Άνοδος και Πτώση

Τι τέλος και αυτό... Ο απόλυτα κυρίαρχος Καραμανλής, που έμοιαζε άφθαρτος πέντε χρόνια τώρα, βρέθηκε από το επικοινωνιακό απυρόβλητο στο πολιτικό καθαρτήριο μέσα σε μερικούς μήνες, ολοκληρώνοντας τον κύκλο του με μια ιστορική εκλογική συντριβή, αλλά και μια αξιοπρεπή [αν και υπερβολικά δραματική] παραίτηση.

Δεν αμφιβάλω ότι ο Καραμανλής σαν άνθρωπος είναι αξιοπρεπής, ακόμη και... ευχάριστος για παρέα [έτσι μου είπε κάποιος :o] :p Επίσης αποδείχτηκε ικανός αρχηγός του κόμματος του, οδηγώντας το σε δύο νίκες, αν και περισσότερο λόγω φθοράς του ΠΑΣΟΚ. Απλά σαν πρωθυπουργός ήταν χείριστος και προκαλώ οποιονδήποτε να επιχειρηματολογήσει υπέρ του αντίθετου. Από τη στιγμή που το επικοινωνιακό παραπέτασμα καπνού χάθηκε, η απραξία, η ανικανότητα, η διαφθορά και το κενό αυτού και της κυβέρνησης του αποκαλύφθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο. Από τη στιγμή που οι όροι του παιχνιδιού άλλαξαν και δεν τον ευνοούσαν πια, από τη στιγμή που έπρεπε να πάρει πραγματικές αποφάσεις, φυγομάχησε σκηνοθετώντας τις πρόωρες εκλογές και την "ηρωική" έξοδο από τις ευθύνες του.

Ηγήθηκε μιας κυβέρνησης που, δυστυχώς, ο μόνος λόγος ύπαρξης της ήταν το σύνθημα που ακούστηκε το 2004. "Πάρτι, πάρτι στις 7 του Μάρτη". Το πάρτι κράτησε πέντε χρόνια και τελείωσε με μια βίαιη έξωση. Διαφορές 10 μονάδων δεν συνηθίζονται και όχι μόνο στην Ελλάδα! Μια πολύ ευρεία νίκη και μια μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αυτή η διαφορά δεν μπορεί να είναι μόνο ψήφοι κομματικού οπαδισμού και αποδοκιμασίας. Υπάρχει και ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών [ανάμεσα τους και εγώ], που ψήφισε τον Γιώργο Παπανδρέου ουσιαστικά σαν την ύστατη λύση. Όχι γιατί είναι κάποιος τρομερά χαρισματικός ηγέτης, αλλά γιατί δεν υπάρχει κάποιος άλλος! Γιατί χωρίς να κινδυνολογούμε, αν αποτύχει και αυτός, μετά τι;...

Όπως η μετεωρική πτώση του Καραμανλή και η άνοδος του Παπανδρέου ήταν εξίσου απότομη, μετά από τη δική του συντριβή το 2007 και την εντονότατη εσωκομματική αμφισβήτηση. Εγώ δεν αμφιβάλλω για την ειλικρίνεια του, ούτε τον θεωρώ αφελή, αυτό που μένει να αποδειχτεί είναι η πυγμή του. Τις ιδέες και την όρεξη την έχει.

Μια μικρή νίκη πέτυχε και ο Τσίπρας. Έσωσε μόνος του τον Συνασπισμό/ΣΥΡΙΖΑ από τον αφανισμό, παίρνοντας πάνω του όλο τον προεκλογικό αγώνα, κάτω από συνθήκες εσωκομματικής διάλυσης, αμφισβήτησης και καινοτομιών όπως αρχηγικές ενδεκάδες... Η παρουσία του (ΣΥΡΙΖΑ) είναι πάντα χρήσιμη, αρκεί να επιστρέψει στον προοδευτικό αριστερό λόγο και όχι στις αναρχικού τύπου σπασμωδικές αντιδράσεις. Καλύτερα να ήταν πολύ πιο ισχυρός από το ΚΚΕ, που δεν εκφράζει την σύγχρονη αριστερά, αλλά τον Σταλινισμό.

Το ΛΑΟΣ πήγε μάλλον καλά, αν και δεν πιστώθηκε μεγαλύτερες διαρροές από τη ΝΔ και οι Οικολόγοι δεν τα κατάφεραν τελικά.

Η μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ δηλώνει την σχεδόν αγωνιώδη πλέον αναζήτηση κάποιου που, επιτέλους, θα κάνει πέντε αυτονόητα πράγματα. Ο λαός δεν ήταν γενναιόδωρος, ούτε αφελής, ούτε ηλίθιος. Απλά εξασφάλισε ότι ο νικητής δεν θα έχει κανένα άλλοθι για πιθανές αγκυλώσεις και αποτυχίες.

Ο Παπανδρέου δεν πια έχει καμιά δικαιολογία. Η επιτυχία ή η αποτυχία του και εν τέλη το μέλλον της Ελλάδας είναι στα χέρια του. Το παιχνίδι είναι πια δικό του για να το χάσει...