Ταλέντο;

Ακούσατε ποτέ να λένε για κάποιον "μα τι ταλαντούχος γιατρός!"; Μήπως να λένε "αυτός ο φυσικός είναι ταλέντο!"; Φυσικά και όχι, γιατί για να θεωρείται κάποιος ικανός σε κάποιο επιστημονικό πεδίο προϋποθέτει ότι απέκτησε όλες τις απαιτούμενες γνώσεις μετά από σχετικό κόπο και προσπάθεια.

Αντίθετα, στις τέχνες χρησιμοποιείται κατά κόρον η λέξη ταλέντο. Μια λέξη που σημαίνει έμφυτη ικανότητα, κάτι απόλυτα βλακώδες. Ειδικά όταν μιλάμε για τη μουσική.

Καταρχήν, λέγοντας μουσική παίρνω σαν παράδειγμα τη Δυτική μουσική, αυτή που έχουμε συνηθίσει να ακούμε, μια μουσική που έχει ηχητικά χαρακτηριστικά ξένα σε άλλες κουλτούρες. Η καλύτερη συμφωνία μπορεί να ακούγεται σαν νιαουρίσματα στα αυτιά ενός Ασιάτη. Κατά συνέπεια δεν μπορεί κάποιος να γεννηθεί με "ταλέντο" στη μουσική, καθώς αυτή προσδιορίζεται από πολιτισμικούς παράγοντες εγγενείς στο γεωγραφικό χώρο όπου ζει το άτομο.

Δεύτερον, τα μουσικά όργανα είναι μια ανθρώπινη κατασκευή. Δεν υπάρχει τίποτα το φυσικό ή ακόμη και εργονομικό στο παίξιμο τους, γι' αυτό και κανένας, μα κανένας, δεν μπορεί να παίξει κάποιο όργανο χωρίς να εκπαιδευτεί σε αυτό. Δεν υπάρχει η περίπτωση κάποιος να πιάσει μια κιθάρα και να παίξει ως δια μαγείας. Οι ικανότητες συντονισμού που απαιτούνται απλά είναι ΞΕΝΕΣ στον ανθρώπινο εγκέφαλο και στο μυικό σύστημα.

Επομένως, τι είναι αυτό που βλακωδώς αποκαλείται "ταλέντο"; Τι είναι αυτή η "μυστηριώδης" εκφραστική ικανότητα κάποιων ανθρώπων; Το ταλέντο είναι η έμφυτη ανάγκη για ΕΚΦΡΑΣΗ. Όσο πιο ισχυρή είναι αυτή η ΑΝΑΓΚΗ τόσο καλύτερος και δημιουργικότερος είναι ο καλλιτέχνης, γιατί τόσο πιο προσωπικό είναι το έργο που δημιουργεί.

Όμως για να δημιουργήσει, για να μπορέσει να χρησιμοποιήσει τα θαυμαστά αυτά εργαλεία, πρέπει πρώτα να περάσει από επίπονα και χρονοβόρα στάδια εκμάθησης. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Όσους ο κόσμος λανθασμένα αποκαλεί ταλέντα είναι άνθρωποι που ένιωσαν τόσο μεγάλη την ανάγκη να εκφραστούν μέσα από τη μουσική και τις άλλες τέχνες, που αφιέρωσαν όλη τους τη ζωή στο να τη μάθουν, να τη νιώσουν, να την αγαπήσουν και να θυσιάσουν ένα μέρος του εαυτού τους για αυτή.

Δεν υπάρχει μαγεία, μόνο αγάπη, πόνος και σκληρή, αλλά διασκεδαστική, δουλειά. Ανταμοιβή; Η λύτρωση με την απελευθέρωση των συναισθημάτων μέσα από ήχους, χρώματα και ποίηση...

Η ιστορία λέει πως μετά από ένα κονσέρτο μια κυρία, εκστασιασμένη, έδωσε τα συγχαρητήρια της στο βιολιστή λέγοντας του "Θα έδινα και τη ζωή μου για να μπορούσα να παίζω όπως εσείς!" και η απάντηση του ταπεινού μουσικού ήταν απλή και σαφής "Κυρία μου, εγώ την έδωσα ήδη...".

Αυτά. Αποχαυνωθείτε τώρα με τον τρισμέγιστο Jeff Loomis των Nevermore που παίζει ένα medley από leads του. Κοιτάξτε τα χέρια του, ο τυπάς είναι μηχανή! Τρομακτική, κυριολεκτικά, τεχνική! Sweeping για πλάκα!



ΥΓ. Σήμερα έμεινα από μπαταρία στο MuVo και δεν την πάλευα! Προτιμώ την απομόνωση της μουσικής μου, από το να ακούω τις κόρνες, τις φωνές και τις συζητήσεις των άλλων.

Κάποιος διαδίδει ότι είμαι μισογύνης :p Ε όχι δα. Απλά δηλώνω απογοητευμένος με τους ανθρώπους γενικά. Αυτό ίσως με χαρακτηρίζει, άδικα, ως μισάνθρωπο...

Ρε! Βγαίνει το νέο Rambo ρε! Πώρωση! Σταλόνε εγγύηση! :@ :@ :@

Καλό ΣΚ.