Gamofantarium Essential 13

Ενώ μετράω μέρες για να γίνω ένα ακόμη πουστόνεο, να υπηρετήσω δηλαδή στη μεγαλύτερη δημόσια υπηρεσία απ’ όλες, εκεί όπου ο όρος ξύσιμο βρίσκει νέες καλλιτεχνικές προεκτάσεις και εφαρμογές, εκεί όπου δαπανώνται τρελά λεφτά για κάτι που ούτε δούλεψε, ούτε πρόκειται ποτέ να δουλέψει, στον Ε.Σ δηλαδή, ετοίμασα τους 13 δίσκους που θα κουβαλήσω στο πιστό μου MuVo, για το πρώτο -όλο μέσα- διάστημα της βασικής.

Δυστυχώς, αναγκάστηκα να αποκλείσω ένα σωρό ακόμη που θα ήθελα, αλλά στα 512ΜΒ με 96kbps encoding δεν μπόρεσα να χωρέσω τίποτα περισσότερο. Σνιφ...

Η τελική λίστα έχει ως εξής:

1. Nevermore - This Godless Endeavor
   Ο αγαπημένος μου δίσκος, έτσι απλά, από το καλύτερο metal συγκρότημα, επίσης έτσι απλά.
2. Nevermore - Dreaming Neon Black
   Τεράστια δισκάρα, μελαγχολική όσο δε πάει και το "I Am The Dog".
3. Iron Maiden - Brave New World
   Ο πρώην αγαπημένος μου δίσκος και η καλύτερη δουλειά των Maiden της σύγχρονης εποχής.
4. Dark Tranquillity - Character
   Μακάρι να μπορούσα να χωρέσω όλους τους δίσκους τους. Ναι, είμαι τόσο πορωμένος με τους DT. Δεν μπορώ να πω ότι τον ξεχωρίζω από τους υπόλοιπους, καθώς μου αρέσουν όλοι εξίσου, αλλά είναι εξαιρετικά δουλεμένος και έχει το "Out Of Nothing", ένα τραγούδι που μπορούσε να έχει την υπογραφή μου από κάτω...
5. Mastodon - Leviathan
   MASTODOOOOOON ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕ! Η κορυφαία ανερχόμενη μπάντα του σκληρού ήχου. Παρανοϊκά, σκισμένα φωνητικά, τεράστιος ρυθμικός όγκος, απίστευτα riff και ένας drummer διασταύρωση ανθρώπου με χταπόδι!
6. Kamelot - The Black Halo
   Ένα μουσικό έργο τέχνης. Εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις και η μοναδική φωνάρα του Khan.
7. Opeth - Ghost Reveries
   Progressive όσο δε πάει, δαιδαλώδεις συνθέσεις και ο χαμαιλέοντας Akerfeldt, που από τη μια τραγουδάει με τη βελούδινη φωνή ενός μπλουζίστα και από την άλλη με κάφρικους βρυχηθμούς κατευθείαν από τα βάθη της κόλασης!
8. Apocalyptica - Reflections
   Metal με τσέλο. Αν ποτέ μάθαινα δεύτερο μουσικό όργανο [υποθέτοντας ότι θα μάθω να παίζω καλό μπάσο ;p] θα ήταν το τσέλο. Κάτι πρέπει να παίζεται με αυτούς τους χαμηλούς, μελαγχολικούς ήχους που με προσελκύει σε όλα τα μπασοειδή όργανα... Όσο για το δίσκο; Οι τύποι απλά ΔΕΝ παίζονται.
9. Gamma Ray - Land of The Free
   Ο καλύτερος euro-power metal δίσκος όλων των εποχών; Ε ναι ντε.!
10. Savatage - Edge of Thorns
    Φ Α Ν Τ Α Σ Τ Ι Κ Ο Σ δίσκος, ξεχειλίζει συναίσθημα και μελαγχολία...
    
11. (edit)
    Spiritual Beggars - Demons
    Ένα από τα τελευταία αποκτήματα μου (βλέπε review) μετά την επιχείρηση Zoula, όπου και λεηλάτησα ένα μάτσο δίσκους [και διάφορα άλλα που δε θυμάμαι! Σου λείπει τίποτα ρε;] από το σπίτι του αγαπητού Seventh! Τον ακούω συνεχώς και έχω πάθει πλάκα! Σχεδόν 70's αισθητική, με βρωμερό ήχο, βαβούρικες κιθάρες και ώ τι θαύμα! Μπάσο που όχι μόνο έχει παραμόρφωση, λίγδα και όγκο, αλλά παράλληλα ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ και κάνει κάτι άλλο από να ντουμπλάρει τις κιθάρες! I fucking love this shit! Αρκετή ποικιλία, ωραίοι στίχοι και γαμάτες συνθέσεις!
    (Αντικατέστησε το -> System Of A Down - Toxicity)
    Ο καλύτερος πολιτικοποιημένος δίσκος στην μετά Rage Against The Machine εποχή, με τους SOAD στην καλύτερη, δημιουργικά, φόρμα της ζωής τους.
    
12. Kreator - Enemy of God
    Αντιθρησκευτικοί / μισανθρωπιστικοί / αντικοινωνικοί στίχοι, η τσατίλα του Petroza και μια από τις καλύτερες δουλειές στη δίκαση που έχω ακούσει. Ότι πρέπει για το γαμοστρατό!
13. Lacuna Coil - Comalies
    Ναι ρε, Lacuna Coil, γιατί δηλαδή; Έχετε ακούσει τη φωνή της Christina; Την έχετε δει; Να σταματήσουν τα σχόλια ότι πρόκειται περί φλωριάς, ειδικά από μερικούς μερικούς που ακούνε κρυφά και αδιάλειπτα Dokken, Winger, The Darkness και Gotthard! :p

Όποιος έχει καμιά καλή πρόταση να κάνει, εμπρός! Να θυμάστε ότι μισώ με πάθος, από τα ελληνικά, ΟΛΑ - εκτός από rock, brit pop [τη θεωρώ χειρότερη και από το σημερινό rap!)], pop και διάφορα σχετικά.

ΥΓ. Ειδικές ευχαριστίες σε δύο άτομα που θα παραμείνουν ανώνυμα, τον πρώτο για την ανεξάντλητη παροχή δίσκων [καθώς και τον τρελό πόρδο που μου έριξε όταν ζήτησα συντροφιά στην αγορά στρατο-εφοδίων! :p] και στον δεύτερο που με τη διαρκή υπονόμευση του με οδήγησε στο να κρατήσω το MuVo. Ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θιγούμε! Χαχαχα :@