Ξεφτισμένες αναμνήσεις

Όταν κοιτάζω παλιές, τυπωμένες φωτογραφίες, νιώθω πάντα περίεργα... Αυτά τα κομματάκια γυαλιστερό χαρτί έχουν κάτι το ιδιαίτερο...

Είναι θολές και ξεφτισμένες, με ξεθωριασμένα χρώματα, έχουν μεγαλώσει και αυτές μαζί με εμένα...

Έχουν υποστεί την ίδια φθορά του χρόνου με τις αναμνήσεις που κουβαλάνε... με εκείνη την στιγμή του χρόνου που αποτύπωσαν...

Και όταν τις κοιτάς οι αναμνήσεις που ξυπνάνε δεν είναι εικόνες. Σχεδόν ποτέ εικόνες... Είναι συνήθως ήχοι και μυρωδιές, είναι αισθήματα. Ίσως είναι η φυσική τους υπόσταση που τις κάνει τόσο μοναδικούς φύλακες σκονισμένων γεγονότων...

Οι ψηφιακές φωτογραφίες παρόλο την τελειότητα και την ευκολία σύλληψης τους δεν είναι το ίδιο... Είναι σχεδόν αναλώσιμες... ψεύτικες... Πατάς το επόμενη, επόμενη, επόμενη... και δεν στέκεσαι. Δεν στέκεσαι σε εκείνες τις άτσαλες, θολές, βουβές αναμνήσεις...


4 σχόλια:

  1. Περισσότερο έχει να κάνει με το συναίσθημα που κουβαλάνε. Και ότι έτσι μεγαλώσαμε.

    Σιγά ρε που γέρασες από τα 30 σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν είπα γέρασα... μεγαλώσαμε όμως...

    Είπαμε θες
    1 μπάσο
    1 ενισχυτή
    1 ζευγάρι ηχείων μόνιτορ με κάρτα ήχου USB
    ...
    :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το καλύτερο είναι να βλέπεις φωτογραφίες και να μη θυμάσαι τίποτα από τότε, να κάθονται οι δικοί σου να σου λένε κι εσύ να γελάς :)

    Άντε ρε Αντον, ένας μπασίστας μας λείπει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Από το Blogger.