Εκλογές στα... χρόνια της χολέρας

Πέρασαν περίπου τρία χρόνια από τότε που ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου είχε πει σε ένα προεκλογικό σποτάκι το περίφημο "Πάμε"... Και πήγαμε. Κατά διαόλου... Mind The Gap, προσοχή στο διάκενο, γράφουν τα βαγόνια στους συρμούς των τρένων, αλλά η Ελλάδα έπεσε εκεί, στο ιδεολογικό κενό μιας Γερμανοκεντρικής οικονομικής ένωσης, με Συντάγματα κενό γράμμα, έπεσε στον κενό χώρο ανάμεσα στις δογματικές ιδεοληψίες των γραφειοκρατών και στην πραγματικότητα, έπεσε επιτέλους μέσα στο τεράστιο κενό, στον ομαδικό τάφο που οι, περήφανοι κατά τα άλλα, κάτοικοι της είχαν σκάψει με τα ίδια τους τα χέρια...

Και τώρα καλούμαστε να εκλέξουμε μια νέα κυβέρνηση. Αυτή τη φορά μάλλον κανένας δεν θα έχει τη διάθεση να της προσάψει κάποιο έξυπνο επίθετο, όπως "νέα διακυβέρνηση" ή "κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας", κανένας δεν έχει τη διάθεση να κάνει χιούμορ πάνω από το νεκροκρέβατο της Δημοκρατίας μας.

Τα δυο πρώην "μεγάλα" κόμματα, με τη βοήθεια των φερέφωνων τους στα ΜΜΕ [αν και μάλλον τα κόμματα είναι τα φερέφωνα των ομίλων ΜΜΕ], προσπαθούν να πείσουν όσους πολίτες έχουν το απίστευτο ψυχικό σθένος ώστε να τους ακούνε ακόμη χωρίς να παθαίνουν εγκεφαλικό, ότι πέραν από αυτούς το χάος, η καταστροφή, ο όλεθρος. Ξέρετε, το γνωστό ποίημα, αυτό που απήγγειλε τόσο υπέροχα ο μεγάλος ευεργέτης του ευρωπαϊκού τραπεζ... συγνώμη ήθελα να πω ο μεγάλος εθνικός μας ευεργέτης, ο Λουκάς. Με λίγα λόγια αν δεν εκλεγούν οι δηλωσίες και αν δεν εφαρμοστεί το πρόγραμμα κατά γράμμα, όπως αιτούνται οι νέοι μας ιδιοκτήτες, ζήτημα είναι αν θα γλυτώσουμε την Αποκάλυψη...

Θα ήταν πραγματικά αστείοι αν δεν ήταν για λύπηση. Σαν ξεφτισμένα κακέκτυπα μιας πολιτικής τεχνοτροπίας που ξεπεράστηκε από το χρόνο στέκονται αδύναμοι και δειλοί, στέκονται σκυφτοί όχι από ντροπή, αλλά από την οσφυοκαμψία. Ασκούνται σε βερμπαλιστικά ακροβατικά όταν όλοι ξέρουμε ότι με βάση το απολύτως ανεδαφικό και ανεφάρμοστο Μνημόνιο ΙΙ οδεύουμε ολοταχώς προς το γκεμό της κοινωνικής και οικονομικής διάλυσης. Αυτοί είναι οι τελευταίοι επίγονοι μιας άχρηστης πολιτικής κάστας.

Από την άλλη τα κόμματα της αριστεράς διαγκωνίζονται στο να αποδείξουν ποιο κατέχει καλύτερα την ελληνική τέχνη του να λες το ίδιο πράμα με άλλα λόγια. Αντί να παραμερίσουν τις δήθεν ιδεολογικές τους διαφορές και να δημιουργήσουν έναν ισχυρό πόλο, προτιμούν να χωρίζονται σε μικρά καπετανάτα, κατακερματίζοντας τη δύναμη και το κύρος τους. Η ιδεολογική ομοιογένεια σίγουρα δεν αρμόζει στη Δημοκρατία, αρμόζει στο Φασισμό, από την άλλη όμως κανένας από αυτούς τους πολιτικούς σχηματισμούς δεν έχει τόσο ανυπέρβλητες διαφορές. Και όμως προτιμούν το διαίρει, χωρίς το βασίλευε...

Σίγουρα είναι περίεργες εκλογές. Η ψήφος δεν μπορεί πια εύκολα να εξαγοραστεί με προεκλογικές υποσχέσεις και προσωπικά ρουσφέτια, όχι γιατί ξαφνικά οι Έλληνες ωρίμασαν πολιτικά, αλλά απλά γιατί δεν υπάρχει πρακτικά η δυνατότητα αυτή. Ο καθένας θα ψηφίσει, ίσως για πρώτη φορά, απαλλαγμένος από την προσωπική του ιδιοτέλεια, αλλά και για πρώτη φορά σε πλήρη πολιτική σύγχυση. Η αλήθεια είναι ότι ούτε τα ψεύτικα διλήμματα μιας επικείμενης καταστροφής στέκουν, αλλά ούτε και υπάρχουν εύκολες και ανώδυνες λύσεις.

Προσωπικά πιστεύω ότι μοναδική λύση είναι η άμεση αλλαγή κατεύθυνσης, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Η δημιουργία ενός ρεύματος αναθεώρησης αυτού του διαολεμένου δόγματος περί δημοσιονομικής λιτότητας και αμέριστης προστασίας προς το τραπεζικό σύστημα. Η Ευρώπη κατάφερε να κλείσει σχεδόν μισό αιώνα ειρήνης, για πρώτη φορά στην ιστορία της, παρόλα αυτά όμως και πάλι προσπαθεί σχεδόν να εξοντώσει τους κατοίκους της και να συνθλίψει τα κυρίαρχα κράτη της στη μέγγενη μια παρανοϊκής ιδεοληψίας.

Είναι η ώρα να θυμηθούμε ποιος είναι ο πραγματικός κυρίαρχος σε αυτό το πολίτευμα. Είναι η ώρα να περισώσουμε ότι απέμεινε από αυτό. Είναι η ώρα να ψηφίσουμε τολμηρά και υπεύθυνα. Ήρθε η ώρα να συντρίψουμε τους προδότες. Ας αρχίσουμε τουλάχιστον από αυτό.