The Fading Line


Καθώς έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος(!) από την κυκλοφορία του τελευταίου Faded Line κομματιού κάθομαι και σκέφτομαι τι διάολο έκανα τόσο καιρό...

Το πρώτο καιρό είχα εθιστεί με το τεχνικό μέρος του audio engineering, είχα βαλθεί να μάθω να κάνω πολύ καλές μίξεις. Ένα εγχείρημα που πέτυχε μερικώς, καθώς όντως απέκτησα μερικές γνώσεις, αλλά από την άλλη με έκαψε, γιατί είχα σιχαθεί να ακούω τα κομμάτια ξανά και ξανά και ξανά...

Μετά εθίστηκα με τα χαμηλά κουρδίσματα, είχα φτάσει σε Drop Bb [αυτό είναι 6 ημιτόνια κάτω από το φυσιολογικό κούρδισμα] και αναζητούσα τον απόλυτο ήχο. Άλλος ένας ανεμόμυλος [για να μη μιλήσω για τις πεταμένες χορδές]...

Σε κάποια φάση πήρα μπρος και άρχισα να παίζω νέα riff. Δεν είναι και άσχημα. Αλλά και πάλι δεν... δεν... δεν... Ούτε το κούρδισμα σε D Standard με βοήθησε. Ούτε το "εξώφυλλο" που έβγαλα για να μου δώσω μια κλωτσιά στον πισινό.

Τελικά αυτό που κατάλαβα είναι ότι ξεκίνησα την κιθάρα εντελώς λάθος. Αν υπάρχει κάτι τέτοιο φυσικά. Ήταν τόση η ορμή να γράψω μουσική [καλή ή κακή αυτό είναι στην κρίση σας], που δεν έδωσα την δέουσα προσοχή και χρόνο στη δημιουργία των απαραίτητων τεχνικών θεμελίων. Ξέρω, σχετικά καλά, πέντε πράγματα, αλλά αν μετά από τρία χρόνια δεν ξέρω ακόμη να πιάνω συγχορδίες και να κάνω bends, ε κάπου προτρέχω... Με τη θεωρία από την άλλη έχω καταπιαστεί και την έχω παρατήσει πολλές φορές...

Το βασικό όμως είναι να εξελίσσεσαι πάνω στο όργανο. Όχι να παίζεις συνέχεια τα ίδια και εκ του ασφαλούς. Φυσικά πολλοί είναι απόλυτα ικανοποιημένοι με αυτό, μερικοί κάνουν και καριέρα παίζοντας τρεις συγχορδίες ή τον ίδιο ρυθμό, εγώ όμως ένιωθα να πνίγομαι στην... κουλαμάρα μου....

Ακούγοντας τα riff που έχω μαζέψει αναρωτιόμουν, να φτιάξω ένα μέτριο κομμάτι γιατί; Και ειδικά χωρίς φωνητικά δεν είναι ούτε στο ελάχιστο σε επίπεδο που να μπορεί να στέκει ως instrumental...

Γι' αυτό και τον τελευταίο καιρό το έχω γυρίσει στο woodshedding. Ποιος ξέρει τι επιφυλάσσει το μέλλον για το Faded Line project... 

4 σχόλια:

  1. Ναι αλλά σε λίγο θα 'χουμε collaboration! Εκεί να δεις ιδέες. Άντε να μάθει κι ο 7th μπάσο. Supergroup!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και το όνομα αυτού Koulamarica :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Άντε να μάθει κι ο 7th μπάσο"

    Το μπάσο πρέπει να μάθει τον Seventh. α τςςς (άσε που Seventh δεν υπάρχει πλέον!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος11:56 μ.μ.

    Μια συμβουλη που ίσως σε γλυτώσει χρόνο (εμένα τουλάχιστον με βοήθησε). Μου το είπε κάποτε ένας drummer από ένα πολύ τρομερά γνωστό metal συγκρότημα. Μην προσπαθείς ποτέ με διάφορα riffs να φτιάξεις κομμάτι, γιατί ενδέχεται να πέσεις στην παγίδα του τραγουδιού-τρενάκι. Τρενάκι σημαίνει όταν έχεις πολλά riff (ακόμα και τέλεια να είναι),το ένα μετά το άλλο σε ένα κομμάτι, κάνοντας το κουραστικό και άλλα ντ' άλλων και ακούγεται σαν διαφορετικά τραγούδια σε ένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Από το Blogger.