Game Of Fuckin' Thrones


Ήταν περίπου τέτοια εποχή, πριν τρία χρόνια, όταν μην έχοντας τίποτα άλλο να δω κατέβασα παράνομα αγόρασα την πρώτη σεζόν του Game Of Thrones. Δεν ήξερα απολύτως τίποτα για την τηλεοπτική σειρά και ακόμη λιγότερα για την σειρά των βιβλίων στα οποία βασιζόταν.

Το όλο fantasy/μεσαιωνικό στυλ δεν μου αρέσει καθόλου, με εξαίρεση το Lord Of The Rings. Είμαι περισσότερο λάτρης της επιστημονικής φαντασίας, γιατί συνήθως δημιουργεί τις πιο βαθιές αλληγορίες και αναζητήσεις για την ανθρώπινη φύση. Αντίθετα τα περισσότερα έργα fantasy ακολουθούν εκνευριστικά κατά γράμμα την αρχετυπική προσέγγιση του Τόλκιεν, όπου όλα είναι βολικά μαύρα ή άσπρα. Είναι ένας κόσμος τέλειας αντίθεσης, ένας κόσμος δηλαδή ακόμη πιο φανταστικός από τα δυστοπικά μέλλοντα της επιστημονικής φαντασίας και των άπειρων διαβαθμίσεων του γκρι.

Προς έκπληξη μου όμως το Game Of Thrones έμοιαζε να παίρνει όλες τις συμβάσεις του ιδιώματος και να τις σπρώχνει [αχεμ] από το παράθυρο. Οι χαρακτήρες, ακόμη και οι πιο "καλοί", κινούνται κάπου μέσα στο άπειρο φάσμα των διαβαθμίσεων του γκρι. Είναι άνθρωποι με πολλά, πολλά ελαττώματα. Η μαγεία θεωρείται από τους περισσότερους σαν δοξασία και συχνά πυκνά η θρησκεία και οι Θεοί γελοιοποιούνται σε συζητήσεις. Ανήκουστα πράματα για fantasy.

Και ενώ μου άρεσαν όλα αυτά, καθώς και οι έξυπνοι και απολαυστικοί διάλογοι, αυτό που με έκανε fan ήταν ο αποκεφαλισμός του Ned Stark. Ήμουν σίγουρος ότι θα την γλύτωνε. Την τελευταία στιγμή θα συνέβαινε κάτι ηρωικό, έτσι όπως έχουμε συνηθίσει από τις νερόβραστες ιστορίες, αλλά μπα. ΤΣΑΚ. Και άλλη μια φορά σκότωσαν τον Sean Bean. Σε αυτό το σημείο να πω ότι φτάνει πια. Σταματήστε να σκοτώνετε τον Sean Bean.

Ο κόσμος του Game Of Thrones είναι ένα μπουρδέλο. Όπως και ο δικός μας. Όχι απλά ο καλός δεν επικρατεί γιατί έτσι "πρέπει", αλλά αυτό που τον κάνει καλό, η εντιμότητα και η αξιοπρέπεια είναι που τον σκοτώνουν. Είναι ένας σκληρός κόσμος όπου τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς κόστος. Και είναι αυτή η ωμότητα, η ανασφάλεια και οι εξαιρετικοί διάλογοι που κάνουν την σειρά να αξίζει.

<Ακολουθούν μικρο-spoiler>

Αν και η δεύτερη σεζόν ήταν κατά γενική ομολογία βαρετή, η τρίτη επανήλθε στα επίπεδα της πρώτης με μερικές επικές στιγμές γκεϊμοφθρονισμού. Τι είναι αυτό; Είναι όταν το επεισόδιο σε έχει παρασύρει σε μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας και θαλπωρής, ναι θα έλεγα σε έχει σχεδόν κοιμίσει όταν... ΜΠΑΜ! Όλα γίνονται πουτάνα! Παράδειγμα ο "κόκκινος γάμος". ΧΟΛΥ ΣΙΤ δηλαδή!

