Η χρεωκοπία της Ελληνικής κοινωνίας

Μπορεί οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης, οι ίδιοι που θεωρούσαν εξαιρετικές επενδύσεις τα εφαρμοσμένα πειράματα της θεωρίας των παιγνίων (γνωστός και ως χρηματοπιστωτικός κλάδος) που καταβαράθρωσαν την παγκόσμια οικονομία, να προφητεύουν τη χρεωκοπία μας κερδοσκοπώντας με τις τιμές των ομολόγων, όμως το μείζον πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η (επικείμενη) οικονομική κατάρρευση, είναι μια άλλη χρεωκοπία που συντελείται από καιρό και πλέον είναι πασιφανής. Είναι η χρεωκοπία κάθε ηθικής αξίας και κοινωνικής συνοχής. Είναι η χρεωκοπία της ίδιας της κοινωνίας μας. Ζούμε πια επίσημα σε μια ζούγκλα. Όλοι εναντίων όλων είναι το όνομα το παιχνιδιού...

Για δεκαετίες ολόκληρες το σαθρό οικοδόμημα της νεοελληνικής οικονομίας και κοινωνίας βασίστηκε σε έναν κομουνιστικό κομπλεξισμό, ένα διαρκές αριστερόφρονο άγχος, βασίστηκε στην ύπαρξη ενός τεράστιου, συγκεντρωτικού κράτους. Οι κοινωνικές ομάδες προσκολλήθηκαν γύρω του και μετατράπηκαν σε συντεχνίες.

Καθεμιά από αυτές επιδίωκε να έχει έναν μοχλό πίεσης στα κέντρα λήψης αποφάσεων είτε μέσω ιδιοτελών πολιτευτών είτε με τη μορφή στυγνού εκβιασμού με τον έλεγχο εθνικών πόρων (ηλεκτρισμός, συγκοινωνίες, λιμάνια). Το συμφέρον (με την πιο στενή, αντικοινωνική και ιδιοτελή έννοια του όρου) κάθε συντεχνίας και η εξυπηρέτηση του με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο ήταν πια ο αυτοσκοπός. Νομιμότητα, ηθική τάξη, αξιοκρατία και αξιοπρέπεια ήταν ασήμαντες μεταβλητές. Το μέλλον, η κληρονομιά στις επόμενες γενιές, το συμφέρον της χώρας σαν μια συλλογική οντότητα δεν ήταν καν ζητούμενα.

Γι' αυτό άλλωστε οι "αγρότες" μας, που εισέπραξαν γιγαντιαία ποσά σε επιδοτήσεις, έχουν θεσπίσει την ετήσια χοροεσπερίδα στις εθνικές οδούς, παράγουν προϊόντα κακής ποιότητας και ελάχιστης ανταγωνιστικότητας, γι' αυτό οι "λιμενεργάτες" εξασφάλισαν πολυτελείς εθελούσιες εξόδους, γι' αυτό οι μετεταγμένοι της Ολυμπιακής θα απασχολούνται επίσημα σε αργομισθίες, γι' αυτό έχουμε ένα πανάκριβο σύστημα υγείας χωρίς προσωπικό και με κάκιστες υπηρεσίες, γι' αυτό σε κάθε μαθητή αντιστοιχούν οκτώ καθηγητές, αλλά τα ιδιωτικά φροντιστήρια ακμάζουν και οι μαθητές δεν ξέρουν να διαβάζουν, γι' αυτό "άσυλο" σημαίνει ελευθέρας για να τα σπάω, γι 'αυτό η ταμειακή μηχανή είναι ασύλληπτο έξοδο για έναν ιδιοκτήτη κέντρου διασκέδασης, γι' αυτό η ελληνική δικαιοσύνη είναι ένα ανέκδοτο, γι' αυτό έχουμε τόσους ανώτερους αξιωματικούς όσο ο αμερικάνικος στρατός, η ισχυρότερη πολεμική μηχανή στην ιστορία της ανθρωπότητας, σε ένα στράτευμα-γραφειοκρατικό παράδεισο, αμφίβολης επιχειρησιακής ετοιμότητας και αποτελεσματικότητας, γι' αυτό έχουμε κανάλι για τη βουλή ενώ υπάρχουν ήδη έξι κρατικά, γι' αυτό έχουμε επιδοτήσεις μη επιδόματος, 16 μισθούς, αφορολόγητα και οτιδήποτε άλλο δε χρειάζεται να κατονομάσω.

Όμως αυτές οι φρικτές σπατάλες δεν είναι μόνο οικονομικό πρόβλημα. Θέτουν και ζήτημα ηθικής τάξης και κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτός ο λογαριασμός δεν πληρώνεται ως δια μαγείας από το κράτος-πατερούλη. Αυτό δε γεννάει χρήματα, τα δανείζεται, τα δανείζετε από τις επόμενες γενιές και από την ασφυκτική πια ζωή που επιβάλει στη (μικρο)μεσαία τάξη. Τα αδικαιολόγητα προνόμια κάθε συντεχνίας έχουν πολλαπλάσιο κόστος από το χρηματικό. Οι τίμιοι πολίτες αυτής της χώρας, που προσπαθούν να επιβιώσουν χωρίς να απομυζούν τους άλλους, χωρίς να τους κοροϊδεύουν, χωρίς να τους αντιμετωπίζουν με απάθεια από θέση ισχύος νιώθουν μια δικαιολογημένη πικρία, αλλά και μια πλήρη απαξίωση για το κράτος και τους λειτουργούς του.

Όταν ο καθένας προσπαθεί να βολευτεί, να ζει σε βάρος του συνόλου, να διάγει εν γένει στο δρόμο της ελάσσονος προσπάθειας και της ληστρικής ανταμοιβής, όταν εκβιάζει στυγνά όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να αντιδράσουν, τόσο αποσυντίθενται η κοινωνία μας.

Έχουμε ήδη χρεοκοπήσει ηθικά. Η Ελλάδα των ιδανικών ήταν μια ακόμη αράδα σε κάποιο διαφημιστικό του 2004. Ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα ατέρμονης παλινδρόμησης. Κάθε παράλογη απαίτηση μιας κοινωνικής ομάδας αυξάνει εκθετικά το κόστος ζωής μας και επιδεινώνει την ποιότητα της. Το αστείο είναι ότι αυτές οι ομάδες δεν μοιάζει να το καταλαβαίνουν. Μοιάζει να θεωρούν ότι οι απαιτήσεις τους, κατά κάποιο μαγικό τρόπο, δεν θα επιβαρύνουν ΚΑΙ τους ίδιους. Τέτοια είναι η κομμουνιστική παράκρουση μας. Και δυστυχώς αυτή τη χρεωκοπία δεν αντιμετωπίζεται με δανεικά.

Αν δεν ξυπνήσουμε σύντομα, αν δεν καταλάβουμε ότι το μοντέλο του τεράστιου, διεφθαρμένου, συγκεντρωτικού κράτους με τους άχρηστους λειτουργούς του έχει αποτύχει, αν δεν αρχίσουμε να προσπαθούμε να γίνουμε σαν λαός δημιουργικοί, αν δεν αποκτήσουμε ένα κοινό όραμα, τότε η μοίρα μας είναι προδιαγεγραμμένη, όχι από τις Κασσάνδρες, αλλά από εμάς τους ίδιους. Και θα μας αξίζει.