Eye of the void

Ο "μέσος" άνθρωπος δεν υπάρχει. Είναι μια στατιστική σύμβαση. Όλοι λίγο ή πολύ είμαστε χαλασμένοι. Όλοι βαδίζουμε κάπου ανάμεσα στις ατελείωτες διαβαθμίσεις του γκρι, ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι.

Η ζωή για τα περισσότερα όντα δεν είναι εύκολη. Είναι ένας αγώνας για επιβίωση. Για τα σκεπτόμενα όντα, αυτά που είχαν το δώρο και την κατάρα της αυτοσυννείδησης, είναι και ένα δυσεπίλυτο μυστήριο. Ψηλαφώντας στο σκοτάδι της νόησης ψάχνουν απεγνωσμένα για απαντήσεις, για το νόημα στο κενό.

Μερικοί βρίσκουν παρηγοριά σε φιλοσοφίες, άλλοι προτιμούν να αγνοούν το ερώτημα, άλλοι μαθαίνουν να δαμάζουν το κενό και άλλοι... άλλοι κοιτούν μέσα στο μάτι του κενού. Ο τυφώνας των ερωτημάτων, της αγωνίας που μαίνεται γύρω τους εκεί ηρεμεί... είναι γαλήνια μέσα στο μάτι του κενού.

Και όταν το κοιτάξουν δεν μπορούν ποτέ να απαλλαγούν από τη γοητεία του, από τα δεσμά του. Τίποτα δεν μπορεί να καλύψει την αίσθηση της μη πλήρωσης. Η καθημερινή ζωή είναι απλά δυσβάστακτη μακριά του... τους καλεί...

Το ξέρω... γιατί κάποτε άκουσα να μου ψιθυρίζει και εμένα... Όλα είναι γαλήνια μέσα στο μάτι του κενού. Είναι η ανακούφιση από το δυσβάστακτο βάρος, είναι η λύτρωση...

Το άκουσα αλλά δεν μου άρεσε η φωνή του... Όχι ακόμη... Είμαι απλά ένας στρατιώτης που περιμένει να τον βρει εκείνο το βόλι μέσα στον θόρυβο της μάχης.

Κάποιοι αποφάσισαν αλλιώς. Και είναι αυτό. Μια απόφαση. Δεν χρειάζονται τύψεις. Δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε. Είμαστε εδώ για να επιβιώσουμε και ίσως να μάθουμε. Είμαστε μέρος μιας αλυσίδας που ξεκίνησε πριν ασύλληπτο χρονικό διάστημα και θα συνεχίζεται πολύ μετά τις στάχτες μας...

Κάθε ζωή είναι πολύτιμη. Κάθε ζωή προσφέρει. Και το πως φεύγει είναι ίσως η πιο ασήμαντη λεπτομέρεια...

Η θλίψη της απώλειας μένει, αλλά οι τύψεις είναι ένα βαρύ φορτίο που κανένας δεν χρειάζεται να φέρει άδικα.

Μπορεί να βρεθούμε όλοι κάπου... κάποτε...