Apocalyptica - Live στη Θεσσαλονίκη (29-5-2005)

Οι Apocalyptica ήρθαν, έπαιξαν, ΜΑΣ ΤΙΝΑΞΑΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ!

Καμία απορία; Τι; Τι είναι οι Apocalyptica;

Για να καταλάβετε τι παίζουν οι Apocalyptica θα πρέπει να καταλάβετε τι είναι αυτή η μουσική που περιλαμβάνεται κάτω από τον όρο metal. Θα πρέπει να δείτε πέρα από τις ηλίθιες προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που έχετε στο κεφάλι σας, πέρα από την grotesque εικόνα μερικών ακραίων καλλιτεχνών του ιδιώματος [αλήθεια είναι λιγότερο ακραία η εικόνα των πορνίδιων της pop; Που ναι μεν χαίρεται το μάτι σου, αλλά έχουν ελάχιστη έως καθόλου σχέση με μουσική;], θα πρέπει να σταματήσετε να βλέπετε για λίγο και θα πρέπει να ακούσετε...

Τι είναι το metal; Είναι χαρά, λύπη, έρωτας, πόνος, απογοήτευση, οργή, είναι συναισθήματα που παλεύουν να βγουν στην επιφάνεια συνδυασμένα σε ένα ασταθές, εκρηκτικό μείγμα. Το μόνο που κάνουν οι μουσικοί είναι να απελευθερώνουν αυτή την ορμητική δύναμη μέσα από τις ερμηνείες τους. Αυτή η ωμή ενέργεια, η ακουστική επίθεση που σε πιάνει από το λαιμό, η μουσική καταιγίδα, είναι το πρώτο πράγμα που αφήνει εμβρόντητους πολλούς και το τελευταίο, καθώς δε της δίνουν ποτέ δεύτερη ευκαιρία. Πρόβλημα τους.

Τι σχέση έχουν αυτά με τους Apocalyptica; Πολύ απλά οι Φιλανδοί κατανοούν και αγαπούν τόσο πολύ το αληθινό πνεύμα αυτής της μουσικής τέχνης που δε χρειάζονται καν τα κλασσικά όπλα επιλογής για να το απελευθερώσουν. Το μόνο που χρειάζονται είναι τα τσέλο τους (πλέον και ένα drum kit) και τη ψυχή τους.

Σας προτείνω να ακούσετε τους δύο τελευταίους δίσκους τους, το Reflections και το ομώνυμο που περιέχουν ολοκληρωμένες συνθέσεις πέρα από τις διασκευές για τις οποίες έγιναν γνωστοί [και που γαμάνε by the way!] και πέστε μας μετά τι είναι ΑΛΗΘΙΝΗ μουσική. Ελάτε να μας το πείτε όταν ακούτε Ρέμους, Βανδήδες και μπίτια.

Αλλά φτάνει τόσο. Πάμε στο Live τώρα, το όποιο έγινε στο Vilka Live Stage. Καλός χώρος, όχι πολύ μεγάλος βέβαια, αλλά καλοφτιαγμένος. Το μόνο αρνητικό είναι ότι μάλλον δεν έχει κατάλληλο εξαερισμό. Αλλά και να είχε... :@

Έτοιμοι και πορωμένοι ξεκινάμε με τον Bourino κατά τις 8.30. Λίγο πριν, ο Θεός στην προσπάθεια του να μας τη σπάσει, έριξε κάτι κεραυνούς, αστραπές, κάτι κουβάδες νερό, έκανε τη Θεσσαλονίκη λίμνη πάλι. Απτόητοι και καβάλα στον Μπάμπη ή Μπάμπουρα [το scooterάκι :p] φτάσαμε περιέργως στην ώρα μας :@ και κατά τις 9 και κάτι οι τύποι ανέβηκαν στη σκηνή. Το τι έγινε μετά το έγραψα και στην αρχή. Μας τηγάνισαν τον εγκέφαλο!