Μάλιστα ο "κόκκινος γάμος" ήταν και το γεγονός που με έκανε πλέον δηλωμένο fan, τόσο που να θέλω να διαβάσω και τα βιβλία. Ήταν το γεγονός που επιβεβαίωσε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ο Μάρτιν θα σκοτώσει κάθε τι που αγαπάς, θα το σύρει στην λάσπη και θα στο στείλει δώρο σε ένα κουτί. Σε κομματάκια.

<τέλος τα μικρο-spoiler/>

Όπως είχα ευαγγελίσει την σειρά σε πολλούς μετά την πρώτη σεζόν, θα παρακινούσα όποιον διαβάσει αυτό το ποστ και παρακολουθεί την σειρά να κάνει τον κόπο και να την ξανά-παρακολουθήσει από την αρχή. Τριάντα επεισόδια είναι σχεδόν μια σεζόν μιας τυπικής σειράς. Αξίζει πραγματικά, γιατί καθώς ξέρεις τους χαρακτήρες και δεν προσπαθείς να παρακολουθήσεις τις εξελίξεις απολαμβάνεις τους εξαιρετικούς διαλόγους, αλλά και το πόσο έντεχνα σκιαγραφούνται και προοιωνίζονται τα γεγονότα που ακολουθούν.

Μετά από τρεις σεζόν αυτοί είναι οι χαρακτήρες που ξεχωρίζουν για εμένα:

Ser Davos Seaworth: Ο ιππότης του κρεμμυδιού όπως τον αποκαλούν κοροϊδευτικά. Είναι ο πιο προσγειωμένος χαρακτήρας στην σειρά. Μεγάλωσε δίπλα στους βόθρους της πρωτεύουσας και φαίνεται. Είναι βαθιά έντιμος άνθρωπος αν και ήταν λαθρέμπορος. Πιστεύει ότι οι θεοί είναι ένα παραμύθι που εφηύραν οι γονείς για να κοιμούνται ήσυχα τα παιδιά τους τη νύχτα. Προσπαθεί να κάνει πάντα το σωστό με κάθε κόστος, ακόμη και τη ζωή του. Μοιάζει στον Ned Stark κάπως, αλλά είναι πολύ πιο ανθρώπινος.

Sandor Clegane - The Hound: Ένας αξιαγάπητος δολοφόνος. Όπως είχε πει στην βλαμμένη Sansha, "με βλέπεις και νομίζεις ότι είμαι ένα τέρας επειδή σκοτώνω κόσμο. Τι νομίζεις ότι είναι ο πατέρας σου, ο αδερφός σου, όλοι οι άλλοι;"... και είχε δίκιο. Όπως και να δικαιολογείς τον φόνο, τιμή, καθήκον, νόμος, δεν παύει να είναι αυτό. Φόνος. Δεν μπορείς να το ωραιοποιήσεις. Επίσης παρά το παραμορφωμένο παρουσιαστικό του, το εντελώς ωμό στυλ μάχης του και το γεγονός ότι όλοι κλάνουν μέντες με τον που τον βλέπουν είναι... ψυχούλα... :p Αλλιώς θα είχε σφάξει την Arya και θα την είχε ρίξει στα σκυλιά.

Arya Stark: Το σπόρι είναι απίστευτα έξυπνο, με ατάκες που κόβουν περισσότερο από λεπίδα, μάλιστα όπως της λένε είναι πολύ έξυπνη για το καλό της. Επίσης έχει πειραχτεί ανεπανόρθωτα. Είναι φονιάς και ψυχάκιας :@ Τριγυρνάει και απειλεί ότι θα σκοτώσει τους πάντες και τα πάντα :@

