Πύργος από τραπουλόχαρτα

Έχω ξαναγράψει αρκετά για την "οικονομική κρίση", αλλά η λέξη κρίση δεν είναι σωστή. Πρόκειται για την ολοκληρωτική κατάρρευση του μοντέλου που εφαρμόστηκε τις τελευταίες δεκαετίες, αν όχι από την σκοπιά της ολικής χρηματικής χρεωκοπίας [ας είναι καλά οι μαλάκες οι φορολογούμενοι], αλλά σίγουρα από την σκοπιά της θεωρίας στην οποία βασίστηκε [αυτοδιόρθωση, ελεύθερος ανταγωνισμός, επιβίωση του (αν)ικανότερου κτλ].

Όσο ο ανθρώπινος παράγοντας παίζει τόσο ρόλο, αστάθμητο ρόλο, σε ένα σύστημα, δεν έχει νόημα να περιμένουμε διαφορετική έκβαση από οποιοδήποτε μοντέλο. Η άκρατη απληστία αποτελεί για εμένα μια ακατανόητη ορμή. Πραγματικά ΠΟΣΑ λεφτά χρειάζεται κάποιος;

Υπάρχουν κάποια θετικά δείγματα, όταν ακούς ότι οι "μεγάλοι" μας ηγέτες σκέφτονται να θεσπίσουν παγκόσμιους κανόνες, παγκόσμιο έλεγχο και συντονισμό του συστήματος, ακόμη και παγκόσμιο νόμισμα. Μήπως όμως είναι πολύ λίγα, πολύ αργά ή ακόμη χειρότερα προφάσεις εν αμαρτία;

Όσο η ανθρωπότητα παραμένει ένα σμήνος που αρνείται πεισματικά να κοιτάξει το μέλλον, τα συστήματα θα καταρρέουν και η κοινωνία θα ακροβατεί μεταξύ διάλυσης και σαπίλας.