Kamelot - The Black Halo

Οι Αμερικανοί Kamelot είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που αν και έχουν μακροχρόνια δισκογραφία δεν έχουν κάνει ιδιαίτερα μεγάλο θόρυβο γύρω από το όνομα τους. Αίσχος λέω!

Βέβαια η αλήθεια είναι ότι ο Thomas Youngblood, o κιθαρίστας και ιδρυτής του συγκροτήματος πήρε την απόφαση, από το Karma και μετά, να αλλάξει την μουσική κατεύθυνση της μπάντας από το τετριμμένο power σε κάτι πολύ πιο βαθύ και ψαγμένο. Με λίγα λόγια να δώσει επιτέλους στους Kamelot το δικό τους στίγμα και φωνή.

Και τι φωνή είναι αυτή! Ο κύριος Khan έχει, μαζί με τον Jorn των Masterplan - κατά την ταπεινή μου γνώμη, την πιο ωραία, πείτε την progressive αν θέλετε, φωνή στο metal αυτή την περίοδο. Αναμφίβολα η συνεισφορά του είναι τεράστια στο τελικό αποτέλεσμα.

Αλλά ας περάσουμε στον δίσκο. The Black Halo. Βασισμένο στο Faust του Goethe, ο δίσκος ξετυλίγει μουσικά την ιστορία του Ariel, που φοβόταν να αγαπήσει, γιατί το τίμημα κάθε μεγάλης αγάπης είναι ο πόνος. Φλωριές θα πουν κάποιοι ξεροκέφαλοι κάφροι. Μαλάκες θα σας αποκαλέσω εγώ! :@

Από το πρώτο κομμάτι μέχρι και το τέλος, κάθε τραγούδι είναι ένα ακόμη βήμα, μια ακόμη σελίδα στη ψυχή του πρωταγωνιστή. Ντυμένα με φανταστικές, πολύπλοκες μελωδίες, προσεγμένους μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια στίχους και μαγευτικά φωνητικά. Στα οποία συμμετέχουν και ο Sagrath των Dimmu Borgir ως τι άλλο; Ως Mephisto, ως σατανούλης δηλαδή :@ και η Simone των Epica, που με τη μελωδική φωνή της δίνει ακόμη πλουσιότερη χροιά και συναισθηματική ένταση στα τραγούδια που συμμετέχει.

Όπως είπα μουσικά ο δίσκος είναι ένα σκληρό διαμάντι. Μελωδικό power; Ξέρω εγώ; Πείτε το όπως σας αρέσει. Οι Kamelot έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο όπου μπορούν να δένουν βαριά riff, πλήκτρα, γρήγορο ρυθμικό τμήμα και μελωδίες σε ένα πραγματικά μεγαλειώδες σύνολο. Το εντυπωσιακό είναι ότι το concept του άλμπουμ δεν περιορίζεται στους στίχους. Αντίθετα η μουσική είναι γραμμένη σαν συνέχεια, σαν μια μεγάλη ενορχήστρωση. Κάθε τραγούδι δένει με το άλλο και κυρίως με την συναισθηματική κατάσταση του ήρωα μας.

Από το March of Mephisto και την επιρροή του που αυξάνεται, στο φόβο, στο πόνο, και την απογοήτευση των υπόλοιπων κομμάτιων, ως το τεράστιο Memento Mori. Όπου συνδυάζονται όλα τα στοιχεία των προηγούμενων συνθέσεων σε μια επική κομματάρα.

Δε θα ξεχωρίσω κανένα επιμέρους κομμάτι, ούτε θα κάτσω να τα αναλύσω. Δεν έχει νόημα γιατί ο δίσκος είναι μια ολοκληρωμένη οντότητα. Καθόλου filler, καθόλου μετριότητες, καθόλου προχειρότητες. Ναι ίσως είναι μελαγχολικός, ναι είναι σίγουρα δύσκολος για όσους έχουν συνηθίσει σε μαλακίτσες του στυλ «ποντιακή σούστα με R&B». Ναι είναι αριστούργημα. Με άνεση ο δίσκος της χρονιάς για εμένα, μέχρι στιγμής.

So subservient in your embrace
No more denial
No run away
This is the final
My last recall
And that's the price for what we learn
The more we know the more we yearn
Cause we're so alone...

Track List
1. March of Mephisto
2. When the Lights Are Down
3. Haunting (Somewhere in Time)
4. Soul Society
5. Interlude I: Dei Gratia
6. Abandoned
7. This Pain
8. Moonlight
9. Interlude II: Un Assassino Molto Silenzioso
10. Black Halo
11. Nothing Ever Dies
12. Memento Mori
13. Interlude III: Midnight/Twelve Tolls for a New Day
14. Serenade