- Φοράς κοντομάνικα τον Φεβρουάριο.
- Ρωτάς σε πόσους βαθμούς έχουν την θέρμανση πριν κάνεις επίσκεψη σε φιλικό σπίτι.
- Θέλεις να κάθεσαι έξω για καφέ από τον Μάρτιο.
- Αρχίζεις να ζεσταίνεσαι όταν η θερμοκρασία φτάνει στους 23-24 βαθμούς και να ψήνεσαι μετά τους 25-26 βαθμούς.
- Ιδρώνεις μόνο στην σκέψη ότι έφτασε το καλοκαίρι.
- Σταματάς κάθε φυσική δραστηριότητα σε εξωτερικό χώρο από 1η Ιουνίου.
- Έχεις wallpaper με παραλία, αλλά όταν φτάνεις εκεί νιώθεις το μυαλό σου να λιώνει [δε βοηθάνε τα μπικίνια].
- Αγκαλιάζεις τις σκιές στους τοίχους σαν να ετοιμάζεσαι για τακτική έφοδο σε περιβάλλον CQB.
- Αφυδατώνεσαι ακόμη και αν έχεις πιει 3 λίτρα νερό.
- Νιώθεις πως κάθε βήμα στο δρόμο είναι σαν να ανεβαίνεις το Έβερεστ. Χωρίς οξυγόνο.
- Η διάθεση σου μειώνεται σε συνάρτηση με την ώρα, μέχρι που γίνεσαι ένα θερμόπληκτο ράκος.
- Έχεις δώσει όνομα στον ανεμιστήρα σου.
- Καταριέσαι τον Σαμαρά γιατί δεν μπορείς να έχεις αναμμένο το κλιματιστικό όλη τη μέρα.
- Κοιμάσαι μαζί με τον ανεμιστήρα σου.
- Ονειρεύεσαι τι ωραία που θα είναι με 16 βαθμούς. Μέσα στο σπίτι...
Παίδες καλό το καλοκαίρι αν μπορείς να αποδράσεις σε παραθεριστικούς προορισμούς, αλλά το καλοκαίρι της Θεσσαλονίκης, εντός των τειχών, είναι απλά άσκηση στην ταλαιπωρία, ένα τεστ της υπομονής και ένας διαρκής αγώνας ενάντια στην αφυδάτωση... :p
Χαχαχα πόσο αλήθεια ρε φίλε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά με τόσο νερό που πίνω βάτραχος θα γίνω, 4-5 λίτρα τη μέρα στην ψύχρα :Ρ
Αμάν,ρε παιδιά, το κάνατε βρώμικη λέξη,το καλοκαιράκι....:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέφθηκα πάντως, μήπως ήμουν εγώ που το έχω παρακάνει με την υπερβολική μου αγάπη
για την εποχή αυτή,καύσωνας και όλα μαζί του.Προβληματίστηκα λοιπόν,και μου φαίνεται
πως βρήκα μια απάντηση.....
Θα πρέπει να έφτιαξα μια..."πανωπλία," με όσα θυμόμουν από τα πρώτα 19 καλοκαίρια της ζωής μου,και την φορούσα κάθε χρονιά, στα υπόλοιπα 46 που πέρασαν εδώ στην ξενιτειά.
Μεταξύ μας τώρα,πολλά από αυτά τα 46, ήταν ανυπόφορα - αλλά, ζώον εγώ.
Ερχόταν ή αφόρητη εκείνη ζέστη, μα ή πανωπλία μου,με γυρνούσε πάντα εκεί στο Ντεπώ,
σε εκείνα τα αξέχαστα καλοκαίρια....της Περαίας ,του Μπαχτσέ και της Άγίας Τριάδας...
Που ξαπλώναμε τα μεσημέρια στην βεράντα,κάτω από τις τέντες,ή τα βράδυα πάνω στην
ταράτσα....
Ρε,λεβέντες,δεν είχε τότε την καΐλα του σήμερα. Άδεια ή πόλις απο αυτοκίνητα, και το
πιο σημαντικό ήταν ότι υπήρχαν πολύ πιό λίγες πολυκατοικίες ! Λιγώτερο τσιμέντο στην
πόλη. Και το global warming,ήταν ακόμη στο μέλλον.Είχε την δροσούλα στήν σκιά,και κείνη την ανοιχτοσύνη γύρω σου.Τι ανοιχτοσύνη, Θεέ μου ! Απ' το πατρικό,στο Ντεπώ, πάνω
στην ταράτσα, βλέπαμε τον Χορτιάτη κι' όλη την περιοχή γύρω του...Τίποτα μπροστά μας
ψηλότερο από τρία πατώματα.....
Όμως κάποια μέρα, άρχισαν να αλλάζουν όλα...Γέμισαν πολυκατοικίες γύρω μας, παντού....
Με έγραφαν τα καρντάσια και τα φιλαράκια :....Χάθηκε ό Χορτιάτης απ' τον ορίζοντα...
Τώρα,αντί για ξάπλα στις καρέκλες απολαμβάνοντας την ανοιχτοσύνη γύρω τους,
σπρωχνόνταν μεταξύ τους για την καλύτερη θέα της... διπλανής, που ξεβρακώνονταν
μπροστά στα μάτια τους....... :p
Όπως λες αμερικάνε σκύλε του μνημονικού, εκείνο ήταν "καλοκαιράκι"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε όλους αρέσει το καλοκαιράκι, ακόμη και σ΄εμένα! Αλλά το μοντέρνο καλοκαίρι στην πόλη είναι σαν να είσαι φασολάκι μέσα σε χύτρα ταχύτητας. Αποπνικτική ατμόσφαιρα και ζέστη 360 μοίρες από το τσιμέντο, την άσφαλτο και το καυσαέριο...
Τι ωραία που θα ήταν χωρίς έναν ανεμιστήρα μονίμως στη μούρη! :)