Ser Jorah Mormont: Ο Ser Jorah την πάτησε. Είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα, όχι - ο προστάτης θα έλεγα, όσων ξέρουν καλά τι σημαίνουν οι "δώδεκα βαθμοί της εκμετάλλευσης". Κάνει τα πάντα για την Daenerys και αυτή τον έχει ΧΕΣΜΕΝΟ. Μάλιστα τον έχει τόσο χεσμένο που ενώ γύρισε μέσα στα αίματα πολεμώντας για την μεγαλομανία της αυτή ρώτησε "αχ και που είναι ο Ντάριο Ντιπούστολα Ναχάρις"; Καριόλα. Η γυναίκα του τον παράτησε, τον κυνηγούσαν γιατί έπιασε κάτι λαθροθήρες, είναι κύριος με τα όλα του και γι' αυτό δεν πηδάει. Βγαλμένο από τη ζωή το Game Of Thrones.

Tyrion Lannister: Όλοι τον μισούν για κάποιον λόγο, αλλά ο τύπος τους γράφει στα παπάρια του κανονικά.  Με τον δικό του πολύ περίεργο τρόπο είναι στα αλήθεια a good guy. Και πάντα με εύστροφους διαλόγους.

Samwell Tarly: Είναι απλά αξιαγάπητος. Είναι το ακριβώς το αντίθετο του "ήρωα". Είναι μπούλης, άχρηστος στη μάχη, μεγάλη κότα, αλλά από την άλλη βρίσκει τρόπο να επιβιώνει όταν οι υπόλοιποι τρώνε χώμα.

Lord Varys: Η αράχνη. Ένας γλοιώδης ευνούχος δολοπλόκος. Το αστείο είναι ότι από τις ενέργειες του καταλαβαίνεις ότι εν τέλη είναι ο μόνος πραγματικός πατριώτης. Ο μόνος που τον νοιάζει πραγματικά το βασίλειο και όχι απλά τα του οίκου του.

John Snow: Η κοκκινομάλλα είχε δίκιο. Ο John Snow δεν ξέρει τι του γίνεται ή "yuuuu knouuuuuuuw nuuuuthing Juuuun Snoooouuuw". Είναι φλώρος και μάπας. Είναι πάρα πολύ μάπας. Τρυγυρνάει από δω και από κει φωνάζοντας "I'm John Snooooow" και κάνει όλο μαλακίες. Βέβαια όλοι οι Stark πρέπει να το έχουν στο αίμα τους αυτό, αν κρίνουμε από τον μεγάλο του αδερφό τον Robb, αλλά και τον πατέρα του. Γενικά κάνουν μαλακίες και τρώνε το κεφάλι τους. Επίσης το ότι η κοκκινομάλλα γκόμενα του του κάρφωσε τρία βέλη στον κώλο δεν ενισχύει τον ανδρισμό του. Είναι μάπας.

Τέλος πολύ ενδιαφέρον έχει να παρακολουθήσετε την ιστορία των Οίκων. Στην σειρά δεν έχουν χρόνο να αναλύσουν τέτοιες λεπτομέρειες, αλλά ο Μάρτιν όντως έχει δημιουργήσει μια πολύ πλούσια μυθολογία για το έργο του.

**Ακούστε το κλιπάκι που έχω στην αρχή, αλλά προσοχή. Αν το ακούσεις δεν μπορείς ποτέ να το... ξε-ακούσεις! :p

3 σχόλια:

  1. Σκατοπορώθηκες. Να δω όταν τελειώσει η τέταρτη σεζόν πόσοι θα ζουν από αυτούς που γράφεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεδομένου ότι όλοι σχεδόν οι Σταρκ ξεκληρίστικαν, περιμένω η Άρυα να κάνει πολλά πράγματα, ο Τζον Σνόοου είναι μεγάλος μαλάκας.

    Εγώ θέλω η Ντανέηρις να τους κάψει όλους με φωτιά (Ντρακάρις!!!) και ειδικά το μπάσταρδο το Γουόλντερ Φρέη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σιγά μην φτάσει ως τον Frey. Το πιθανότερο θα είναι να κλεφτεί με κανέναν μορφονιό. Καριόλα. :@

    Δες εδώ :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Από το Blogger.