Η ολισθηρή ατραπός προς το τίποτα...

Όσοι γεννηθήκαμε κάπου εκεί γύρω στο σωτήριο έτος του 1980, στην απαρχή της πλέον κιτς και γελοίας δεκαετίας, μέσα στις αγκάλες του frozen war [© Tsipras 2013], διανύουμε μια περίεργη περίοδο της ζωής μας σε αυτόν τον μικρό μπλε πλανήτη.

Άλλοι έχουν ήδη ανέβει τον Γολγοθά και έχουν πιάσει τα χρόνια του Χριστού και άλλοι τώρα τον ανεβαίνουμε... Σε κάθε περίπτωση, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, δεν είμαστε πια μικροί. Για να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας είμαστε μεγαλύτεροι από όσο θα θέλαμε... :/

Αν και ο χρόνος δεν είναι, ακόμη, εναντίον μας, δεν είναι πια και με το μέρος μας. Η άμμος στην σπασμένη κλεψύδρα κυλάει αδυσώπητα και συχνά πυκνά πια μας φέρνει ενώπιον των πεπραγμένων μας.

Κάποιοι έχουν καταφέρει να θέσουν γερά θεμέλια στη ζωή τους και ακολουθούν μια σταθερή πορεία, άλλοι έχουν επιτύχει, άλλοι έχουν συμβιβαστεί, οι περισσότεροι όμως ξέρουν που βαδίζουν. Αυτοί είναι οι τυχεροί.

Εγώ ανήκω σε αυτούς, τους λίγους μάλλον, που ακόμη κλυδωνίζονται χωρίς στόχευση και προορισμό. Θα μπορούσα να το αποδώσω στην κακή μου τύχη, στα λάθη, στις συγκυρίες, θα μπορούσα να ρίξω το φταίξιμο ακόμη και στο boogie -blame it on the boogie- δυστυχώς όμως η αλήθεια είναι ότι το φταίξιμο, αν μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιο, είναι αποκλειστικά δικό μου.

Στα 33 μου χρόνια ποτέ δεν κατάφερα να βρω στόχευση και ποτέ αυτά που με γέμιζαν δεν βρήκαν πρόσφυση στον περίγυρο μου. Στα 33 μου χρόνια ταλαντεύομαι ανάμεσα στην αγωνία και την αδιαφορία. Υπάρχουν μέρες που ο χρόνος που περνάει με τρομάζει βαθιά και μέρες που απλά σκέφτομαι "ρε δε γαμιέται... δε με νοιάζει... επιβίωσα και σήμερα".

Το πρόβλημα με αυτή την ηλικία είναι ότι κάπου εδώ έχεις και τις τελευταίες σου καλές ευκαιρίες να αποφασίσεις τι ακριβώς θέλεις να κάνεις με τον εναπομείναντα χρόνο σου. Το πρόβλημα είναι ότι κάπου εδώ μπορείς πολύ εύκολα να πέσεις στην ολισθηρή ατραπό που οδηγεί στο τίποτα...