Επικοινωνώντας το τίποτα

Ζούμε σε μια εποχή εξαιρετικής αντίφασης. Πότε πριν δεν υπήρχε τόσος όγκος επικοινωνίας, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο και ποτέ πριν το περιεχόμενο αυτής της επικοινωνίας δεν ήταν τόσο κενό.

Πλέον επικοινωνούμε καθημερινά, διαρκώς, με κάθε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, app και υπηρεσία. Όμως λέμε κάτι; Είναι η "καλημέρα" ή το "χρόνια πολλά" κάτι περισσότερο από μια παβλόβια συμπεριφορά, μια ανάγκη να ολοκληρώσουμε την ρουτίνα της νέας επίκτητης επιφανειακής κοινωνικότητας; Να κάνουμε like και share για να φύγουν οι ενοχλητικές παροτρύνσεις από το ντουβάρι;

Πόση αληθινή συναισθηματική επένδυση περικλείει ένα κλικ στο like; Και για πόσο χρόνο μένουμε στο εκάστοτε γεγονός πριν αυτό πνιγεί στον κατακλυσμό της άχρηστης πληροφορίας και στην κακοφωνία όλων των υπόλοιπων ερεθισμάτων;

Βλέποντας ένα τυπικό προφίλ χρήστη δεν θα ήταν παράλογο για έναν ξένο παρατηρητή να υποθέσει πως αυτή τη στιγμή η γη είναι ένας παράδεισος αγάπης και αδερφοσύνης. Αν ένας απλός άνθρωπος έχει 200 έως 400 ΦΙΛΟΥΣ θα έπρεπε να ζούμε σε μια ουτοπία...

Δεν είμαι από αυτούς που οικτίρουν την τεχνολογία σαν τον προάγγελο όλων των δεινών, η τεχνολογία δεν είναι παρά ένα εργαλείο. Όμως ο τρόπος που ειδικά οι νεώτερες γενιές ενθυλακώνουν την επικοινωνία τους σε αυτά τα μέσα πρέπει να μας προβληματίζει.

Υπάρχει τόσος κορεσμός πληροφορίας που η συναισθηματική αποστασιοποίση είναι σχεδόν φυσικό επακόλουθο. Με ανησυχεί ότι συμβάλουμε όλοι στην δημιουργία μιας εποχής κατακλυσμιαίας επικοινωνίας όπου, καταναγκαστικά σχεδόν, επικοινωνούμε το απόλυτο τίποτα.