Pop music purgatory

Ή αλλιώς το ηχητικό καθαρτήριο...

Μόνο εικόνες από την Κόλαση του Δάντη [όχι του Χρήστου, μαλάκες] μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω το τραγούδια του "λαού" ή αλλιώς ότι παίζουν τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις. Και δεν νομίζω να μου έρχονται γιατί η μουσική αυτή είναι brutal :@

Πέρα από την πλάκα, μιλάμε για μια άκρως θλιβερή κατάσταση. Προγραμματισμένα μπιτάκια και από πίσω κάποια γκόμενα, με φωνή φτιαγμένη στο pitch correction, και κάποιος ανώνυμος "ράπερ" να μιλάει για λεφτά, σαμπάνιες και ζάντες... Εντυπωσιακό. Συνήθως αυτά τα τραγούδια είναι αγαπισιάρικα, εξ' ου και η αγαπημένη του τυπά αποκαλείται ως καριόλα ή σκρόφα, ενώ η γκόμενα του λέει ότι αν δεν έχει SUV θα μείνει με το πουλί στο χέρι και αυτή με το πουλί του φίλου του στο δικό της.

Και ακόμη και αν δεν έχουμε τον αηδιαστικό υλισμό του πανταχού παρών, πλέον, R&B/Rap θα έχουμε κάποιο τραγουδάκι όπου οι στίχοι αντικαθίστανται με "α α α λα λα λα" "ω ω ω τραλαλο", κάτι για παιδιά νηπιαγωγείου δηλαδή.

Δε θα αναφερθώ καν στην ελληνική pop ή σκυλοpop, γιατί πιστεύω ότι όποιος την ακούει και του αρέσει πρέπει να κάνει ότι ένας γνωστός ζωγράφος και να κόψει τα αφτιά του.

Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν να ακούσει metal [αν και όλοι ξέρουμε ότι το metal ΓΑΜΑΑΑΑΕΙ ΡΕ!], ούτε κανένα άλλο μουσικό ιδίωμα, απλά να, ελπίζω σε κάποια φάση οι casual ακροατές, αυτοί που δε νιώθουν καμιά ιδιαίτερη σύνδεση με τη μουσική που ακούνε και απλά την ακούνε, να αποκτήσουν και κάποια αισθητικά κριτήρια...

Όχι τίποτα άλλο, αλλά όταν ακούω κάποιον που λέει πόσο γουστάρει τη σκρόφα του μέσα στο πλατινένιο αμάξι του και αυτός χέζεται στο τάλιρο και όταν ακούω μουσικούς που παίζουν παπάδες και περνάνε απαρατήρητοι, ε μου φαίνεται κάπως άδικο...

Μακάριοι οι πτωχοί των ασμάτων...