Another brick in the wall...

Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ενός γεγονότος που σηματοδότησε τη λήξη του ψυχρού πολέμου.

Είκοσι χρόνια μετά τη λήξη της διάνοιξης δύο στρεβλών ιδεολογιών (του δυτικού καπιταλισμού και του σταλινικού κομουνισμού), που έφερε τον κόσμο στο χείλος του πυρηνικού αφανισμού και στα αλήθεια η αισιοδοξία, η ιστορική ευκαιρία που δημιούργησε εκείνο το γεγονός για αλλαγή δικαιώθηκε;

Μάλλον όχι. Η ανθρωπότητα μοιάζει να έχει ένα έμφυτο ταλέντο να ποθεί την αλλαγή, να μοχθεί, να πολεμάει, να κάνει τα πρώτα βήματα και στη συνέχεια να οπισθοδρομεί... Αυτό συμβαίνει καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας και σήμερα είναι πιο προφανές από ποτέ.

Μπορεί η πτώση του Τείχους να σήμαινε την απαρχή του τέλους του υπαρκτού σοσιαλισμού, όμως χάρη στην ειρωνεία της ιστορίας, σήμερα βλέπουμε να κλονίζεται συθέμελα το σαθρό οικοδόμημα του καπιταλισμού. Ιδεολογίες, κοινωνικά και οικονομικά μοντέλα έρχονται και παρέρχονται, δοκιμάζονται και αποτυγχάνουν.

Αποτυγχάνουν γιατί προσπαθούν να κρύψουν την αληθινή φύση του ανθρώπου πίσω από κανόνες και ουτοπικά οράματα. Όπως ο κομουνισμός δεν έφερε τον παράδεισο του προλεταριάτου, αλλά ένα εφιαλτικό συγκεντρωτικό καθεστώς ελέγχου, έτσι και η ελεύθερη αγορά δεν έφερε αφθονία πλούτου, άλλα τρομερή φτώχεια και την κατάρρευση του κοινωνικού ιστού.

Το έχω γράψει πάρα πολλές φορές και δεν θα κουράζομαι να το λέω. Ο άνθρωπος, η ανθρωπότητα στο σύνολο της είναι πρωτόγονη. Είμαστε ένα τεράστιο, αδηφάγο σμήνος από εγωκεντρικά, εγωιστικά, ωφελιμιστικά πρωτεύοντα θηλαστικά. Γιατί όσα θαυμαστά μπορεί να δημιουργούμε, ποτέ δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε την ευκολία με την οποία εκμεταλλευόμαστε, επωφελούμαστε, αδικούμε και σκοτώνουμε.

Η ανθρωπότητα έχει χάσει την κατεύθυνση της. Προς τα που οδεύουμε; Σε ένα κόσμο εγκλωβισμένο σε πολιτικές που καθορίζονται από οικονομικά συμφέροντα, όπου τα χρήματα είναι το παν, όπου ενήλικες που κλωτσάνε μια μπάλα θεωρούνται πρότυπα, όπου παρά την ευκολία πρόσβασης στη γνώση κανένας δεν μαθαίνει, σε ένα κόσμο εγκλωβισμένο σε παραληρήματα πρωτογόνων μύθων, σε έναν κόσμο που κοστολογεί την ίδια τη ζωή με νούμερα και στατιστικές, γιατί γιορτάζουμε την πτώση ενός Τείχους όταν έχουμε χτίσει εκατοντάδες άλλα;

Έχουμε περιχαρακωθεί πίσω από σάπιες ιδεολογίες, γελοίες δοξασίες, στρεβλά πρότυπα, πίσω από την ίδια την πρωτόγονη φύση μας. Έχουμε χτίσει ένα μεγάλο τείχος μπροστά από το μέλλον που θα μπορούσαμε να έχουμε...