De-generation (εκφυλισμός)

Όταν απλά μια τελειωμένη μπαταρία στο MuVo σε αναγκάζει να ακους διάφορες συζητήσεις νέων ανθρώπων στο λεωφορείο και όταν ένα μεγάλο ποσοστό αυτών περιστρέφεται γύρω από το δημόσιο και την πολυπόθητη σαπίλα του, δεν μπορείς παρά να αναρωτιέσαι τι έχει συμβεί σε αυτή τη γενιά.

Κοπέλα έλεγε για γνωστή της που αμείβεται ικανοποιητικότατα και παίρνει από "ερευνητικά προγράμματα" 400++ ευρώ χωρίς να κάνει τίποτα. Κάτι παλικάρια συζητούσαν ένθερμα για θέσεις ειδικών φρουρών...

Δυστυχώς το πνέυμα αυτών το συζητήσεων δεν ήταν η επαγγελματική ασφάλεια και η μηδενική απαίτηση υπευθυνότητας και παραγωγικότητας που προσφέρει το δημόσιο. Το πνέυμα ήταν η εκφυλιστική αδιαφορία μιας ολόκληρης γενιάς προς την ασχολία γενικά, όχι μόνο αυτή της εργασίας.

Ολοένα και συχνότερα μοιάζει πως οι νέοι άνθρωποι είναι απόλυτα ικανοποιημένοι, ευτυχισμένοι θα έλεγα, με το να φτιάξουν ένα απλό σχεδιάγραμμα για ολόκληρη τη ζωή τους, συχνά βασιζόμενοι στην προαναφερθείσα ασφάλεια του δημοσίου. Εντάξει, θα διοριστώ άρα θα πληρώνομαι το λιγότερο ικανοποιητικά [σκανδαλωδώς υπερβολικά θα έλεγα εγώ] χωρίς να υπάρχει καμία απαίτηση από την εργασία μου, θα παντρευτώ, παιδιά, επιδόματα, μεταθέσεις, σύνταξη. Ωραία. Το πρόβλημα λύθηκε...

Στο παραπάνω σχέδιο τα άτομα αυτά μάλλον ξεχνούν να παραγγείλουν και το γαμημένο φέρετρο [την καύση για εμάς τους μη Χριστιανούς]. Η γενιά μας φαίνεται να έχει κάνει μια ολική επαναφορά σε προηγούμενες δεκαετίες. Να βρω έναν καλό άνθρωπο, μια θεσούλα να εξαφανιστώ και να ψοφήσω ήσυχα... Όλα τόσο απλά. Όλα τόσο μηχανικά, όλα τόσο εκφυλισμένα...

Τα άτομα αυτά δεν έχουν καμία απαίτηση από τον εαυτό τους, μόνο από την υπόλοιπη κοινωνία εις βάρος της οποίας θέλουν να ζουν. Τα άτομα αυτά, αυτάρεσκα, προτιμούν μια ατελείωτα εύκολη νερόβραστη ύπαρξη. Δεν καταλαβαίνω...

Και δεν εννοώ να θέλουν να γίνουν ο επόμενος Λάτσης ή να ολοκληρώσουν την ενοποιημένη θεωρεία. Εννοώ να θέλουν να βελτιωθούν σαν άνθρωποι, να μάθουν, να ασχοληθούν με πράγματα. Αντ' αυτού η μοναδική σκέψη είναι για μια παρασιτική ύπαρξη με μια απόλυτα εκφυλισμένη προσωπικότητα. Κανένα ενδιαφέρον, σχέσεις βασισμένες στο σχεδιασμό για εκείνη την υπέροχη μέρα της κηδείας και ατελείωτες ώρες για σκότωμα...

Εγώ δεν έχω, δυστυχώς για εμένα, τέτοιες φιλοδοξίες. Η μοναδική μου φιλοδοξία δεν είναι ούτε η επαγγελματική καταξίωση, ούτε η μακαριότητα του τίποτα, είναι να μην χρειαστεί ποτέ να βαρεθώ πραγματικά, να μην χρειαστεί ποτέ να έχω ώρες για σκότωμα, γιατί τότε θα είμαι πραγματικά αξιοθρήνητος και θα έχω χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Και είναι το μόνο που έχω...