Συνεχίζω να περπατάω...

Συνηθίζεται στην ημέρα των γενεθλίων κάποιος να κάνει μια ανασκόπηση της ζωής του. Άλλος μπορεί να νιώθει αυτάρεσκα ότι τα έχει καταφέρει καλά και άλλος να κατακλύζεται από απογοήτευση και ενοχές για πράγματα που δεν έκανε.

Όμως η ζωή μας, η καθαρή συνείδηση της ύπαρξης μας σε αυτό το αχανές κενό, δεν ποσοτικοποιείται και δεν αποτιμάται. Η ύπαρξη όλων μας, όσο στατιστικά απίθανη και αν είναι, όσα τυχαία γεγονότα και αν χρειάστηκε να επιτελεστούν για να βρισκόμαστε εδώ, είναι ανεκτίμητη.

Η ζωή μας δεν περιορίζεται μόνο στην επίτευξη προσωπικών στόχων ή εκπλήρωση κοινωνικών προτύπων. Η ζωή μας μοιάζει με τους κυματισμούς που προκαλεί μια πέτρα μέσα στη λίμνη. Οι κυματισμοί αυτοί επηρεάζουν τους γύρω μας. Και κάθε πέτρα, κάθε ζωή μέσα σε αυτή τη μεγάλη λίμνη, αφήνει τους δικούς της κυματισμούς, μικρούς ή μεγάλους, αλλά πάντα αισθητούς.

Δε ζούμε μόνο για εμάς, ζούμε και μέσω των άλλων. Ζούμε στο γέλιο τους, στη σκέψη τους, στις αναμνήσεις τους. Αφήνουμε κομμάτια του εαυτού μας παντού γύρω μας. Είμαστε όλα αυτά τα ίχνη που αφήνουμε πίσω μας και όλα αυτά που θα αφήσουμε στο μέλλον στα μονοπάτια της ζωής.

Όπως και σε κάθε μονοπάτι θα υπάρξουν στιγμές που θα κουραστείς, στιγμές που θα δεις μαγευτικές εικόνες, αλλά και στιγμές όπου το ταξίδι θα μοιάζει άσκοπο. Αλλά πάντα θα πρέπει να συνεχίσεις να περπατάς. Πρέπει να φτάσεις στο τέλος. Και τότε μπορείς να κοιτάξεις πίσω και να δεις που πάτησες, να δεις που έφτασες και να ξαποστάσεις.

Κάθε ζωή είναι σημαντική. Μην την στριμώχνετε σε καλούπια και μέτρα ανθρώπινα και πρόσκαιρα. Όλοι είμαστε επιτυχημένοι και αποτυχημένοι. Γιατί αυτές οι λέξεις δεν είναι παρά μια σύμβαση, ένα μέτρο που αγνοεί τόσα πολλά.

Αν με ρωτήσεις λοιπόν να σου κάνω έναν απολογισμό των 29 μου χρόνων σε αυτόν τον μικρό μπλε πλανήτη, θα σου πω απλά ότι είμαι εγώ και συνεχίζω να περπατάω...