Ο συρφετός και το Καζακστάν

Όπως κάθε Σεπτέμβριο, έτσι και φέτος, οι Θεσσαλονικείς πρέπει να υποστούμε τις ανούσιες πολιτικές φιέστες και φανφάρες που συνοδεύουν την παρηκμασμένη Διεθνή Έκθεση.

Φέτος όμως, ο ΓΑΠ είχε τη φαεινή ιδέα να κουβαλήσει ολόκληρη την κυβέρνηση στην πόλη και να κάνει και το πρώτο ανασχηματισμένο υπουργικό συμβούλιο στο λιμάνι. Για ποιο λόγο; Για να ακούσουμε τις γνωστές αερολογίες, υποσχέσεις και αοριστίες για το λαμπρό μέλλον της Θεσσαλονίκης σαν κέντρο καινοτομίας και σαν κόμβος των Βαλκανίων; Για κάποιο λόγο θα έπρεπε να εντυπωσιαστούμε από αυτό το κιτς τέχνασμα; Σαν να είναι η Θεσσαλονίκη κανένα μικρό χωριό [μπορεί και να είναι...], που η άφιξη των μεγάλων πολιτικών της πρωτεύουσας θα προκαλούσε έκρηξη ενθουσιασμού... Σαν ταινία του '60...

Η Θεσσαλονίκη χρειάζεται πέντε απλά έργα που θα βελτιώσουν τη ζωή των κατοίκων της και όχι φιέστες. Ακούμε τόσα πολλά χρόνια τις ίδιες υποσχέσεις, που πια μοιάζει ότι ζούμε την ημέρα της μαρμότας... Ο Παπανδρέου έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός. Σε αυτό το κλίμα το όλο εγχείρημα είναι στην καλύτερη ανάγνωση κακόγουστο και στην πιο σκληρή χυδαίο.

Δυστυχώς αρχίζουν να διακρίνονται δύο κοινά χαρακτηριστικά ανάμεσα σε Καραμανλή και Παπανδρέου. Και οι δυο δυσανασχετούν κάτω από το βάρος των πρωθυπουργικών καθηκόντων. Δεν τους αρέσει το micromanagement, του πρώτου γιατί απλά ήταν οκνηρός, του δεύτερου γιατί έρχεται σε σύγκρουση με τις κοινωνιολογικές σαχλαμάρες που έχει στο κεφάλι του. Ο ΓΑΠ θα ήταν εξαιρετικός σαν πρόεδρος μιας ΜΚΟ, αλλά σαν τεχνοκράτης (αλλά και σαν ηγέτης/εμπνευστής για να λέμε την αλήθεια) δεν το έχει...

Ο κόσμος παρακολουθεί με περιέργεια τους χειρισμούς τις κυβέρνησης. Κάτω από την πίεση του Μνημονίου σύρεται στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και χρόνια και που τώρα γίνονται με ελάχιστη προετοιμασία και δυστυχώς με αμφίβολα αποτελέσματα.

Ίσως για αυτό η Ελλάδα βρίσκεται πια πίσω από την Μποτσουάνα και το Καζακστάν στην ανταγωνιστικότητα... Καλό Φθινόπωρο...