The beautiful game

Υπάρχει η φήμη ότι μισώ το ποδόσφαιρο :p Είναι εν μέρη αλήθεια, μισώ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι κατώτατης ποιότητας και όλη η παράγκα που το συνοδεύει (παράγοντες, τύπος, σχολιαστές) βρωμάει σαπίλα από χιλιόμετρα μακριά.

Το ποδόσφαιρο όμως διεθνούς επιπέδου πάντα μου αρέσει! Μάλιστα δεν έχω χάσει μουντιάλ. Όταν παίζει μια δυνατή ομάδα, όπως χθες η Γερμανία, τότε πραγματικά κάνει επίδειξη της αβίαστης ροής που μπορεί να έχει αυτό το άθλημα, που δικαίως σε τέτοια παιχνίδια μπορεί κάποιος να το πει "το όμορφο παιχνίδι"*, όπως το αποκαλεί η FIFA.

Αυτό που δεν μπορεί να πει κάποιος όμορφο είναι σίγουρα η εμμονή του Μπλάτερ και των διοικούντων στο να αγνοούν την τεχνολογία και να θέλουν μια διαιτησία όχι διάφανη, που απλά υπάρχει για να επιβάλει την σωστή εκτέλεση των κανόνων των αθλήματος, αλλά μια διαιτησία με έντονο τον ανθρώπινο αστάθμητο παράγοντα, μια διαιτησία επιρρεπής στα (τραγικά) λάθη, μια διαιτησία που να χρωματίζει κάθε αγώνα και προφανώς να προσφέρει τροφή στη βιομηχανία που τον συνοδεύει.

Αντί να μιλάμε για τις ομάδες, μιλάμε για τη διαιτησία. Οι λύσεις είναι απλούστατες και προφανείς. Όταν αθλήματα με πραγματικά περίπλοκους κανόνες έχουν βγάλει, σε μεγάλο βαθμό, τον παράγοντα διαιτησία από τη μέση, όπως το Αμερικάνικο ποδόσφαιρο, αλλά και το μπάσκετ - που έχει μια δεύτερη ομάδα διαιτητών σχεδόν, η FIFA επιμένει, για δόλιους σκοπούς, να τη χρησιμοποιεί σαν τον άγνωστο Χ σε κάθε αγώνα. Απλά απαράδεκτο.

ΥΓ. Γαμάτα πάει αυτό το μουντιάλ! Με δύο από τρεις ομάδες του άξονα του μίσους :@ [Αγγλία, Ιταλία, Ισπανία] να έχουν ξεφτιλιστεί, με κάθε αγώνα πορώνομαι όλο και περισσότερο! :o

*Και δε χρειάζεται να είναι κάποιος τέρας της φύσης για να παίξει ;)