System failure

Πριν από λίγες μέρες είχαμε τη θλιβερή επέτειο του καταστροφικού σεισμού στην Αϊτή. Θα θυμάστε ίσως την παγκόσμια κινητοποίηση, τους εράνους, τη δημοσιότητα που πάντα συνοδεύουν σαν πτωματοφάγοι το θάνατο όταν χτυπάει μαζικά... Ένα χρόνο μετά λοιπόν και παρά τα δισεκατομμύρια, πολλά από τα οποία θα παρέπεσαν στις ρωγμές τις διαφθοράς, η ζωή των κατοίκων δεν ήταν ποτέ χειρότερη.

Όταν διαβάζεις για μητέρες που ψάχνουν να δώσουν κάπου τα παιδιά τους και στην απελπισία τους επάνω προτιμούν να τα σκοτώσουν, για μητέρες που εξαφανίζονται από το νοσοκομείο μερικά λεπτά αφού γεννήσουν και για μια ολόκληρη χαμένη γενιά ορφανών, δεν μπορείς παρά να οργιστείς αρχικά, αλλά στη συνέχεια να απορήσεις.

Είναι δυνατόν να μην μπορούμε να απαλλάξουμε τόσα εκατομμύρια ανθρώπων από αυτή την αδικαιολόγητη δυστυχία; Γιατί; Πολύ απλά γιατί κοστίζει πολύ. Κοστίζει σε χρήματα που πότε δεν υπήρξαν, κοστίζει σε γεωπολιτικά παιχνίδια εξουσίας και εκμετάλλευσης, κοστίζει γιατί απαιτεί συστημικές αλλαγές, που όχι μόνο οι προνομιούχοι, αλλά και οι καλά κατηχούμενοι του συστήματος δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν.

Ο καρκίνος που κατατρώει την ανθρωπότητα είναι το μονεταριστικό σύστημα. Διάολε είναι τόσο προφανές, που είναι τραγικό ότι αναλωνόμαστε σε ανοησίες και κενές ιδεολογικές συγκρούσεις που απλά ντύνουν το ίδιο σύστημα με άλλο μανδύα. Καπιταλισμός, κομουνισμός, σοσιαλισμός όλα αυτά δεν είναι παρά παραλλαγές ενός μοντέλου υπερπαραγωγής αγαθών και κυκλικής κατανάλωσης τους για να τροφοδοτούν την οικονομία. Στο μόνο που διαφέρουν είναι στο ποιος ελέγχει τους δούλους του συστήματος, ο κεφαλαιοκράτης ή το κόμμα.

Τα χρήματα εφευρέθηκαν σαν ένα μέσο συναλλαγής σε περιόδους έλλειψης αγαθών. Όμως στα αλήθεια σήμερα έχουμε έλλειψη αγαθών; Δεν μπορούμε να παραγάγουμε αρκετά για όλους; Μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ μάλλον θα σας δώσει την απάντηση. Ράφια ολόκληρα από τα ίδια προϊόντα με άλλες ετικέτες και άλλα χρώματα. Μια αλόγιστη, χωρίς προηγούμενο κατασπατάληση πόρων και όμως ο μισός πλανήτης δεν έχει ούτε τα βασικά για μια αξιοπρεπή ύπαρξη. Ο όρος οικονομία είναι ένας άστοχος ευφημισμός για ένα μοντέλο άκρατης σπατάλης.

Αυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια δεν έχει πραγματικά προηγούμενο. Βλέπουμε ολόκληρες χώρες να γονατίζουν από χρέη, που δημιουργούνται εξορισμού από το μονεταριστικό σύστημα μέσω του συνεχούς ανατοκισμού. Μια ολόκληρη γενιά έρχεται με ένα πελώριο χρηματικό χρέος στις πλάτες της από τη στιγμή που γεννιέται. Οι νέοι δούλοι είναι έτοιμοι και πιο αδύναμοι να αντιδράσουν από ποτέ.

Που βρισκόμαστε λοιπόν; Βρισκόμαστε σε μια θέση όπου οι δούλοι πρέπει και παρακινούνται με κάθε μέσο να καταναλώνουν για να συντηρούν τους οικονομικούς κύκλους. Πρέπει να καταναλώνουν κακά προϊόντα με ημερομηνία λήξης (για να μπορούν να αντικαθίστανται από νέα και να συνεχίζεται η κυκλική κατανάλωση) κατασπαταλώντας τους περιορισμένους πόρους του πλανήτη και για να το κάνουν αυτό πρέπει να πουλούν τη ζωή τους σε ένα ολοένα και σκληρότερο εργασιακό περιβάλλον.

Για εμένα τα τραγελαφικό είναι ότι οι ίδιοι παγιδευτήκαμε σε αυτό το σύστημα. Δεν φταίνε για όλα οι τράπεζες, οι ανίκανοι πολιτικοί, η διαφθορά και τα συμφέροντα. Όλα αυτά δεν είναι παρά οι συνέπειες, δεν είναι παρά οι εκφάνσεις ενός συστήματος απολύτως λογικού μέσα στον χαοτικό παραλογισμό του. Το σύστημα αυτοσυντηρείται και αναπαράγεται, όπως και ο καρκίνος.

Το σύστημα χρειάζεται τους δούλους του για να αυτοσυντηρείται. Χωρίς τους καταναλωτές του είναι άσκοπο. Χωρίς τους ηλίθιους που το συντηρούν είναι άκυρο. Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο αύριο κιόλας. Όμως πρέπει να το θέλουν όλοι. Σε έναν κόσμο όπου ο όρος δημοκρατία έχει βιαστεί και εκπορνευτεί, η μόνη πραγματική πράξη δημοκρατίας θα ήταν να σταματήσουμε τα γρανάζια του συστήματος. Όμως πρέπει να το κάνουν όλοι, διαφορετικά οι λίγοι θα συνθλίβουν από αυτό.

Έχει η ανθρωπότητα σαν είδος, σαν συλλογική οντότητα το κουράγιο να απαιτήσει για τον εαυτό της ένα νέο μέλλον απαλλαγμένο από τα πρωτόγονα συστήματα του παρελθόντος; Δεν το ξέρω και πολύ φοβάμαι πως όχι...