Μια βοήθεια

Κάτι που σκέφτομαι έντονα αυτές τις μέρες είναι οι άνθρωποι που αποκαλούμε επαίτες, ένα ακόμη φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας. Οι περισσότεροι έχουμε κατηχηθεί με την ιδέα (ίσως και σωστά) ότι πολλοί από αυτούς είναι "επαγγελματίες" ή ανήκουν σε κυκλώματα εκμετάλευσης.

Σίγουρα όμως και κάποιοι είναι άνθρωποι που το σύστημα τους έφερε στα όρια της επιβίωσης, αφού αυτή πια μετράται με τα διαθέσιμα χρήματα του καθενός.

Το άλλο που με προβληματίζει είναι η συμπεριφορά των υπόλοιπών [χωρίς να εξαιρώ τον εαυτό μου - ποτέ δεν το κάνω σε αυτά που γράφω] απέναντι τους. Έξω από το σούπερ μάρκετ κάθεται συχνά κάποιος και ζητάει βοήθεια. Οι περισσότεροι που βγαίνουν φορτωμένοι με τις σαβούρες που αγοράζουμε από εκεί προσπερνάνε. Προσπερνάνε όμως αδιάφορα ή δαγκώνονται και συνεχίζουν υπακούοντας στο πρότυπο συμπεριφοράς στο οποίο έχουμε κατηχηθεί (να μην τους δίνουμε χρήματα για τον ένα ή τον άλλο λόγο);

Και τα δύο είναι προβληματικά. Η αδιαφορία δείχνει την ολική απομόνωση των ατόμων μέσα στις "ανεπτυγμένες" κοινωνίες μας, όπου ουσιαστικά έχουμε μια κοινωνική εκδοχή της επιβίωσης του ισχυρότερου. Η δε υπακοή στο πρότυπο συμπεριφοράς δείχνει την τεράστια επιρροή που ασκεί πάνω μας το κοινωνικό σύστημα και τις αυτοματοποιημένες αντιδράσεις που προκαλεί, ακόμη και αν νιώθουμε εντελώς διαφορετικά. Μπορεί να θες να βοηθήσεις, αλλά επικρατεί αυτό που σου έχουν μάθει.

Όπως και να έχει, το φαινόμενο είναι απλά προσβλητικό για όλους μας, σαν ανθρώπους. Οι ιστορικοί του μέλλοντος (αν επιβιώσουμε) θα γράψουν με τα μελανότερα χρώματα για την εποχή των ηλιθίων. Μια εποχή που η υλιστική μανία ήταν τόσο έντονη, που το είδος μας είχε παγιδευτεί σε έναν αγώνα θανάτου με τον ίδιο του τον εαυτό...