Τι δουλειά έχω εδώ;

Η ζωή μας είναι γεμάτη αντιφάσεις. Τη μια μέρα περπατάς στην απόλυτη μοναξιά του βουνού και την επόμενη βρίσκεσαι στριμωγμένος σε ένα λεωφορείο γεμάτο με άγνωστους ανθρώπους. Τη μια μέρα περπατάς με μόνο ήχο αυτόν του παγωμένου αέρα που σφυρίζει μανιασμένος γύρω σου και την άλλη με τον ήχο της βίαιης κακοφωνίας των ανθρώπων που αναλώνουν τις ζωές τους στην υπηρεσία των σαθρών κοινωνικών κατεστημένων μας.

Ολοένα και λιγότερο νόημα βγάζει στα μάτια μου ο σύγχρονος κόσμος μας... Ανάξιοι άνθρωποι δοξάζονται και τιμώνται, ανίκανοι διοικούν και αποφασίζουν, μικρά ανθρωπάκια τυγχάνουν καλύτερης μοίρας από αξιόλογα άτομα που θα άξιζαν πολύ περισσότερα.

Μένω απορημένος να βλέπω παράσιτα να καλοπερνάν στη βολή τους, ενώ άλλοι προσπαθούν να αντέξουν άλλη μια καταιγίδα μόνοι τους... Δεν καταλαβαίνω πια πολλά... Ίσως για αυτό νιώθω τόσο οικεία στην ψυχρή μοναξιά του βουνού, παρά στις ακατανόητες συμβάσεις της κοινωνίας μας...