Στην απίστευτη ατμόσφαιρα βοηθούσε πάρα πολύ και ο τεχνικά άψογα στημένος ήχος. Τα μπάσα ήταν τέλεια διαχωρισμένα και μπορούσες να ξεχωρίσεις κάθε τσέλο και τα drums σαν ανεξάρτητες οντότητες. Επίσης οι ηχολήπτες ήταν αρκετά έμπειροι για να ξέρουν ότι καλός ήχος δε σημαίνει παίζω στα κόκκινα ώστε τα woofer να τερματίζουν και να παραμορφώνουν, αλλά παίζω στο sweet spot.

Πώς ήταν το live; Μονολεκτικά ήταν ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ. Το πάθος με το οποίο παίζουν όργανα, που τα έχουμε σχετίσει στο μυαλό μας με πανομοιότυπα κουστούμια που διαβάζουν παρτιτούρες, είναι κάτι που μόνο αν το δείτε μπροστά σας, ζωντανά, μπορείτε να νιώσετε και να εκτιμήσετε. Τσέλο όρθιοι μπροστά στον drummer; Τσέλο πίσω από την πλάτη; Τσέλο στον αέρα; Να χτυπάνε τα πιατίνια με το δαξάρι; Και που είστε ακόμη! Διαβολεμένο head banging χωρίς να χάνουν νότα παίζοντας τρελά πολύπλοκες συνθέσεις; Ναι! Ναι! Οι άνθρωποι είναι απόλυτοι κυρίαρχοι του τσέλο. Θα μπορούσαν να παίζουν οπουδήποτε και οτιδήποτε. Διαλέγουν να παίζουν metal γιατί αυτό τους εκφράζει. Τολμούν να δημιουργούν ένα δικό τους ήχο. Και για αυτό είναι τόσο, μα τόσο καλοί.

Παράλληλα, η προσθήκη των drums έδωσε νέα δυναμική και στα παλιά τους κομμάτια, ενώ πολύ καλός ήταν και ο drummer που καλούνταν να ακολουθήσει τους μη ανθρώπινους ρυθμούς τους Lombardo σε μερικά κομμάτια από το Reflections. :@

Επί μιάμιση ώρα λοιπόν, χάσαμε περί τα πέντε κιλά, κάναμε εφτά μπάνια στον ιδρώτα και γυμνάσαμε τους αυχενικούς μας μυς τόσο ώστε να σηκώνουμε και νταλίκα τώρα! ΤΡΕΛΟΟΟΟΟΟ ΚΟΠΑΝΗΜΑ! Μοναδική ενέργεια, φανταστικά κομμάτια και εξαιρετική η επικοινωνία τους με το κοινό. Το οποίο ήταν πολύ εκδηλωτικό, πάντα με τους κλασσικούς παλαβούς μεταλάδες να ανεμίζουν τις χαίτες τους μπροστά στη σκηνή, υπακούοντας σε όλα τα καλέσματα για συμμετοχή.

Καλά όχι ότι χρειαζόταν να μας παρακαλάνε! Το τι έγινε στις πιο γνωστές διασκευές δε περιγράφεται. Ειδικά στο τιτάνιο συναυλιακό Seek and Destroy! Ξελαρύγγιασμα! Κοπάνημα!... Ειλικρινά παιδιά, οι Apocalyptica ΔΕ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ!

Τι να ξεχωρίσω; Ήταν άψογοι σε όλα. Εν τέλει αυτό που μένει είναι η μοναδική ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο στοιχειωτικός ήχος των τσέλο [ακούστε το Farewell και αν δε σαν μιλήσει έχετε πρόβλημα] να παίζουν με τρόπο που οι εφευρέτες τους ποτέ δε σκέφτηκαν και η αστείρευτη ενέργεια που μεταδίνουν στο κοινό τα παιδιά. Στο κοινό που δεν έλεγε να φύγει με τίποτα ανεβάζοντας τους στη σκηνή δύο φορές! Στο τέλος τους έβλεπες εξαντλημένους [μη ξεχνάτε πόσο απαιτητικό είναι ένα τόσο ογκώδες όργανο που παίζεται σε καταιγιστικούς ρυθμούς] αλλά να θέλουν να δώσουν και άλλο! Νομίζω πως η τελευταία αποθέωση τους άξιζε και ελπίζω να μας ξαναρθούν σύντομα!

Farewell...