Σπασμένο γραμμόφωνο

Μερικές μέρες μείνανε πια για τις εκλογές. Ακούγοντας κάποια αποσπάσματα ομιλιών των πρεσβύτερων Παπανδρέου και Καραμανλή, που έπαιξε η ελληνοφρένεια σήμερα, δεν μπορείς παρά να μελαγχολείς με τη διαπίστωση, ότι η πολιτική στην Ελλάδα μοιάζει με ένα σπασμένο γραμμόφωνο που παίζει τον ίδιο δίσκο. Μόνο που σε κάθε στροφή ο ήχος γίνεται όλο και πιο παράφωνος.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στα δύο "μεγάλα" κόμματα. Η Αριστερά στην Ελλάδα αυτοπεριορίστηκε σε έναν ρόλο του αυτοδίκαιου κριτή των πάντων, που διεκδικεί την αποκλειστική ηθική και ιδεολογική καθαρότητα. Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ζούμε στο 2009. Αυτό που θέλω είναι ανθρώπους για να αναλάβουν τη διαχείριση μιας χώρας που βρίσκεται σε ένα μεγάλο τέλμα, πρώτα κοινωνικό και έπειτα οικονομικό και να θέσουν κάποιες απλές, μα συνάμα αυτονόητες και απαραίτητες κατευθύνσεις.

Δεν χρειάζομαι ούτε οπαδούς τους Σταλινικού φασισμού, που προσδοκούν σε μια βιασμένη ουτοπία [όπως αποδείχτηκε ο Σοβιετικός Κομουνισμός], ούτε κήρυκες ιδεών που όμως δεν έχουν τα κότσια να τις δοκιμάσουν σαν κυβέρνηση.

Ο δικομματισμός δεν είναι συνέπεια της "βλακείας" του 70% των πολιτών αυτής της χώρας, είναι συνέπεια του γεγονότος ότι κανένας άλλος σχηματισμός δεν επιδιώκει πραγματικά την κυβέρνηση ή έστω την συμμετοχή του σε αυτή. Ελιτισμός ή δειλία; Εσείς διαλέγετε.

Επομένως το διακύβευμα και αυτό δεν είναι ψευτοδίλημμα, είναι να ψηφίσεις κάποιον που, αν μη τι άλλο, τολμάει να σου ζητήσει την ευκαιρία να αποδείξει τι μπορεί να κάνει και να κριθεί για αυτό.

Συμφωνώ, η ιστορία μέχρι στιγμής έχει καταγράψει περισσότερο ή λιγότερο ανίκανες κυβερνήσεις [με κορυφαία, χωρίς αμφιβολία, του Καραμανλή του νεώτερου], όμως στα αλήθεια τα "μικρότερα" κόμματα μας δίνουν μια εναλλακτική πρόταση; Υπάρχει κάποιος που να πει ότι ναι, εγώ θα συνεργαστώ με το συγγενέστερο ιδεολογικά κόμμα για να προσφέρω τις ιδέες μου, άλλα και έναν έλεγχο στις ατασθαλίες που συνοδεύουν τους κρατικιστικούς μηχανισμούς του δικομματισμού;

Τότε ευχαρίστως να τον ψηφίσω. Γιατί θα προσφέρουν κάτι σημαντικό. Διαφορετικά τι νόημα έχει; Εκ του ασφαλούς, χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη της πραγματικότητας και της διεθνούς αλληλεξάρτησης, η κριτική και οι ιδεολογίες είναι πολύ εύκολες και ανέξοδες.

Προσωπικά θα ψηφίσω, με αρκετή δυσπιστία, τον iGAP. Δεν αμφιβάλω για τις (όποιες) ικανότητες του. Αν και δεν είναι και ο καλύτερος στα... προφορικά ["ραντεβού στις κάλτσες"], ούτε βλάκας είναι, ούτε οι ιδέες του λείπουν. Ασφαλώς ο άνθρωπος έχει ένα ενδιαφέρον για τα κοινά και δεν θα πηγαίνει στο Μαξίμου δέκα με δύο, σαν υπάλληλος για να περάσει η ώρα, όπως ο χείριστος Κωστάκης...

Αυτό για το οποίο αμφιβάλλω είναι το πόσο σθένος θα δείξει και κατά πόσο έχει στελέχη ικανά να πάρουν κάποια μέτρα που θα δυσαρεστήσουν το βαθύ παρακράτος του... ελληνικού κράτους. Κατά πόσο θα είναι ικανός να κινητοποιήσει κάτι που έχει αδρανήσει σε καθολικό σχεδόν βαθμό στην Ελλάδα, τη διάθεση για εργασία...

Είδαμε πως αντιμετώπισε το θέμα ιδεολογικά η προηγούμενη κυβέρνηση, με δεκάδες επιτροπές του ΤΙΠΟΤΑ. Αναμενόμενο, μιας και οι νεοέλληνες έμαθαν να περιμένουν να "εξαφανιστούν" σε κάποια θεσούλα. Ξέρετε, οι κομματικοί στρατοί στο Δημόσιο δεν δημιουργήθηκαν εκ του μηδενός. Οι πολίτες είναι αυτοί που βοήθησαν το φαινόμενο να θεριέψει.

Δεν αισιοδοξώ λοιπόν. Μάλιστα είμαι ιδιαίτερα απαισιόδοξος [τι πρωτότυπο! :p]. Προσωπικά, δεν έχω να κερδίσω κάτι από μια "πράσινη" διακυβέρνηση, ούτε βύσμα έχω, ούτε σε κανένα γραφείο στη βουλή πρόκειται να χωθώ... Το μόνο που προσδοκώ είναι μπας και ο Γιωργάκης αποδειχτεί ότι μπορεί να κάνει έστω ένα μέρος από όσα υπόσχεται.

Ο πήχης είναι εντυπωσιακά χαμηλά και αυτό είναι το πλεονέκτημα που έχει, από την άλλη όμως οι καιροί είναι κρισιμότατοι και αν χαθεί και άλλος χρόνος, που είναι και το πιθανότερο, ε τότε απλά θα χρεοκοπήσουμε... Εξάλλου ηθικά και ιδεολογικά η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει εδώ και δεκαετίες...