευαγγέλιζε την ισότητα και τη δικαιοσύνη για όλους, δυστυχώς όμως στην πράξη προσέφερε μια θλιβερή μετριότητα για τους πολλούς και μια άνετη ζωή στο Κόμμα.

Γι' αυτό και σε όλες τις χώρες του πρώην Σοβιετικού μπλοκ ή σε όσες ο Κομουνισμός είναι απλά μια ετικέτα, όπως στην Κίνα, βλέπουμε την άμεση υιοθέτηση ενός άγριου Καπιταλισμού. Όσοι διαθέτουν τις δυνατότητες προσπαθούν να πλουτίσουν όσο το δυνατόν ταχύτερα και με κάθε μέσο. Δε βοηθάει η εκτεταμένη -σε επίπεδα Ελλάδας- διαφθορά και μια αντίληψη περί μικρής αξίας της ζωής.

Εισάγετε σε αυτή την εξίσωση δίψας για πλούτο και εξουσία τον Καπιταλισμό, αφαιρέστε οποιονδήποτε ουσιαστικό έλεγχο είτε ηθελημένα, γιατί άλλωστε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και η οικονομίες είναι τα νέα υπερόπλα του 21ου αιώνα, είτε λόγω διαφθοράς και έχετε έναν ανεξέλεγκτο, βίαιο Καπιταλισμό. Ένα μοντέλο μαζικότατης παραγωγής, όπου οι αριθμοί και το ελάχιστο κόστος είναι το ζητούμενο και οι ζωές των εργαζόμενων και η ασφάλεια των προϊόντων μια ενόχληση.

Το διεφθαρμένο και άναρχο αυτό σύστημα πλήττει πάνω από όλα τους ίδιους τους Κινέζους. Όπως αναφέρει η κ. Λιου, τα εργοστάσια που κατασκευάζουν αγαθά για την εγχώρια αγορά έχουν πολύ χαμηλότερα στάνταρ από αυτά που παράγουν προϊόντα προς εξαγωγή. Μεταξύ των τραγικών συνεπειών αυτής της πρακτικής μετριούνται τα 50 μωρά που έχασαν τη ζωή τους και τα περίπου 200 που βρέθηκαν να πάσχουν από υποσιτισμό, εξαιτίας μίας βλαβερής παιδικής τροφής το 2004. Ο Ζου Κινγκ στο βιβλίο του «Τι είδους Θεός» αποκαλύπτει μια σειρά από ανατριχιαστικές εμπνεύσεις που αποτελούν μέρος της παραγωγικής διαδικασίας. Ο Ζου Κινγκ αναφέρεται στη χρήση ουσιών σε θαλασσινές τροφές που καταστρέφουν την ανδρική γονιμότητα, στον «εμπλουτισμό» της σόγιας με ανθρώπινα μαλλιά μαζεμένα από τα πατώματα των κουρείων και μολυσμένα με αρσενικό και σε επεξεργασμένες τροφές που περιέχουν ορμόνες, εξαιτίας των οποίων φυτρώνουν γένια στα μάγουλα εξάχρονων αγοριών και αναπτύσσονται στήθη σε επτάχρονα κορίτσια!

Κάποιοι εκεί στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας λαχταρούν τόσο πολύ να γευτούν την πλαστική χλιδή του Δυτικού κόσμου που διαγράφουν κάθε όριο, κάθε διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο λογικό και την παράνοια...

Πολλοί υποστηρίζουν ότι το σύστημα θα σταθεροποιηθεί μετά από κάποια χρόνια. Δεν ξέρω. Εδώ έχουμε μια καθολική αποδοχή του Καπιταλισμού σε μια κοινωνία με τελείως διαφορετική νοοτροπία από τις δυτικές. Οι εργαζόμενοι είναι κυριολεκτικά σκλάβοι. Ζουν έγκλειστοι σε μικρά δωμάτια των τεσσάρων ατόμων ή στο χώρο των κατασκευών και τους παρέχεται μια κούπα ρύζι... Αναμφισβήτητα δημιουργείται νέος πλούτος. Όμως δε φαίνεται οι εργαζόμενοι να έχουν τη δύναμη ή το ενδιαφέρον να διεκδικήσουν, αν η τι άλλο, αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης. Και αυτό ίσως να λέει κάτι για το πόσο χειρότερη ήταν η ζωή τους πριν...

Όλοι ωφελούμαστε, σε κάποιο βαθμό, από το "οικονομικό θαύμα" της Κίνας, με πολύ φτηνά και συνεχώς βελτιούμενης ποιότητας προϊόντα. Άλλωστε και άλλες χώρες πέρασαν από αυτό το πρώιμο στάδιο υψηλής παραγωγής και χαμηλής -σχετικά- ποιότητας. Όμως αυτές οι χώρες έθεσαν αρκετά νωρίς κάποια όρια. Η απόλυτη αδιαφορία που επιδεικνύει αυτή τη στιγμή η Κίνα για το κόστος της ανάπτυξης της, τρομακτικό κόστος στις ζωές των πολιτών της και στο περιβάλλον, δε με κάνει ιδιαίτερα αισιόδοξο για το ευτυχές τέλος αυτού του πειράματος. Η ιστορία θα δείξει...