Πυρομάνια

Η Ελλάδα είναι μια χώρα πλούσια σε έθιμα και παραδόσεις. Έθιμα παλαιά αλλά και νέα. Ένα από τα πιο λαμπρά και εντυπωσιακά νεώτερα έθιμα μας, το οποίο και τελείται κάθε καλοκαίρι, είναι η πυρπόληση των δασών...

Έθιμο που ξεκίνησε όταν η συλλογική βλακεία του έθνους χτύπησε κόκκινα... Αλλά υπάρχει μια ιδιαίτερη πτυχή σε αυτό το έθιμο. Μόλις προκύπτει η είδηση μια νέας πυρκαγιάς το φυσικό συμπέρασμα είναι ότι πρόκειται για εμπρησμό. Οι "ρεπόρτερ" και οι κάτοικοι δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να καταδείξουν ως ενόχους τους Νεφελίμ, τους Σκοπιανούς και τους Αμερικάνους(;).

Όμως στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων οι φωτιές ξεκινάνε από κάποιους εγκληματικά ηλίθιους που κάνουν συγκολλήσεις μέσα στο δάσος ή πετάνε μια γόπα σε μια στοίβα από πευκοβελόνες...

Η εγκατάλειψη των δασών από τη πολιτεία παίζει καίριο ρόλο και σίγουρα οι εμπρησμοί είναι ένα καλό εργαλείο όσων θέλουν να φτιάξουν ένα σπιτάκι δίπλα σε ένα τοπίο Αποκάλυψης... ήθελα να πω σε ένα "καταπράσινο" τοπίο, εκμεταλλευόμενοι τη διαφθορά και την ανικανότητα των υπηρεσιών του Δημοσίου να ασκήσουν τον παραμικρό έλεγχο.

Μήπως όμως αντί πάντα να επιζητούμε την εύκολη λύση αποποίησης των ευθυνών να κάνουμε και εμείς μια σκληρή αυτοκριτική σαν κάτοικοι αυτής τη χώρας; Λέω εγώ... Γιατί σε λίγο δεν θα μείνει κλαδί για κλαδί...