Για μια χούφτα μπλουζάκια

Σάββατο πρωί, ο κόσμος γεμίζει σιγά σιγά το κέντρο της πόλης και τα καταστήματα. Μπορεί να ζούμε στην εποχή της κρίσης, αλλά οι αλυσίδες οικονομικών ενδυμάτων σπάνια είναι άδειες.

Όλο και κάτι θα χρειάζεται κάποιος, είτε γιατί τρύπησαν τα παλιά είτε γιατί είναι θύμα της μόδας είτε γιατί είναι γυναίκα και "πρέπει" να αγοράσει κάτι καινούργιο. Αυτός είναι ο πυρήνας της καταναλωτικής κοινωνίας. Οι πλασματικές ανάγκες.

Ο αγοραστής βρίσκει ένα μπλουζάκι σε καταπληκτική τιμή προσφοράς! Μερικά ευρώ μόνο! Στο ταμείο δίνει τα χρήματα του και το μπλουζάκι μπαίνει στην φανταχτερή σακούλα της αλυσίδας ρουχισμού. Βέβαια το νέο μπλουζάκι κρύβει μια άλλη ιστορία. Είναι στην ετικέτα του, αυτή που μάλλον θα κόψει επειδή τον ενοχλεί. Είναι εκείνα τα μικρά γράμματα που δηλώνουν την χώρα κατασκευής του. Συνήθως κάποια φτωχή χώρα της Ινδοκίνας. Μαλαισία, Βιετνάμ, Μπανγκλαντές.

Το μπλουζάκι αυτό, που γυρνάς γεμάτος ικανοποίηση μέσα στην σακούλα της μεγάλης αλυσίδας ρουχισμού, είναι φτιαγμένο από τα χέρια ενός ανθρώπου δεμένα σε κάποιες άλλες αλυσίδες. Βλέπεις το χαμηλό κόστος που πληρώνεις εσύ, σαν δυτικός καταναλωτής, έχει σαν πραγματικό κόστος την επιδότηση της χρήσης των σύγχρονων δούλων σε εργοστάσια κλουβιά κάτω από ανύπαρκτες συνθήκες ασφάλειας.

Στο Μπανγλαντές ένα τέτοιο κτήριο κατέρρευσε και έθαψε στα ερείπια του καταναλωτικού μας μοντέλου σχεδόν ΧΙΛΙΕΣ ΔΙΑΚΟΣΙΕΣ ψυχές. Το κτήριο είχε εμφανίσει σημάδια κατάρρευσης την προηγούμενη μέρα, αλλά ο ιδιοκτήτης αποφάσισε πως οι προθεσμίες που είχε να τηρήσει με τους πελάτες του ήταν πιο σημαντικές. Οι δούλοι επέστρεψαν στην δουλειά. Και την επόμενη μέρα το κτήριο κατέρρευσε.

Οι άθλιες συνθήκες εργασίας είναι ένα κοινό μυστικό, τόσο στις χώρες αυτές όσο και στις δυτικές κοινωνίες και αγορές. Όμως, όπως πάντα, μας συμφέρει να κάνουμε τα στραβά μάτια. Να σταθμίζουμε τις καταναλωτικές μας ανάγκες με την ανθρώπινη ζωή. Άλλωστε ζούμε στην χρεοκρατία του 21ου αιώνα. Όποιος ακόμη δεν έχει καταλάβει την πραγματικότητα μας είναι στα αλήθεια εγκληματικά αφελής.

Στο Μπανγλαντές οι εργαζόμενοι επιτρέπονταν να συνδικαλίζονται μόνο μετά από έγκριση του εργοδότη. Σαν να λέμε να κάνουν το... fan club της επιχείρησης. Σας ακούγεται ακραίο ε; Και όμως πόσο μακριά νομίζετε ότι είναι η Ελλάδα από αυτό το μοντέλο;

Οι δυτικές εταιρείες κάνουν τις έκπληκτες! Υπόσχονται ότι θα συμβάλουν στην βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Φυσικά κάτι τέτοιο θα αυξήσει το κόστος. Και απλά θα αναζητήσουν την επόμενη σκατένια γωνία της υφηλίου, όπου οι άνθρωποι είναι τόσο φτωχοί και απεγνωσμένοι ώστε να δουλεύουν σαν δούλοι στα σύγχρονα μπουντρούμια.

10 ευρώ για ένα μπλουζάκι και χίλιες χαμένες ζωές. Μπορείς να το ζυγίσεις όπως θέλεις. Μπορείς να δεις το μέλλον σου στα ερείπια. Και όπως πάντα... καληνύχτα.