Τσίπρας Τσε Τουνγκ

Όταν ο Αλαβάνος έδωσε το δακτυλίδι της διαδοχής στον Τσάιπρας, μια τακτική που ο μέγιστος Σημίτης φαίνεται πια να καθιέρωσε [καλά καλά κάνανε και συνέδριο :p], είχα κάποιες προσδοκίες.

Πίστευα πως ένας νέος, άφθαρτος πολιτικός, σε ένα κόμμα που, υποτίθεται, ότι στοχεύει στις ανησυχίες των νέων ανθρώπων και σε μια πολύ ευνοϊκή πολιτική συγκαιρία θα φαινόταν αντάξιος των πραγματικών απαιτήσεων της εποχής και θα πρόσφερε έναν σύγχρονο, παραγωγικό, ρεαλιστικό λόγο.

Αν' αυτού πήραμε μια light έκδοση της Παπαρήγας. Έναν άνθρωπο εγκλωβισμένο στις αδιέξοδες κομουνιστικές ιδεολογίες και ρητορείες του παρελθόντος. Έναν ακόμη δημαγωγό, έναν ανεύθυνο κρατικιστή, έναν κάτω του μετρίου πολιτικό.

Όμως σε αυτή τη συνέντευξη έδωσε ρεσιτάλ. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν απλά πρόκειται για ιστορική ημιμάθεια ή για ειλικρινή βλακεία. Τα να θαυμάζεις τον Μάο, έναν δικτάτορα που οδήγησε σε ΑΣΚΟΠΟ θάνατο εκατομμύρια συμπατριώτες του είναι κατάπτυστο για κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται ως προστάτης του Λαού και της Ελευθερίας...