Remembrance

Ενενήντα χρόνια έχουν περάσει από τον τερματισμό του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ενός μνημείου της ανθρώπινης ηλιθιότητας και του πάθους της για καταστροφή.

Οι ρυθμοί ανούσιας απώλειας ζωής στα λασπωμένα χαρακώματα ήταν αδιανόητοι...

Μοιάζει, έναν αιώνα μετά, να είμαστε ακόμη περιχαρακωμένοι σε λωρίδες γης, όχι στα λασπωμένα, ξεσκισμένα πεδία των μαχών της Ευρώπης, αλλά σε ιδεολογικά χαρακώματα. Μοιάζουμε, σχεδόν αυτοκαταστροφικά, να επιμένουμε να δίνουμε άσκοπες μάχες.

Το συμφέρον των λίγων καθορίζει τις ζωές των πολλών, βλακώδη οικονομικά συστήματα θεοποιούνται, προστατεύονται και διατηρούνται, φρούδες ελπίδες και παρηγοριά αναζητώνται ακόμη σε μεσαιωνικά παραμύθια, δίνοντας καύσιμα στο μίσος και την μανία μας να σκοτώνουμε και κανένας δεν μοιάζει να καταλαβαίνει πως αυτή η αλλαγή, που τόσο πολύ επιθυμούμε, μπορεί να γίνει μόνο αν αλλάξει ο καθένας μας ξεχωριστά.

Έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας. Ο χρόνος είναι μια πολυτέλεια που το είδος μας δεν έχει. Είμαστε τόσο φθαρτοί και αδύναμοι. Όμως όταν υπήρχε η απόλυτη θέληση καταφέραμε τεράστια άλματα σε ελάχιστο χρόνο. Τι περιμένουμε τώρα;

Η πολυφωνία της χορωδίας της ανθρώπινου πολιτισμού είναι η δύναμη της, όμως χωρίς ένα κοινό όραμα δεν θα καταφέρουμε ποτέ να ακουστούμε στο κενό του Κόσμου ως μια όμορφη φούγκα, παρά μόνο ως μια πρωτόγονη, άσχημη κακοφωνία...