Ανεύρυσμα γλυκό με γάλα

Όταν ο μεγάλος Θεσσαλονικιός εφευρέτης του φραπέ πρόσεφερε στον κόσμο την δημιουργία του είχε έναν σαφή στόχο στο μυαλό. Ένα ρόφημα απλό και γρήγορο στην παρασκευή του. Τόσο απλό που ο καθένας να μπορεί να το φτιάξει, τόσο γρήγορα που να μην απαιτείται ιδιαίτερη προετοιμασία. Ένα κομψό, λειτουργικό έργο τέχνης. Θα το χαρακτήριζα ως το AK (Καλάσνικοφ για τους μη εξοικειωμένους) των ροφημάτων ή έτσι θα έπρεπε να είναι.

Τι έχει συμβεί λοιπόν και η πρωτεύουσα του φραπέ, όπως χαρακτηρίζουν την Θεσσαλονίκη, έχει γίνει αντίθετα το κολαστήριο του; Γιατί πρέπει να περάσει κάποιος τα εφτά στάδια της κόλασης του Δάντη για να βρει (και αν) καλό καφέ πια σε αυτή την πόλη;

Δεν έχω εκλεπτυσμένο γούστο, ούτε ιδιαίτερες απαιτήσεις, όμως από το να ζητάς "φραπέ γλυκό με γάλα" και να σου έρχεται κάτι ανάμεσα σε χώμα με χαλασμένο τυρί και "το τέλος του κόσμου έφτασε, ο Γαβριήλ ηχεί τις σάλπιγγες της αποκάλυψης, αυτή πρέπει να είναι η γεύση της κόλασης!" ε υπάρχει ένα χάσμα που δεν μπορώ να δικαιολογήσω.

Είναι λες και όλα τα καφέ προσπαθούν να υποβαθμίσουν την ποιότητα τους τόσο ώστε να μείνει μόνο ένας καλός καφές (σαν ρόφημα εννοώ) στην πόλη και δυστυχώς αυτός να είναι στο γνωστό ακατονόμαστο μαγαζί (Μικελ). Την μόνη φορά που πήρα στο χέρι ήταν απλά επικός. Και μπράβο τους.

Η αναζήτηση συνεχίζεται, η απορία και η απογοήτευση μεγαλώνει.