The Line Is Drawn

Συνήθως δεν βλέπω καλά όνειρα. Συνήθως όλα τα άσχημα που έχω ζήσει, τα λάθη έρχονται να με στοιχειώσουν κάθε βράδυ... Χθες όμως είχα ένα πολύ όμορφο όνειρο. Τους είδα όλους, όσους έχουν φύγει και για μια φορά ένιωσα ένα αίσθημα πληρότητας. Α ώστε έτσι είναι... Ναι, είναι όλα ενδορφίνες, τεχνάσματα του μυαλού, αλλά... Δυστυχώς δεν θα το ζήσω ποτέ στην πραγματικότητα... Αλλά τι λέω, όπως βλέπετε ένας μπεμπες είμαι... :/ What the fucking ever...

Υπάρχουν και τα άλλα όμως, τα όμορφα όνειρα, αυτά που γίνονται πραγματικότητα. Πάντα αγαπούσα τη μουσική και για μια φάση, πριν μερικά χρόνια, είχα κολλήσει με το HipHop (το ελληνικό) λόγω των δυνατών, καταθλιπτικών στίχων και της ευκολίας να φτιάξεις κάτι δικό σου χωρίς πολλές γνώσεις. Βλέπετε ποτέ δε μου αρέσει να είμαι παθητικός θεατής, ειδικά σε πράγματα που αγαπάω. Μου αρέσει να μαθαίνω πως δουλεύουν και να προσπαθώ να φτιάξω κάτι δικό μου, να εκφραστώ με όποιο τρόπο μπορώ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το αίσθημα της ασφυξίας δεν λέει να με εγκαταλείψει...

Όμως άλλο πράγμα οι λούπες και άλλο να φτιάχνεις πραγματικά μουσική. Σε όποιο στυλ και αν αρέσει στον καθένα. Και από τότε που έκανα πως έπαιζα κιθάρα με μια παλιά ρακέτα, από τότε που κουβαλούσα στο καρότσι του super market μια μικρή πλαστική κιθάρα και παρακαλούσα να μου την αγοράσουν [μπα], από τότε που στα χρυσά 80s έβλεπα MTV, ε ήθελα να παίζω και εγώ!

Τα χρόνια πέρασαν και όσο τα πράγματα χειροτέρευαν για μένα, τόσο η μελαγχολία που μου άρεσε στο HipHop άρχισε να βράζει επικίνδυνα μαζί με απόγνωση και οργή. Και χάρη στον Seventh βρήκα το μουσικό μου σπίτι στο Metal. Χάθηκα τόσο πολύ σ' αυτόν τον ήχο που εκείνο το όνειρο, εκείνο το παιδικό τερτίπι, έγινε ανάγκη. Έπρεπε να μάθω να παίζω!

Τα drums δεν χωράνε σε 40 τετραγωνικά, so enter the "four string motherfucker"! Ένα χρόνο αργότερα [η απογοητευτική ξεραΐλα σε αισθηματικό και επαγγελματικό τομέα είχε και τα καλά της :p] πήρα και μια ηλεκτρική. Κυρίως γιατί κανένας γνωστός μου δεν έπαιζε αυτό που γούσταρα! Metal ρυθμική! Δύο μήνες μετά, με μερικά φαγωμένα ακροδάχτυλα και μια λιωμένη Dunlop Stubby ως παράπλευρες απώλειες [μόνο για την κιθάρα φυσικά, το μπάσο μόνο με δάκτυλα σκουλήκια! :@] και ιδού το αποτέλεσμα.

Δεν καυχιέμαι για κάτι εδώ, ούτε στο ελάχιστο. Δεν ξέρω τι γνώμη μπορεί να έχει ο οποιοσδήποτε για το κομμάτι. Δεν είναι ούτε "επαγγελματικά" ηχογραφημένο ούτε πάει για βραβείο στο Hammer, ούτε τίποτα. Δεν είναι αυτός ο σκοπός που γράφω. Είναι για να πω σε όσους σκέφτονται να ασχοληθούν με τη μουσική, σε όσους βαριούνται ή φοβούνται τον κόπο, ότι αξίζει. Αξίζει κάθε ΓΑΜΗΜΕΝΟ λεπτό που θα φας πάνω από ένα όργανο. Γιατί αν μπορέσεις να παίξεις κάτι που βγαίνει από μέσα σου [πάντα μέσα από το πρίσμα των επιρροών σου] το συναίσθημα είναι απλά ανεπανάληπτο... Νιώθεις όλη την πίκρα, την οργή σου απλά να κυλάει, να ρέει μέσα από νότες και τους ρυθμούς. Είναι 100 φορές καλύτερο από το να παίζεις ακόμη και τα πιο θεϊκά κομμάτια που σου αρέσουν.

Διαλέξτε πλευρά, η γραμμή τέθηκε...

ΥΓ. Για όσους ενδιαφέρονται για τα τεχνικά. Το κομμάτι ηχογραφήθηκε με το Acid Pro 6 και τα plugins Guitar Rig 2 και Dfs EZ Drummer με το sample pack Drummkit From Hell [ηχογραφημένα από τον ντράμερ των Meshuggah!]. Ηχογράφηση κατευθείαν στο mic-in με απλό ενσωματωμένο codec ήχου. To μπασο είναι ένα ταπεινό Ibanez GSR200 [ο Μήτσος] με μαγνητάκια Dimarzio Model PJ και η κιθάρα μια φτωχική Harley Benton HBT 1500 [ο Κίτσος] μανάτη. Χορδές GHS Boomers, TNT για την κιθάρα και .45 .65 .85 .105 για το μπάσο. Ε και όλη η δουλειά και το παίξιμο σε μπάσο και κιθάρα έγινε από τον yours trully, τον RaDiKaL ;)