Μια γαλάζια χλωμή κουκίδα...

Στις 14 Φεβρουαρίου του 1990 το ρομποτικό σκάφος Voyager 1, καθώς βρισκόταν στα όρια του ηλιακού μας συστήματος, έστριψε για μια τελευταία φορά και "κοίταξε" τη Γη από μια απόσταση 6.5 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων...

Και πάνω σε έναν χλωμό κόκκο σκόνης μέσα στο απέραντο μαύρο, μερικά όντα αποτελούμενα από νερό και άτομα άνθρακα έχουν παραισθήσεις μεγαλείων. Έφτιαξαν Θεούς που δημιούργησαν τον αχανή Κόσμο μόνο και μόνο για το δικό τους είδος ζωής, πάνω σε ένα μικροσκοπικό σβώλο από πέτρα και μέταλλο...

Και πάνω σε αυτό το βράχο αναλώνουν τον πολύτιμα λίγο χρόνο τους, σπαταλούν το δώρο της αυτοσυνείδησης σκοτώνοντας, καταστρέφοντας και οπισθοδρομώντας.

Νιώθω ότι η συλλογική βλακεία στην οποία μοιάζει να βυθιζόμαστε αυτάρεσκα είναι ασφυκτική. Φοβάμαι ότι στη διάρκεια τη ζωή μας δεν θα προλάβουμε να μάθουμε τίποτα νέο, τίποτα που να απαντήσει ή έστω να φωτίσει κάποια από τα ερωτήματα που μας βασανίζουν.

Όχι δεν υπάρχει Θεός, Θεοί ή Άγγελοι, όπως μερικοί απλοϊκοί άνθρωποι φαντάστηκαν πριν εκατοντάδες χρόνια και οι εικόνες τους στοιχειώνουν ακόμη τη συλλογική μας ύπαρξη.

Υπάρχει όμως τάξη στο χάος και αταξία στην τάξη, υπάρχουν κανόνες, υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε [κυριολεκτικά] να φανταστούμε. Και όμως μπορούμε να τα αγγίξουμε. Αλλά όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων.

Ένα τηλεσκόπιο σε τροχιά ή κάποιοι τραπεζίτες; Επιστημονικά προγράμματα ή νέα όπλα; Η τεχνολογία μας είναι επαρκής ώστε να μας δίνει κίνητρο να κοιτάζουμε μόνο μπροστά. Αλλά δυστυχώς η πλειοψηφία δεν συμμερίζεται την όρεξη για πρόοδο. Προτιμάει τη σιγουριά μύθων και τη σιγουριά μια μέτριας, προκαθορισμένης ύπαρξης...

ΥΓ. Ο τίτλος είναι από το Pale Blue Dot του Carl Sagan. Εξαιρετικά ενδιαφέρον και ένα ακόμη βιβλίο του που άρχισα το Dragons Of Eden.